De Muur ligt plat! Onder de Rivierenland klimmers bekend als de ‘Da Vinci Muur’. Climbing Structure, volgens de bedenkers, Boudewijn Payens en Wim Korvinus. In 1984 gebouwd volgens de toen geldende 1% procent regeling. Bij het tot stand komen van een gebouw met openbare functie moest 1% van de kosten aan kunst besteed worden. Dat kwam goed uit, klimhallen waren er nog nauwelijks en zo ontstond in Dordrecht een van de eerste wanden waar geklommen en geoefend kon worden.
Mijn eerste klimervaring was op een wat achterover liggende bergwand op het eiland Skye in Schotland. De tweede keer op De Muur. Tijdens de Open Dag op deze Da Vinci Muur. Het leek me leuk voor mijn dochtertje en we werden verwelkomt door een groep klimmers die elke centimeter van het beton kenden. Elke woensdagavond waren zij daar te vinden. Voor ik wist was ik in een integraalgordel gehesen en daar hing ik verkrampt aan mijn vingertoppen. Het virus was geboren.
Op het moment dat klimhal Pentagon werd geopend verlegde Rivierenland zijn klimactiviteiten daarheen. Slechts sporadisch ging men nog naar De Muur, wel bleef hij ideaal voor cursussen, standplaats maken en reddingstechnieken oefenen. Er werd een filmpje gemaakt wat nog op You Tube vindbaar is. In de jubileumfilm 50 Jaar Rivierenland zijn zelfs beelden van een niet ingestudeerde voorklimval op De Muur.
Ook ik heb er vele malen geklommen. Zondagochtend: Klimmen en Koffie. Altijd spannend, wie zou er komen? In wisselende samenstellingen beklom men De Muur, precies zoals dat hoort en wat klimmen zo leuk maakt. Soms ook kwam er niemand en beleefde ik een meditatieve zondagochtend. Bram zocht een slachtoffer, de stofzuiger optakelen aan de trap thuis kon hij nu wel. Volgend weekend had hij instructeursexamen in Freyr. Met mij ‘bewusteloos’ bungelend op zijn rug, seilde hij ab, soepeltjes. Vele vrienden liet ik kennismaken met De Muur, hield er zelfs een ‘familiedag’. Het ging niet altijd goed, tijdens een klein moment van onoplettendheid bij een beginnerscursus viel een klimster. Slechts een enkele meter, maar voor haar was het klimmen meteen klaar.
Nu is hij gesloopt. Er was geen sprake van verhuizen, zo’n enorme kolos, die ook nog op lange heipalen is gefundeerd. Wie ging dat betalen? We wisten het, ooit zou het gaan gebeuren, de sloop was onafwendbaar. Boudewijn Payens klom nog eenmaal naar boven. Dat Rivierenland er jarenlang gebruik van heeft gemaakt en er zoveel goede herinneringen aan heeft, vindt hij een mooie gedachte. Toch, het zal leeg zijn, wanneer je over de N3 rijdt en even de blik opzij werpt, daar stond hij, De Muur.
3 filmpjes:
Gerard den Toonder 
erg jammer… ZUND!
maar financieel wel begrijpelijk
mocht er ook een paar keer de schoorsteen beklimmen
goeie herinneringen aan!