Vooruit, laten we weer eens modern doen, we gaan niet met de auto, dat onding dat het milieu verpest, we nemen de trein. En dat komt nog goed uit ook, we wonen vlak bij een station en onze bestemming, de LocHal, schijnt ook dichtbij het station te liggen. Bovendien berichtte NS mij, dat ik weer over een ‘vrij-reizen’ kaartje kon beschikken. Voor een goed begrip, dat is allesbehalve gratis, om zoiets te bemachtigen dient men een Dalurenkaart aan te schaffen en daarbij nog de zogenaamde Keuzedagen te betalen. Alles bij elkaar voor een bedrag van een keer je auto helemaal vol te tanken.

‘Het zal mij benieuwen’, mompelde ik terwijl ik de voordeur dichttrok. Hoe herkent men de forens / reiziger / jarenlang NSklant? Aan de cynische verbeten blik die onhoudbaar op het gelaat verschijnt in de onmiddellijke nabijheid van een NS station.
En inderdaad, sinds Arriva is weggeconcessied ten gunste van het goedkoper opererende Rnet, blijkt de blauwgele NS automaat verdwenen bij ons station. De gemeenrode Rnet automaat weigert mijn NS Dalurenkaart te herkennen.
Anno 2019, zelfs in het achterlijke China rijden de treinen nu met 450 kilometer per uur, in Nederland, één van de welvarendste landen ter wereld snapt een apparaat het niet. Van de klant wordt nu verwacht dat hij incheckt, op het volgende NS station in een vliegende sprint het station verlaat, uitcheckt en in de blauwgele NS automaat zijn ‘Keuzedag’ opwaardeert, vervolgens incheckt en met ware doodsverwachting zich de tunnel instort om zijn ‘overstapje’ alsnog te halen. Wat een Vooruitgang.

Haalden wij dit overstapje niet, dan dienden wij een vol uur te wachten op de volgende ‘Sprinter’. NS, in al haar wijsheid, besloot dat vier keer per uur een trein naar Brabant wat teveel was, twee Intercity’s en twee Stoptreinen, let wel; een ‘Sprinter’ is gewoon een Stoptrein. Dit alles omdat er een nieuwe verbinding is, een snelle trein van Rotterdam rechtstreeks naar Breda, en die ‘Intercity Direct’ komt niet langs onze woonplaats. Alweer een grote Vooruitgang dus.
Hoe jagen we de forens de trein uit, de weg op, dat onding van de auto in, de toch al zo drukke Moerdijkbrug over. Toegegeven, de nieuwe ‘Sprinter’ is strak modern, bijna luxueus.

Aan het einde van de bijzonder prettige dag in de Brabantse stad met schitterend museum, heerlijk park, lekkere Turk en de waanzinnige bibliotheek LocHal, brak bij mij de pleuris uit. Terug naar huis, die ene ‘Sprinter’ per uur, bleek volgens het digitale bord: ‘Cancelled’. Gewoon, cancelled. Rijdt niet. Bekijk het maar klant, zoek het maar uit. NS kan er ook niks aan doen, wisselstoring. Misschien dat er over een uur weer een rijdt, of over twee uur. Misschien.
Op het punt van vertrekken stond wel de ‘Intercity Direct’ naar Rotterdam, roltrap af, roltrap op, de NS kaarten langs een ‘Toeslag’ paaltje geswiped en in het gereedstaande ‘rijtuig’, dat onmiddellijk met een zucht haar deuren achter ons sloot. En zo zoefden wij met iets verhoogde snelheid noordwaarts, niet langs onze woonplaats naar Rotterdam, om daar weer over te stappen, terug zuidwaarts. En dan, oeps, op het perron van Rnet niet vergeten uit te checken van NS en in te checken bij Rnet. Dit alles in 2019, terwijl in Zwitserland een hoeveelheid van verschillende treinmaatschappijen de reiziger vervoeren, die daar in het geheel en totaal niets van merkt.

In de enquête, het tevredenheidsonderzoek, dat ik binnenkort in de mailbox verwacht, zal ik kunnen antwoorden op vragen of er voldoende prullenbakjes waren, de geluidsinstallatie verstaanbaar was, hoe het met mijn gevoel van veiligheid gesteld was en dan met ja/nee/weet niet. Om dan weer te kunnen pronken met een zeer hoge klanttevredenheidscore. Zo jammer, dat die Abri’s, prullenbakken, rookpalen en geelblauwe automaten zo hufterproof zijn.