Laten we wel wezen, en blij zijn. Blij met de Waterbus. Wat een fantastisch idee is dat toch, degene die dat bedacht heeft verdient de Nobelprijs voor de Waterbus.  – Jaren geleden, toen er nog auto’s waren met bumperstickers, voor hen die dat niet kennen; in die tijd deelde men zijn mening door middel van stickers op de achterbumper, toen dus, was de er slogan: ‘Vervoer over water, de juiste weg.’ Bedoeld om de binnenvaart te promoten, veelal door angstige schippers, bang voor de in aanbouw zijnde Betuwelijn. Die Betuwelijn, die nu, elf jaar nadat de eerste trein erover reed, ook dit jaar nog steeds verliesgevend is, 250 miljoen slechts. – dit alles terzijde, de Waterbus, wie heeft dat bedacht, geweldig plan.

Na een aarzelende start, wisten steeds meer mensen hem te vinden. Het aantal forenzen, dat dagelijks gebruikt maakt zou nog beter kunnen, maar vooral in de zomer zit de Waterbus tjokvol. Met groot plezier stap ik aan boord. En voel de versnelling, wanneer de Waterbus vertrekt. Je wordt haast in de kussens gedrukt alsof je met de Cityhopper een dagje naar Londen vliegt. Nog altijd kan ik genieten wanneer ik In Rotterdam de Dordtse Waterbus zie aankomen, machtig gezicht, de catamaran met de snelle lijnen, zo onder de Eramusbrug door. Akkoord, ze worden ouder nu, ze moeten nodig een verfbeurt. En ik ga hier ook niet klagen over de vele stops die de Fastferry maakt op de route Dordt – 010. Die naam bestaat ook niet meer, terecht, het was verworden tot een Slowferry.

Nee, het is anders, wat mij stoort. Dat schitterende ponton, zo ’n mooi ontwerp. Strakke lijnen, goede kleurstelling. Wanneer je arriveert (NB: ‘veert’, knipoog, knipoog) aan de Dordtse oever, met zo’n snel schip, er meert ook juist de Waterbus uit Papendrecht aan en de golven klotsen nog na van de zojuist vertrokken Waterbus naar Sliedrecht, valt meteen een raarhouten kot op. Midden op de terminal, want dat is dat ponton in feite, daar staat al maanden een misbaksel van spaanplaat. Waarom?

Je gaat van boord, je wandelt langs de schitterend matgrijze reling en dan zie je het. Wat doen die vreemde veilingkisten daar? Een lange rij oude kisten met verdord, dood groen erin. Waarom? En dan ben je er bijna, het is een lange terminal, met een nauwelijks voelbare deining. Je bent bijna aan wal. Tussen twee prachtig matgrijze vlaggenmasten staat in fraaie letters: Riedijkshaven. En wat is dat daarboven? Een lelijk spandoek is er gespannen aan steigerpijpen; ‘Welkom in Dordrecht’. Waarom?

Wie heeft dat bedacht? Kielhalen die bedenker, twee keer, de Waterbus is een catamaran, 2 x kielhalen.

Reaguurder, nieuw woord van 2016. Ik wil dat niet zijn, ik wil dat niet worden ook. Daarom verpakte ik mijn ergernisje als bovenstaand en stuurde in naar Waterbus. Het duurde even en warempel, ik kreeg antwoord, van iemand met de mooie naam Roxanne. En dan kun je niet boos blijven, zij belooft beterschap. In alle drukte van de dagelijkse operatie is er soms te weinig aandacht voor de aankleding. Het spaanplaten kot verhulde de bouw van een nieuwe kiosk. En de hovenier gaat de veilingkisten aankleden dan wel vervangen. Wat mij betreft mogen die totaal irrelevante kisten worden afgezonken.

Binnenkort maar weer eens inschepen, lekker stukkie varen.