Onder de enorme rode beuk loopt een trombonist. In de diepe schaduw is alleen zijn witte overhemd zichtbaar en de glimmende schuiftrompet. Absurdistisch toneel.

Neem op de A58 afslag 35, ga de N289 op, draai de bocht door en daar recht voor, twee kilometer verder, daar staat de mooiste kerktoren van Nederland. Symmetrisch en slank, niet te hoog en niet te pompeus. Daar, vlak onder die toren ben ik geboren. Parkeer op het ronde Geertesplein voor het geboortehuis van Buys Ballot en ervaar een eeuwenoude stilte.

Aan de toren vastgebouwd is de Geerteskerk, die dit jaar 800 jaar bestaat. Dat wordt gevierd en daar moet ik bij zijn. Door de straatjes die ik honderden malen liep, van het station naar het ouderlijk huis, ga ik nu weer. Langs de bakker, voor wie ik folders bezorgde. Tot hij ontdekte dat ik er drie tegelijk in de brievenbussen stopte en soms hele pakken in een rioolput propte. De kapper is er niet meer, zo’n ouwerwetse barbier, waar de boerenmannen verbaasd toekeken, hoe ik na de knipbeurt geföhnd werd. Dan langs het statige huis waar een oom woonde. Hij was dirigent van het muziekkorps en hield duiven, dingen die zich bij een kleine jongen in het geheugen kerven. Door de Irenestraat, op nummer dertien, met de lantaarn, daar woonde ze toen. Zij, mijn Eega nu. Bij het dorpshuis Amicitia wacht ik op nichtje Rini en schoonzusje Ellen. Achter de zwartgeteerde schutting zit op een rood pannendak een wit duivenpaartje te tortelen, daarboven staat hij, mijn toren. De galmborden hebben wel een verfje nodig, zie ik nu.

Op het Marktveld is het Koetshuis open waar in het donker de rijtuigen staan te glanzen. Erachter openbaart zich de groene oase van de landschapstuin. Oude bomen staan stil te dromen aan groene watertjes, paadjes slingeren zich naar steeds opnieuw verrassende plekken. Hier staat het gras kontjeshoog, daar een tuin met wilde bloemen, en strakgeschoren hagen. Een tuin met geschiedenis, mijn opa was de tuinman. Op een boogbruggetje loopt de elektrische rolstoel van Rini vast. Zoals in de woestijn, met takken voor en achter de wielen, trekken Ellen en ik uit alle macht de zware rolstoel vrij. Schoonzus is sterk.

Brassband Excelsior geeft een concert in de tuin. Heel lang geleden speelde mijn vader er in en ooms en neven. Het is een filmdecor, het zonlicht fel, in het halfdonker onder het lover schitteren de witte overhemden en het blinkende koper van de cornetten, althoorns, bassen en die trombones. De muziek is heel bijzonder, ze spelen stukken met namen als: El Mismo Sol of Perthsire Majesty. Zodra de eerste gouden tonen van de gedragen muziek door de tuin zweven wordt het mij te machtig. Gewijde grond en herinneringsmuziek. We vluchten de tuin uit, de donkere tunnel die het Koetshuis is, door het vierkante Marktveld op.  Hier klinkt de brassmuziek gedempt.
“Phoe, heftig”,
zeg ik tegen Rini, die me van onder haar hoedje vragend aankijkt:
“Ik voel een verhaal opkomen, ken jij “Langs het Tuinpad van mijn vader?”

In de kerk waar het koel is, speelt het orgel, langzaam met volle warme klank. Ellen bladert wat door een fotomap. Ik kijk over haar schouder mee en plots valt mijn oog op een foto van mijn vader. Het blijken foto’s van inwoners van het dorp, genomen tijdens de oorlog in 1941. Voor een ‘Ausweis’. Ook mijn opa, tantes en oom staan op het blad. Wat een ontdekking, pa, 25 jaar oud, net jasje aan.

We wandelen naar het Jachtslot van de Ambachtsvrouwe. Door een opening in het bos is een prachtig vergezicht, over de velden tot aan de molen, bij de begraafplaats. Waar ze hun rustplaats hebben, mijn familieleden. Daarboven bouwt zich een lucht op, met lichte transparante wolkenlagen. Het kan uitgroeien tot onweer, maar waarschijnlijk is het een hemel, zwanger van herinneringen.