Het is zo’n dag die weerman Erwin Kroll goed kon waarderen. Echt weer, zon, wolken, een felle korte bui en dan weer zon. Het wilde maar geen herfst worden, maar nu gaat het dan toch eindelijk beginnen. Daar moet ik bij zijn. De polder door op weg naar de Biesbosch. Een natte polder die prachtig opblinkt in de lage zon. Paarden die tussen het gevallen blad zoeken naar gras. Toch weer jammer, nog steeds geen camera gekocht sinds de vorige stuk ging. De zon speelt met het licht en de bomen op de Provinciale weg. Het tegenlicht op de lange Zuidendijk, tussen de bomenrijen door op glimmende akkers links en felgroen gras rechts.

In de Biesbosch steken wilgen hun zwarte takken met grijsgroene bladeren tegen een lucht die regen voorspelt, in prachtig contrast. De Nieuwe Merwede stroomt er vrolijk op los. Een binnenvaarder met schoongespoelde dekken vaart langs en maakt met zijn hekgolf het riet vrolijk aan het dansen. Het pad gaat landinwaarts en ernaast kruipt een moddersloot onder een wirwar van gevallen bomen. Een knalblauwe ijsvogel flitst voor me uit, nooit eerder zo dichtbij. De zon schijnt en het regent. Ik inspecteer de lucht, het is tijd voor het regenjack. Een kort buitje als sfeerverhoger, dit is de Biesbosch. Er staan nu veel prullenbakken en toch ligt er nog rommel. Ik neem het maar mee, steeds naar de volgende prullenbak, ik kom er toch langs.

Vlak bij het fietspad gekomen hoor ik een tractor brommen, achter de dijk. Even verderop baan ik me een weg dwars door de wildernis van bramen, wilgjes en balsemien. Ik wil naar de strekdam en het lichtbaken. Nog door wat geknakt riet en ik sta aan de oever. Hier is een bever aan het werk geweest, een flinke wilg is doorgeknaagd en van hele takken is de bast opgevreten. Duidelijk zijn ook sleepsporen te zien, richting rivier. Aan elke boom in de omtrek is geknaagd. Bevers zullen na ganzen en reeën de volgende plaag gaan worden.

Het slingerpad voert me terug richting fietspad en weer hoor ik tractorgebrom. Ik breek me door het griend en spring over de sloot. Een eindje verder weet ik een opstapje om over het prikkeldraad  te klimmen, de dijk is steil en het gras is glad. Daar beneden rijdt de tractor, hij ploegt. Het is een Ford, jammer, gewoon Ford, geen Massey Ferguson of een John Deere. Hij is blauw met gele wielen en de ploeg is rood. Drie scharen blikkeren met een flits wanneer hij aan het eind van de akker keert. Ach, shit, m’n telefoon kan ook fotograferen.

Terug over de Nieuwe Merwedeweg, over een afstand van drie kilometer vind ik 46 bierblikjes in de berm. Een tas heb ik niet bij me, ik kan ze niet meenemen. Ik verzamel ze en met enig heen en weer lopen leg ik ze op hoopjes bij elkaar. Misschien haal ik het een keer op. Volledig zinloos en ik weet het. Maar ik erger me er zo aan. Ik snap het niet. Ik kan het niet begrijpen. Welke idioot doet dit? Denkt die mafkees dat ze wel zullen vergaan of zo? In de blauwe Ford die schuin hangt in de ploegvore zit de boer, hij moet zich vasthouden, zo scheef hangt de tractor. Hij draagt een blauwe overall. De zon schijnt nu weer en maakt lange schaduwen. De verse klei glinstert, verderop is een veld nog groen. De bomenrij langs de weg kleurt zijn bladerdak in geel en oranje. In de verte is het licht diffuus, de boerderijen staan met onscherpe contouren. Blauwe lucht en snelle wolken, Erwin Krolweer. Het is geweldig. Honderd meter verder komt de tractor me weer tegemoet. Moeiteloos snijden de ploegscharen door de grond. De boer kijkt achterom naar zijn rechte voren. Het kan niet anders, de boer is gelukkig.