“Ik ben een peoplemanager.”

Zij, die deze zin uitsprak, tijdens een overigens weinig vruchtbare sollicitatie mijnerzijds, een uit optimisme, gekunstelde vrolijkheid en ingebouwde autoriteit samengestelde vrouw, was filiaalhouder van een globaal wijdvertakt concern. En niet onaantrekkelijk bovendien. Ware het niet dat voorgaande eigenschappen mij op haar zouden doen afknappen. Doch dit terzijde. Dat peoplemanagen, dat is het. Dat is zo van nu. Om te voorkomen dat je niet wegzinkt, verzuipt in het hele grote masjien van zo’n wereldwijd radarwerk, dat concern. Dat er met je geschoven wordt als met stukken over een schaakbord. Met het grootste gemak wordt je ook weer van het bord geveegd.

Als een pion terzijde gelegd. Of je mag opdraven elders, waar en op welk moment het de Grote Leider goed acht. Eenmaal ingelijfd voor een tijdelijk werkverband met ongrijpbare beloftes als leaseauto’s, bonussen en iets langere contracten ben je dus overgeleverd aan de Manager. Een manager die schuilgaat achter: ik moet ook maar doen wat mij wordt opgedragen, door mijn manager. Die optimistische vrouw dus, dat mensenmens.

Op een kille vrijdagavond voegde ik mij toe aan de groep. Van geïnteresseerden, die gegidst zou worden. Twintig mensen luisterend naar de goedlachse en breedsprakerige Henk, de man die alles weet. Over de stad Dordrecht en over Vincent van Gogh, want daarover zou het gaan deze avond. De plekken die Vincent bezocht, waar hij woonde en waar hij werkte. Nou ja werken deed hij niet zoveel, ronddwalen door de stad en de kerken. En brieven schrijven, dat wel. Schilderen nog niet. Wel was hij ook al toen een ‘aparte’. Veel vrienden had hij niet, een enkele schilder en zijn broer natuurlijk. De rondgeleide groep bestaat uit eenlingen en duo’s en volgt stil de gids door de donkere stad. Gids Henk wil zo graag vertellen, vragen beantwoorden. Kan zijn kennis niet kwijt, er is te weinig tijd. Weet zoveel van de stad en hij, mensenmens, kent de helft van de inwoners. In gedachten verzonken loop ik achteraan. Totdat ook ik opeens te weinig tijd heb, ben in gesprek geraakt; een leuke vrouw met gedeelde interesses.

We houden halt in een donker parkje. Bij deze boom, hier stond het huis waar Vincent woonde, die vier hele maanden in Dordt. Henk heeft het zelf uitgemeten, het was 99 meter vanaf de hoek van de Tolbrugstraat, toen een nauwe steeg. En nu snap ik het. Vanuit zijn kamertje kon hij de toren van de Grote Kerk zien. De verlichte wijzerplaat schijnt net boven de huizen uit. Het is half negen.

In de Trinitatiskapel en de Grote Kerk wordt voorgelezen uit brieven die Vincent schreef aan Theo. Plekken die hij vaak bezocht. Waarom hij naar Dordrecht kwam? Vanwege Ary Scheffer, die hij zeer bewonderde, die hier echter slechts twee jaar woonde.

Graag zou ik eens zelf een nachtelijke rondleiding willen verzorgen. Door schaars verlichte straten en smalle steegjes van die oude stad. Langs de kades met het zwartspiegelende water en over de bruggen van de Voorstraathaven waar de gevels schimmelen van ouderdom en geschiedenis en de maan met het licht speelt over de kasseitjes in de Wijnstraat. Zo in het donker lijkt de stad nog ouder, Middeleeuwser. En dan hier en daar in een oud pand de krakende trap beklimmen, bij een gek atelier binnenkijken en dan afsluiten in een obscuur café. Een schuimende Geuze Boon drinken en napraten met de gegidsten. Maar ja, daarvoor moet men een mensenmens zijn.