Het is de schuld van Danny Vera. Met dat lekkere, tot vervelens toe in je hoofd hangend ‘Rollercoaster’. Nooit gedacht dat ik dit woord nog eens zelf zou gebruiken, wanneer je weer een of andere aansteller hoort zeggen: ‘O, mijn leven is zó’n rollercoaster op dit moment’. En toch, bij het afrekenen wist ik het al, hier moest ik over schrijven, haastte me naar huis en dan alles tegelijk, pc aanknallen, boodschappen op verschillende plekken opbergen, ondertussen het koffieapparatski instrueren, te binnen schietende steekwoorden opschrijven om niet te vergeten.

O, man wat heb ik het druk. Ik moet er zo vandoor, naar Duitsland, dagje klimmen. Omdat het kan. Wel nog snel de wc’s doen, is mijn taak (nooit zeggen; voor het vrouwtje) en de groene container van de straat halen en ik ‘doe’ nog even stofzuigen, niet nodig maar dat vindt zij fijn, ik doe het voor haar, niet voor het stof. Ik ben een multitasker. O, wat kan een pensionado het druk hebben – hoe heb je er ooit nog bij kunnen wérken. Oppassen op het knapste kleinkind van het westelijk halfrond, de dagelijkse tienduizend stappen – wie-heeft-dat-verzonnen, luisteren naar je lief en dan weer een rondje, zo hard mogelijk, gedoseerd, op de fiets door de polder. De krachttraining en Tai-chi tijdens Pauw of Jinek. (hoe dat straks moet als Eva bij RTL4 zit, je kijkt principieel geen RTL) Dan heb je die dochter en schoonzoon die verdwenen zijn. Lost, ergens op een onbewoond eiland, in de Zuidelijke Atlantische oceaan, buiten whats-app- en alle bereik, onvindbaar. Plus dat andere stel dat voor de grote Vertrekoperatie staat, dat worden weken van verbouwstof, en de geur van, wat zal het deze keer zijn, Histor of Flexa. My life is a multitasking rollercoaster. Family intriges, en wandelingen en goede gesprekken, kortom het cliché van, het houden van vele ballen in de lucht.

In de Dolomieten, waren wij, na een week met z’n drieën min of meer lichamelijk en geestelijk uitgepraat. Zaten lodderig achter een drankje, kwam daar de vraag, ‘waar ben je bang voor, in de toekomst’. Pas nu weet ik het antwoord; ziekte, lichamelijk of geestelijk. Dat is de drijfveer, to stay in shape. Sorry mensen, binnenkort schrijf ik misschien alles in het Engels, als je afhaakt; can’t blame you. Dan zit er maar een ding op, om dat vreselijke woord te gebruiken, de uitdaging, challenge. Nu weer de nieuwe gekte; intermittend fasting, flexibel vasten. Daar doe ik dus aan mee, in de angstvallige poging gezond te blijven, begrijp me goed, ik wil absoluut niet afvallen, laat dat duidelijk zijn. Geef mij een zak chips en een pak Sprits plus een reep chocolade, werk ik zo weg, no worries! Ik denk dat het werkt, erin geloven, dat werkt. En ook de geest in werking stellen dus, de angst stilletjes weg te zakken, die is er. Nauwgezet bij blijven, alles bijhouden, dus deed ik mee aan de wedstrijd Beelden Verbeeld met: ‘Knuffelkunst’. Binnenkort hier meer daarover, ik ga nu snel mijn rugzak inpakken. Ik was gestopt met klimmen, maar ga nu door tot ik zeven kleinkinderen heb en eindig deze column, voorspelbaar met toch weer een songtekst.
‘Here we go
On this roller coaster life we know
With those crazy highs and real deep lows
I really don’t know why
And I will go
To the farthest place on earth I know
I can travel all the road, you see
‘Cause I know you’re there with me’

Het is nu eenmaal zo, I have those multitasking rollercoaster blues. Sorry folks, that ’s all.