Wie van Nieuwe Natuur houdt moet maar niet verder lezen. Anders: lees meer:

Het is zover, de eerste waterpartijen zijn gegraven in de Noorderdiepzone. In de moeizaam, in de loop der eeuwen tot stand gekomen polder. Natuurlijk, de Dordtenaar wil de stad uit, frisse lucht. Recreëren maar! Kom, vooruit, in dit gebied kán het en mág het: recreëert u maar! Terecht dat er iets gecreëerd wordt, maar voor mij blijft het iets gekunstelds houden, een creatie. Net zoals de Merwelanden en De Elzen. Noem dat geen natuur of Nieuwe Natuur. Het is een park. De rij bomen die al zestig jaar aan de doodlopende landweg staat moet gekapt. De deskundigen hebben precies daar een stukje nieuwe natuur bedacht. Daar passen oude bomen niet in natuurlijk. En een groot deel van het eiland van Dordt is al natuur, oude natuur, polder. Niet toegankelijk voor de Dordtenaar, maar toch, het is er al.

Een klein groepje koeien, is dat dan een kuddetje? Goed, het was zomer en een kuddetje koeien stond bij elkaar in een weilandje. In hun midden stond een jongen in een blauw overalletje. Die koeien waren niet zwart-wit maar beige, Limousin vee, van dat goeie ambachtelijke vlees. De jongen sproeide er lustig op los. Om zijn as draaiend spoot hij een goedje op de brandnetels en de zuring. De wind verdeelde het spul royaal over het weiland. Ongeveer een kwart ervan ademde de jongen zelf in, griep zou hij niet snel krijgen. En dat vlees, dat was niet bepaald onbespoten. Ik kreeg er prompt jeugdherinneringen van, ik proefde de zurige lucht wanneer de boer, waar wij kampeerden, zijn boomgaard weer eens bespoot. Nog langer geleden gingen we zwemmen in de Schelde. Onze kleren en fietsen lagen aan de dijk. Bij terugkomst was alles lichtgroen bespikkeld. Het sproeivliegtuigje nam na de akker de dijk ook even mee.

Wie niet van de jacht houdt moet vanaf hier niet verder lezen. Niet dat ik er nu zo voor ben, maar ook zeker niet tegen. Kijk, het gaat mij te ver om eerst zorgvuldig fazanten te kweken, die dan los te laten in bos, polder, duingebied, nou ja, laten we het natuur noemen en ze dan vervolgens een week later dood te schieten. Elders heinen we een groot gebied af. We zetten er herten in, of paarden. Die zich vermenigvuldigen en na enige jaren zo talrijk zijn dat er in de winter onvoldoende voedsel voor hen is. Normaal gesproken verspreiden ze zich dan, trekken verder op zoek naar voedsel. Dat gaat hier niet, het gebied is omheind. (dierentuin) Dan ontstaat de discussie, bijvoederen of afschieten? Dat laatste mag niet van de Partij, geen gejaag, geen doodgeschiet. En van die zelfde Partij moeten op de melkboerderij nu weer de kalfjes langer bij de moeder blijven. Hele hordes reeën die in Zandvoort door de winkelstraten lopen, afschieten mag niet. Talkin’ Heads. Met boter erop.

Wij wilden naar een vooraf nauwkeurig bepaald punt in de Hooge Venen, België. Parkeerden, liepen het bos in en wilden linksaf. Dat gebied waarin onze plek zich bevond was onbereikbaar. Aujour’dui chasse. Ai, wat nu. Dan maar rechtsaf het bos in. Na een lange zoektocht werd daar een geschikte plek gevonden. De coördinaten werden bepaald en opgeslagen. We maakten koffie en bakten een ei. Met spek. In de verte klonk een geweerschot. We zochten ons een weg terug naar de auto. In een hoogzit zat een jager, geweer in de aanslag. Op de splitsing aangekomen stond daar weer het bordje Aujour’dui chasse. Alleen, het was verplaatst, het gebied waar wij net uit kwamen was nu tot jachtterrein verklaard.

Het is zo wonderlijk, vooral wanneer je terug komt uit de Alpen, je struikelt over de bordjes in dit land. Daar zie je er werkelijk geen een, in die enorme uitgestrekte natuurgebieden, de bergweiden, de bossen, de heuvels en de bergen. Die bordjes van artikel 461, wetboek van Strafrecht, Verboden Toegang.