Trumpisme

En ja hoor, Nederland is weer een verkeersbord rijker. Ik zag het gebeuren, het plaatsen. Niet zoals gebruikelijk met drie man en een busje. Een man graaft, zet neer en bevestigd het bord. De andere man rookt en houdt de paal vast en man drie kijkt of het goed gaat, al bellend. Nee, het was een man alleen die alles kon, roken en bellen ook. Dat bord, overigens, daar gaat het me hier om, zegt dat parkeren op de stoep is toegestaan. Verderop, waar de straat zich versmalt en ook de meeste auto’s wonen, deed men dat toch al. Dat is Verboden. Nu mag het. Er staat een bord. Parkeren op de stoep. Mag. Gewoon. Doen. Dat zijn de regels.

Trumpisme is vrijheid. Je parkeert op de stoep of op straat. Maar je kunt je auto ook midden op straat neer zetten. Dat doe je gewoon. Rekening houden met anderen is ouderwets. Dat is vrijheid. Je kunt ook alles zeggen, je geeft je bek een douw. Is iemand beledigd, dat is ouderwets. Of eigenlijk, dat woord ouderwets, dat ken je niet eens. Aan regels doen we niet, schaffen we af. Als je het er niet mee eens bent, doen we met jou geen zaken. Je moet je bek houden, je komt niet meer aan het woord. Je wordt genegeerd, binnenkort sluiten we jouw tent. Je kunt protesteren, dat mag. Trumpisme is vrijheid. Je kunt de media erbij halen. Die schrijven alleen leugens. Dat is nepnieuws.

Honden losloop terrein. Paddentrek. Einde gladheidsbestrijding. Stiltegebied. Allemaal verkeersborden waar we met droge ogen dagelijks aan voorbij rijden. We vinden dat: normaal. Het absurde ervan zien we niet.

Van krantenjongen tot miljonair. Dat kon vroeger in Amerika, zei men. Van idioot tot president, dat kan dus nu, kennelijk. Botheid viert hoogtij. Men neme wat racisme en egoïsme, roere dat goed dooreen, men voege wat snobisme toe, gevolgd door een flinke scheut narcisme en presentere het op een bedje van absurdisme, ziedaar het Trumpisme.