Toch jammer, zoals veel Dordtenaren niet weten dat een rondwandeling dient te starten in het VVV gebouw, zo weet ook Joop dat niet. De maquette geeft een perfect beeld hoe onze stad in elkaar zit, dat de historische binnenstad uit een aantal eilanden bestaat. En dat in de kelder een plattegrond is waar je letterlijk overheen loopt. Dat daar vlakbij restanten te zien zijn van de Beulstoren uit de 14^e eeuw. En een restant van de stadsmuur, dat weet haast niemand. En ook buurman Joop, geboren Dordtenaar, staat verbaasd te kijken. In die toren, daar woonde de beul van de stad Dordrecht. Aan de overkant stond, een stukje verderop en korter geleden, ‘De Lange Loods’. En dat weet buurman Joop dan weer: het langste gebouw van Nederland.

Binnenkort leidt hij een groep collega’s rond, dat komt ervan wanneer je opschept, hoe mooi jouw stad is. Dat willen ze dan wel eens zien. Of ik meeging ‘voorverkennen’. Graag! Wat is er nu leuker dan je kennis te delen. Buurmeisje wilde ook mee. Elke zichzelf respecterende stad heeft nu een tot hip restaurant verbouwd postkantoor, dus ook Dordt en hier wachten wij, achter een espresso, op Buurmeisje. Diverse hoofden draaien om wanneer ze tenslotte binnendartelt.

Langs het Dolhuis, discotheek en voormalig gekkenhuis, over de Pelserbrug, van 1285, de oudste brug van Dordt en via de Pottenkade onderlangs de kerk. Ik kan ze vertellen dat op deze plek de eerste bebouwing ontstond, zo rond 1120. En hoe ver staat de toren uit het lood? Eén meter? Mis, twee meter en vijfentwintig centimeter maar liefst. Tegen de wind in naar de Catharijnepoort. Met wind mee waaien we over de kades en het is koud. Was ik maar in Livorno. Om eens een andere oude stad te noemen. Ook een stad met kades en grachten en heel veel karakter. En bovenal dat andere klimaat. Gemiddeld vijftien graden warmer.

Langs de Nieuwe Haven, we werpen een blik in de tuin van Museum van Gijn. Even breekt de zon door en hier in de beschutting lijkt het voorjaar. Aan de overkant van Nuova Porta zien we de visafslag, nu restaurant Otto e Mezzo. Bij Jongepier proberen we op te warmen. Ik ben jaloers op Joop, soepeltjes werkt hij zijn Kwekkeboompjes naar binnen, terwijl ik wanhopig aan mijn chiabatta zaag. Taaitaai. Buiten, op de rivier is het druk, binnenvaartschepen in een file.

Buurmeisje droomt weg, er staan zoveel romantische huizen te koop, aan de kades, in de kleine tussenstraatjes en in de Maas. Ze studeerde internationale bestuurskunde, tot zelfs in Lissabon, maar voor een grachtenpand moet ze nog sparen. We lopen door de slingerende Wijnstraat met de statige gevels, weet je dat dit pakhuizen waren, voor wijn? Bij ’t Zeepaert staat een portier, van hem mogen we naar binnen. Ik laat het pand zien, tot op de zolder, waar de wind de dakpannetjes doet klapperen. Een bekakte figuur met zijn haar in de out-of-bed look werkt ons beschaafd resoluut de deur uit. Het was open huis: voor leden van vereniging Hendrick de Keyser. Buiten valt koude regen en we schuilen in een portiek.

Achtereenvolgens vluchten we binnen bij De Munt met haar geschiedenis tot voorbij keizer Karel V. Bij atelier Wereldwijven, een prachtig pand waar allochtone vrouwen al integrerend mooie creaties maken. En ik sleur ze mee de trap op, naar Pictura, teekengenootschap uit 1774. Soms fraaie kunst, vaak ook verwarrend.

In café Centre Ville zijn alle tafeltjes bezet. Ook Joop’s dochter Muriel, ze werkt er, kan daar niets aan veranderen. We lachen en we zwaaien, ciao, verder! Was ik maar in Cantina Nardi in via Leonardo Cambini. Een nietszeggend straatje, maar wel in Livorno, waar het vandaag 22 graden is.