Nee, ik ga hier geen namen noemen. We waren druk in gesprek, het gele huis in de Houttuinen viel ons op en mijn vriend zei, terloops:
“Verschrikkelijk”en: “Dat kan toch niet”.
Toch jammer. Die opmerking, van die vriend. Het gele huis wordt aangeklaagd, het moet worden aangepast, het geel moet weg. De volgende dag maak ik een foto van het huis. Het is netjes geschilderd, alles geel en de onderste verdieping groen. De foto plaats ik op Facebook en dat het moet blijven. Ik krijg heel weinig Likes.

Het is zaterdagavond en het is te doen in het Trefpunt. Het is de Indische Avond. Met elf vrienden en jawel, er zijn twee Indo’s bij, op weg naar het Zalencentrum in Oud Alblas. Alle parkeerplaatsen in de doorzonwoonwijk zijn bezet. Bij de brandweer is nog plek. Je komt niet binnen zonder je bordje vol te laden met Indisch lekkers. De zaal die, met klimtouwen langs de wand en ringen aan het plafond, kennelijk ook voor andere doeleinden wordt gebruikt, is fel verlicht. Op het podium in de verte speelt de band voor mij onbekende Indische klassiekers. Het publiek varieert van Indische families tot rasechte Alblasserwaarders en alles wat uit deze mengelmoes voortvloeit. Een groepje vrouwen en kinderen voert een schuifelend dansje uit, wat ik rubriceer in de categorie line dance. Het eerste biertje is eten en drinken tegelijk, het troebele restje uit het vat. Voor de eerste keer in mijn leven kras ik cijfertjes op een bingokaart.

Het licht wordt gedimd en de band speelt disco. Steeds meer vrienden gaan de dansvloer op. Ik wil ook. (altijd, maar het beste dans ik thuis, met de gordijnen dicht) Weer geen nummer dat me aanspreekt. Ik ken het niet eens. Waar was ik, toen deze muziek zolang geleden in was? Grace, de goedgeconserveerde, oudste zus van Frans gaat ook de dansvloer op. Nu moet ik wel, ik kan hier niet alleen aan tafel blijven zitten. Ik schuif wat stoelen opzij, heb ruimte nodig en dans en zweet! Grace, wellicht de oudste op de dansvloer krijgt een handkus van de zanger: Indo’s onder elkaar. Uithijgend roep ik in haar welgevormde oor, boven de muziek uit:
“En dat of all places, hier in Oud Alblas”
De volgende morgen vliegt ze weer terug naar huis, Scottsdale, Arizona, USA. Dat is een aanknopingspunt: Utah, Arizona, ik wil het graag zien. Die oranje landschappen met de lege vlaktes en de verspreid staande rode zandsteen rotsformaties. Daar doorheen rijden over een kaarsrechte weg. In een oude Pick-up of een lange Buick Skylark met een stofwolk achter je aan. Of op een merrie met zwarte manen en lichtbruine buik, terwijl de zon niet ondergaat, dagen lang. Grace nodigt me uit, ik ben welkom, in haar ‘place’, altijd.

Een meisje van dertien jaar zingt ‘All of me’ van John Legend. Dat kan wat worden: een talentenjachtkandidaatje. De band speelt ‘No woman, no cry’, lekkere reggae, het is mij net niet puntig genoeg. Het is een goeie band, het repertoire is breed. Daar ligt het niet aan. Ik wil graag dansen, heb zelfs mijn blauwe suède schoenen aan. Mijn nummers komen niet, ik zou los willen gaan.

In een piepklein dorp in de Alblasserwaard denkt men grensverleggend. Omarmt men exotische culturen, eten en dans. In de grote stad, de Evenementenstad, de oudste stad, de Monumentenstad, daar denken we klein. Verf je huis net wat anders, moet je het overdoen. Ik wil meer geel en groen in de stad en ik wil meer giraffes.