Het mag echt niet, daar kunnen ze niet aan beginnen. De mooie racefiets van de net zo mooie berijdster mag niet naast de ingang van het Dordts Museum gestald worden. Is zij ook op weg om het ‘Gezicht op Dordt’ te bekijken, het schilderijtje dat de conservator van het museum opmerkte. Wat slechts vaag zichtbaar was in de clip van Beyonce: ‘Denial’. De relatief onbekende Dordtse schilder Wim Jansen figureert dankzij een Chinese site met stockfoto’s nu op wereldniveau, voor wie het wil zien, achter de wulpse vormen van de zwemmende Beyonce. Nee mevrouw, buiten de poort die fiets, of in de gratis fietsenstalling verderop.

Het is een dag die het KNMI inschaalt als een met tropische waarden. Zo langzaam mogelijk fiets ik naar de stad. Met een omweg, eerst naar het haventje, de Loswal. Het is stil, er is niemand en het Wantij stroomt niet en er vaart geen boot. Of toch, ja daar komt een sloep aan. Traag glijdt hij voort, de man aan het roer, de vrouw houdt een parapluutje hoog, het is heet. Alles trilt en zindert en ik moet m’n ogen tot spleetjes knijpen.

Op de Wantijdijk kom ik hem weer tegen, een van de laatste alpinopetdragers. Al heel lang ken ik hem. Sinds hij bij mij aanbelde met zijn vraag. Hij had een volkstuin, aan de overkant, hij wilde zo graag kippen houden, kon dat bij mij. Al die jaren kwam ik hem tegen, op zijn fiets, met zijn alpino schuin. Toen werd zijn fiets een elektrische en veranderde zijn houding, achterover, het stuur hoog. Nu is er weer wat veranderd, hij rijdt een scootmobile en zijn vrouw ook. En op zijn hoofd prijkt een Franse claque.

Langzaam peddel ik voort, ik val net niet om. Bij jachthaven De Punt ligt een vlet te koop. Ik fiets er omheen, staal, goed in de verf, twee luchtkasten, maar geen motor en geen huif. Ik moet een boot hebben, met een huif om te schuilen en te overnachten. Ergens, weggekropen in de Biesbosch. Op het terras achter de boot, zit een man die me verwachtingsvol aankijkt. Ik laat hem wachten en fiets verder, ik val net niet om.

Op het Groothoofd zitten de terrassen vol. En gelukkig, ze zijn wit, de meerpalen zijn wit, eindelijk zijn ze overgeschilderd. Het lelijke oranje en rood, wit en blauw, nog van Koningsdag, is weg. Jongens duiken van de Damiatebrug de haven in. De kleuren van hun zwembroeken steken fel af tegen de donkere schaduw van de pakhuizen. Op een bankje aan de Gelderse kade is een vreemde combi in gesprek. Een dame met van dat grijze haar dat nu zo in de mode is, zit met haar beentjes bloot, te praten met een man in het zwart. Zijn vuile T-shirt toont de zwarte tattoos op zijn armen. Dan verrijst zij van de bank en verdwijnt in een van de statige panden. Een gesprek tegen wil en dank.

Wim Jansens schilderij ‘Gezicht op Dordrecht’ heeft een grijze lucht. Het is, aan de bomen te zien die vol in het groen staan, een zomerse dag. Het zou zomaar kunnen dat het, net als vandaag, een dag van tropische hitte is. Bewolkt, drukkend weer, onweer dreigt. Ik vind het een prachtig schilderij. De andere zalen neem ik, hoe vaak ben ik hier al geweest, plichtmatig even mee. Daar loopt de wielrenster in haar strakke zwarte pak. Het is gelukt, de fiets geparkeerd, ze is binnen.

En dan gebeurt het, de zon neigt ter kimme, zoals dat in boeken wordt beschreven. Hier zakt hij weg, achter de kolos, het zwarte silhouet van de Grote Kerk. Daar in de verte, over de Lange IJzeren Brug, daar komt zij aangestapt. Onmiskenbaar, zij is het, zoals zij loopt, met die grote verende passen, wild schudt ze het haar, die enorme bos, naar achteren. Aan de grond genageld sta ik. Maar nee, ik ga haar tegemoet, mijn hart klopt in de keel en zij, zij vangt het laatste licht met haar amberkleurige ogen.
Stamelend breng ik uit:
“Bent u het echt, eeeh, is it you?”
Langzaam schudt ze van nee, maar de glimlach van haar volle lippen doet anders vermoeden.