Met een klikje opende zijn mailbox. Meteen verstijfde hij van schrik, tussen de vele mails viel er één op, een bericht van Niekje, onderwerp
‘Yeliz’.
Het openen van de mail zelf ging traag, maar toen las hij haar bericht in één oogopslag. Een enkele zin:
‘Ferdi,
kun je me even uitleggen wie dit is?
Zie bijlage’.

Het openen van de bijlage duurde nog lager. De foto verscheen stukje voor stukje op het scherm. Bij de eerste strook wist hij al wat hij te zien zou krijgen. De foto van de opdringerige fotograaf op de boerenmarkt in Kusadasi. Yeliz om zijn nek hangend, lachend. Hoe ging hij dit uitleggen, hoe kwam Niekje aan die foto? Hij had hem zelf niet eens gezien. Had hij nog een telefoonnummer van Yeliz? Filty shit! Ook dat nog. Kon hij er net nog bij hebben. Had ze de foto opgestuurd? Expres had hij zich nergens over uit gelaten, vaag gebleven. Hoe kwam ze dan aan zijn adres. Natuurlijk, hij speelde met vuur. Een slippertje in Verweggistan, wat maakt dat nou. Een seconde dacht hij aan Jo-Ann, verdomme, had die vuile chick hem verraden? Maar hoe kon dat, zij wist ook van niets. Dan viel zijn oog op Facebook – nieuw bericht. Ooit had hij zich aangemeld bij Facebook. Twitteren, daar ging hij niet aan beginnen.

Ongeduldig wachtte hij tot hij door kon klikken op het bericht. Wachtwoord, klik, klik, Yeliz -Güzelcamli, Facebook, 327 vrienden, 82 foto’s voor vrienden, bericht, klik hier om te lezen. Oh, filty chicken shit! Bericht:
‘Hai lieve Ferdi,
ik zou je nog de foto sturen.
Dank voor de fijne tijd.
Is het goed gekomen met de fotoactie?
Kom je soms nog deze kant op?
XX Y’.

Uit: De Waarheit
https://gerarddentoonder.com/schrijfwerk/korte-verhalen/de-waarheit/