Neen, verwacht niet van mij dat ik zeg waar. Het was niet in Cannes of in Nice. Het was niet in Monaco, gewoon in Nederland. Wel moest je er wat voor doen, het was een stukje rijden. En lopen, maar dan had je ook wat: je stapt zo binnen in de mondaine wereld van spiegelende zonnebrillen en ze zijn groot dit jaar. De deur zwaait open en een deken van geluid valt om je heen. Bassen en ritmes. Alles in een kleur die zweemt naar taupe maar dan net wat meer vergrijsd. Fraai met het duinzand en die speciale helmgrassoort. Stoelen, waarin eenmaal neergedaald, je volkomen vanzelf een relaxte houding aanneemt. Je doet je bestelling per app of je wacht geduldig tot er een beachboy, of- girl: “Hay! “ even langswipt. Jetset. Show-off. Alles is te koop.

Aan het eind van de lange vlonder die strak een eind het water insteekt, een zwarte steiger waaraan een zwart jacht de horizon invult. Een wit zeiljacht meert juist aan. Is dit Miami? De zon speelt met het licht in je glas met juwelen ijsblokjes, de zon die je nek verschroeit, hier achter de glazen wand. Aan de andere kant van dat glas gaat het door, loungebedden, duurbevolkt. Privatbeach. Daar een gouden bikini, hier een gebotoxt duckface. De house, de trance, de geluidswal dreunt verder. De DJ schuift wat met de volumeknoppen en onwillekeurig bewegen je handen, voeten en hoofd mee in het dwingende ritme. De gouden bikini wentelt op de buik, bladert in een glossy, de voetjes in de lucht. Daar stuift een jetski weg, bemand door gebruinde lijven. De golven zijn niet fijn voor de stand-up peddelaars. Op dit terras staar je op je IPhone of naar het water. Je hangt lui achterover of, als je loopt, beweeg je zelfbewust. Als je iets aan hebt is dat meestal wit of verschoten pastel.

Er schuiven ruwhouten planken voorbij met merkwaardig schaaldiervlees, de onvermijdelijke sushi en Italiaanse scharrelvleeswaren. Hier geen kroketten, zelfs geen vette Kwekkeboom. Ik vis de groente uit mijn mojito, die alcohol vrij is, volgens mij ook geen pillen erbij en toch zweef ik verder. Is dit Ibiza of toch Curaçao? In ieder geval zijn het dezelfde vriendelijke witte wolkjes in het blauw. Ben ik high of slaap ik. De DJ knoopt de nummers naadloos aan elkaar. De gouden bikini schuift langs en die bikini blijkt verrassend klein. De duckface gaat verzitten en blijkt ouder dan gedacht. Ginds krijgt een sportschoolbody een smeerbeurt. Een koele zucht strijkt mijn rug. Buiten buitelt een parasol en bedekt de zonnebaadsters. Het tafelt kantelt met medeneming van drankjes, telefoons, tasjes, sunmilk, alles. Beachboys herstellen lachend de chaos. Iedereen = een celeb.

Ach, laat ik er maar mee stoppen, met dit verder te beschrijven. U kent het ook, deze beelden van het verveelde volkje. Gisteren, in een totaal andere wereld, die van ‘amongst friends’, vroeg een vrouw, overigens ook betoverend mooi – maar dit terzijde – aan mij:
“Maar waaróver schrijf je dan?”
Ik zei het niet maar wilde antwoorden;
“Morgen, dan ga ik over jou schrijven.”
Nou, A, als je dit leest, hierover schreef ik.
#Decadentzijn kan zo fijnzijn.