Tip van de sluier; dit onvolprezen nummer staat eindelijk, maar zo verdiend, bij de eerste tien, en als het aan mij ligt nummer een van de top 2000 van dit jaar. Tip van mij; niet muziekliefhebbers en met name van Carlos Santana dienen hier door te scrollen want deze column is aan hem en het mooiste nummer aller tijden gewijd.

Europe (Earth’s Cry, Heaven’s Smile) van het album Amigos, zoals het eerst heette, werd uitgebracht in 1976 en de beluisteringsschattingen door mij lopen uiteen van duizend tot wel minimaal 327 keer. En eerlijk waar, het verveelt nooit, soms betrap ik me erop tijdens het ramenwassen of stofzuigen of ander zinloos huishoudelijk geweld dat ik gedeelten van Europe fluit, voor de arme ziel die Europe niet kent, het is instrumentaal, anders zou ik wel zingen.

Even een stukje geschiedenis, zoals dat gaat met klassieke nummers die de tand des tijds zullen doorstaan, diverse verhalen doen hierover de ronde. Het was dus eerst anders getiteld en geïnspireerd door het verhaal van een vriend die een ‘bad trip’ had door het gebruik van mescaline.

Tijdens het optreden in Woodstock (1969) was Carlos ( Carlos Humberto Santana Barragán, 1947) zelf high, onder invloed van LSD en mescaline. Desondanks was het een groot succes en meteen ook de internationale doorbraak, in het bijzonder dankzij het nummer Soul Sacrifice. De titel werd veranderd in Europe in 1975, tijdens een concerttour door Europa en hieraan kleeft een ander verhaal. In 1967 hadden ze peyote gebruikt, mescaline van een cactus in een club waar een vrouw een ‘bad trip’ kreeg, aanleiding voor Carlos het nummer te spelen en het toen te noemen: ‘The mushroom lady’. Hierna is het nooit meer gespeeld tot die tour in Europa.

Eenmaal had ik het voorrecht een concert bij te wonen, Sportpaleis Antwerpen, drie uur non stop, met dank aan dochter Martine die het regelde – onvergetelijk – en me vergezelde. Een heilig doel behaald. Punt. Uiteraard werd Europe gespeeld en alle nummers die ik kende van de LP’s die ik bezat. Beet jammer waren de diverse preken die hij meende te moeten geven tussen de nummers door. In 1973 was hij nog in hoger sferen onder invloed van een Indiase goeroe die hem de naam gaf; Devadip. Vele jaren bleef hij drugs gebruiken, deed enkele zelfmoordpogingen, maar hij heeft nu alweer jaren terug ‘het licht’ gezien en houdt niet op dat verkondigen.

Sinds de invoering van Youtube kreeg de muziek nog een andere dimensie. Nu kon ik mijn idool zien spelen en nog steeds duiken nieuwe live versies op en altijd verrast het weer met net een iets andere uitvoering. Heerlijke solo’s van die door en door bekende gitaar. Zelfs goedbedoelende amateurs die zich het nummer hebben eigen gemaakt worden door mij beluisterd en dan blijkt, het is soms best leuk, maar het kan niet tippen aan het magische spel van himself.

Het zal duidelijk zijn – en alweer een tip; beluister het eens – deze muziek zorgt voor een goed gevoel, de beat, de conga’s, de Hammondswing en daar overheen steeds die onnavolgbaar zingende gitaar. Even tussendoor; mocht ik ooit tot sterrenstof verworden, dan is er vast wel iemand zo verstandig dit nummer aan de toegestroomde menigte te laten horen. Drie keer raden welke muziek door mijn boxjes schalde tijdens het schrijven van dit verhaaltje en het was dat ik mijn handen er toe dwong om letters te typen anders waren ze weer druk geweest – en daar zijn ze bijzonder goed in, al zeg ik het zelf –  met luchtgitaar te spelen.