Waarom rij ik eigenlijk niet gewoon nu meteen weg? En zo voegde ik daad bij het woord. Ik stapte in mijn zwarte wagen en na gestart te hebben reed ik de straat uit, rechtsaf, naar het zuiden. Diverse files moest ik zien te overleven maar kon tenslotte na Bouges, bij afslag 14, de N311 verlaten. Ingeklemd tussen de kronkelende rivier en de suburbs van Namur zocht ik mijn weg. Kort en goed, ter hoogte van het oorlogsmonument in Wepion, ontwaarde ik het beoogde klimgebied. De rotsen van Dave, aan de overkant van de Maas. Ik kon een goede inschatting maken van de steilte en moeilijkheidsgraat. Het meest linkse massief, dat zou het worden, morgen.

Dan snel door naar Dinant, waar ik in recordtempo de boulevard afmarcheerde in beide richtingen. Ik moest namelijk enigszins nodig plassen. Dan maar weer een café binnen. Stootte aan de Rue Adolphe Sax een willekeurige deur open, denderde doorheen de doorrookte ruimte, tot ik weer buiten stond. Nu op het balkonterras aan de Maas, die onverschillig doorging met stromen. Ik bleek mij te bevinden aan exact hetzelfde tafeltje als een jaar geleden, toen met mijn goede vriend Kees. De binnenvallende, lekker vals spelende Dixielandband ontbrak, evenals Kees. En ik zat daar stillekes te denken aan alle routes die ik morgen niet zou beklimmen. En aan de tijd dat ik hier kampeerde met mijn jonge Eega. Aan die boom, die toen in zijn volle lengte naast ons tentje was neergevallen in het nachtelijk onweer. En weer jaren later, hoe ik hier met mijn kind had gekampeerd en ik, met onze rugzakken terug op weg naar het station, knalhard tegen een Belgisch verkeersbord aanliep. Het staat er nog, dat bord, hier vlakbij. Dit soort overpeinzingen had ik en die ik nu, op gevaar af mijn imago geweld aan te doen, aan het digitale toevertrouw.

Eenmaal terug bij de zwarte wagen, met een goede bak Rombouts koffie in de mik, bemerkte ik wat ik glad vergeten was. Noodgedwongen doorkruiste ik, nu met spoed, nogmaals Dinant en reed in een ruk door naar Freyr. Parkeerde bruusk op de P-plaats boven de Merinos. Enerzijds opgelucht koerste ik even later richting Maillen. Anderzijds gespannen, zou ik in de snel vallende schemering de Chaveehut kunnen traceren? Om te voorkomen dat dit avontuur te gedetailleerd gaat worden, ga ik nu verder met wat zich de volgende dag afspeelde.

De kobaltblauwe Pantzerwagen van de Jeugdleiding leverde mij gedecideerd af bij het massief. En meteen daar, toen, op dat ogenblik, merkte ik, voelde dit. De tinteling, de kriebel, de wil, het heilig moeten, zo van: ik wil omhoog, nu naar boven, klimmen. Die ontbrak! En dat heeft dan niets te maken met mogelijke inname van enige drank in de altijd gezellige, die vorige avond. Of met de lange wachttijd voor de nog in duisternis gehulde en gesloten hut, het langdurig rondwandelen door het donkere Maillen, me gadegeslagen wetend door het buiten rokende en om de hoek piesende biljartvolk van het Café Biljard en het nogmaals-wachten-tot-de-waard-er-is. Neen! Ik, die eerder het verhaal Ex-klimmer * publiceerde, ik klom / klim niet meer. Kort geleden was ik nog een week in Oostenrijk, in het Stubaital en maakte sneeuwval, dooi en storm elke toppoging onmogelijk.

Jan en ik stelden uit, klommen (lees = wandelden) omhoog tot we bovenop het massief, in het herfstige bos waren. Jan en ik, de oudsten van de groep, maar ik, toch wel de opa. Die aan de Stammtisch moest bekennen ’nog geen kleintjes te hebben gezien’. En er eigenlijk wel klaar voor was. Zelfs last bleek te hebben van opspelende, ja zelfs gillende ‘Opahormonen’.

Op de onmogelijke routes iets verderop dansten twaalf klimmers hun verticale dans. Op ons massiefje hing Jeugdleiding Stefan tenslotte een touw uit. De rijkelijk groen begroeide route luisterde toepasselijk naar de naam ‘Les Autrichiens’. De Oostenrijkers. In het Stubaital zag ik die week geen gras. Nu klom ik in één vloeiende beweging en met hoge snelheid naar de eerste en door tot de tweede standplaats. En of dat dan weer te maken had met het ontbijt van die ochtend, een boterham rijkelijk bestrooid met van citronella doordrenkte hagelslag? Geen mug meer gezien.

https://gerarddentoonder.com/?s=ex+klimmer