Nou, dan ga ik maar met de bus. Mijn kind heeft de auto mee en ik heb geen zin om weer met de fiets te gaan. En met de bus in Dordt, dat is een oefening in geduld. Ik stel me erop in en wat blijkt: ik raak haast, bij wijze van spreken, in een staat van Zen. Glimlachend kijk ik naar buiten. De bus is vrijwel leeg, hij rijdt uiterst langzaam, anders is hij te vroeg, ligt hij voor op het schema. Soms stopt hij bij een halte, niemand stapt in of uit. Wacht een tijdje, onhoorbaar trekt hij dan weer op; Hybride. Toch, in slaap vallen lukt niet. Steeds als er weer een halte nadert, knalt een vrouwenstem door de stilte. Zij zegt de naam van de volgende stop en dat op geheel eigen wijze, ze spreekt de naam uit zoals je het schrijft. Dat levert soms volstrekt onbegrijpelijke namen op, alsof je in een onbekende stad bent.

We staan al een tijdje stil bij een lege halte. Ik kijk de straat in en de zijstraat. Niemand te zien, niets beweegt. Iedereen is aan werk of slaapt. Dan komt er opeens een man de hoek om draven, de buschauffeur had hem in het voorbij rijden gezien en gewoon gewacht. Volgende halte. Twee bejaarde mannen stappen moeizaam in. Allebei hebben ze twee draagtasjes, met van die vakjes waar flessen in passen. En die zitten er ook in, wijn en fris en nog iets, twaalf flessen per persoon. Boodschappen gedaan bij de goedkope super en nu weer met de -bijna- gratis bus terug. De chauffeur wacht tot ze helemaal zitten. Nu naderen we het centrum en wordt het iets drukker. Achter me ploft iemand neer die ruikt naar natte hond, een oude Rottweiler ofzo. Traag rijden we verder, daar passeren we al voor de derde keer diezelfde man op de fiets, kind met helm achterop. De chauffeur zwaait naar collega’s in tegemoet komende bussen alsof hij ze drie jaar niet heeft gezien. Aan de andere kant van het gangpad neemt nu een verstokte roker plaats. Ja, ze zijn er nog en deze rookt nog na, de damp slaat uit zijn poriën. Drum, of toch Zware van Nelle. Een oudere dame vraagt de weg aan de chauffeur. Die legt het omstandig uit, ze begrijpt het maar half, zie ik aan haar lichaamstaal. Opeens stopt de bus, niet bij een halte, maar dicht tegen de stoep.
“Als de dame er hier uit gaat, is het maar een klein stukkie terug en dan rechts”.
Wat een service van deze chauffeur.

Een ding is jammer, die lelijke groene bus. Laatst was ik in een Franse stad van ongeveer dezelfde grootte als Dordt. Daar reed een tram, met een bijzonder fraaie vormgeving en in een heel aparte kleur: brons. Stijlvol openbaar vervoer. Wat zou dat chic zijn, een gestroomlijnde mat bruinzilveren bus, lijn 3 door de binnenstad.

Ik ben in het centrum, stap uit en niet zonder de chauffeur te groeten, die me in zijn spiegel aankijkt:
“Bedankt!”
In de stad is het precies goed, niet te druk maar zeker niet uitgestorven. Ik wandel doelloos door de winkelstraten. Voel de leegte van het definitief gesloten warenhuis, toch jammer. Haast vanzelf kom ik weer langs het havenfront. Verbaas me over de enorme afmeting van een binnenvaartschip, is dit nog wel een schip voor binnen? Een zeiljacht kan maar niet aanmeren, de wind waait het steeds van de kade weg. Het echtpaar op een reeds aangemeerd jacht kijkt toe. Pas na herhaaldelijk roepen van de vrouw op de voorplecht, komen ze in actie. Met de toegeworpen lijnen, zo heet dat in het jargon, wordt het jacht aan de kant getrokken.

Ik denk dat ik de bus terug naar huis neem, dat is wel zo relaxt. Kris kras door de stad slenter ik naar de bushalte. Dan blijkt de volgende bus over precies 24 minuten te komen. In een klap, werkelijk in diezelfde seconde is het weg, mijn ingedaalde rust. Binnensmonds mompel ik bepaalde woorden, was ik nu toch maar met de fiets.