Alles flex? Hier ff een update:
‘Ow  kijk, de mooiste steen van de hééle wereld!’
dat roept mijn zus en ik moet daar een beetje om lachen, aanstelster.
Een klein pokkesteentje in het zand gevonden onder de schommel van de speeltuin en dan meteen weer dit! Wel even wennen trouwens, vies spul, dat zand aan mijn handen, niet prettig om door te kruipen, want dat kan ik inmiddels, kruipen, als de beste. Maar, nog altijd prettiger dan dat natte gras waar opa mij in parkeerde, het is nog vroeg, in de schaduw is dat nog nat, snap dat dan.

Die zus van mij en ik, sorry hoor maar ik moet het even kwijt, van me afschrijven als het ware, ze is me mattie echwel, maar volgens mij hebben wij soort haat-liefde verhouding. Een paar keer per dag, komt ze opeens, op een moment dat ik er totaal niet op bedacht ben, knuffelen en kusjes geven, nogal hardhandig dat wel maar ik ben geen softy.
En even later grijpt ze, de bitch!  – even hardhandig- alles uit m’n handen wat ik ook pak.  Aan de andere kant, ik leer veel van haar, zo weet ik al wat een pissebed is en een mier. Ze schijnt ook brandnetels te herkennen en daar is iets mee, wat, daar ben ik nog niet helemaal uit.

Kijk, ik begrijp goed, als jongste kijk je altijd wat afgunstig naar het oudere kind, in mijn geval mijn zus, maar leuk is anders, dat zij wel op die freakin’ trampoline mag en ik niet en laatst ook weer zoiets, bij opa en oma, ik moest naar bed en die meid mocht met opa de pony’s gaan voeren ‘bij het vroegere huis van opa en oma’, wat dat ook mag betekenen, maar ik moest naar bed en dat niet alleen maar ook die slaapzak aan en in dat dulle campingbedje – hoezo camping – ik snap niet hoe ze het allemaal verzinnen, zijn ze bang dat ik er uit klim ofzo, ik kan het heus wel.  

Voor diegenen die het ontgaan zijn, ik ben jarig geweest, yo!, alweer een heel jaar op deze aardbol en, mensen het was me het jaartje wel, al zeg ik het zelf. En dat het gevierd moest worden, ja, je kent me moeder toch? Bézig man, weken lang knippen en snijden en lijmen en plakken, ik dee maar net of ik niks in de gaten had, ik voelde naadloos aan dat het voor mijn traktatie was bij de ‘kindjes’, neehoor, gekke Henkie, ik zie niks haha. Volgens Juul: ‘stiekem’, wat dat woord betekent? Volgens haar: als je het niet gezien hebt.
En eindelijk, eindelijk, was het zover, je weet het, het hele huis vol mensen die ik niet ken maar die je allemaal willen feliciteren, of nou ja, mij niet maar meer papa en mama. Wel kreeg ik allemaal cadeautjes, en dan denk ik, mens hou toch je geld in je portemonaie, ik kom om in al dat spul, denk toch eens aan het milieu enzo. Vetcool wel dat je ongestoord tekeer kan gaan met die taart die helemaal voor jou is, minder fijn dat dat kennelijk grappig is en iedereen zit te kijken en te lachen. Niks van aantrekken, éten!

Eten, ik doe het graag, ik lust alles. Aardbeien, ook zoiets, schiet me nog even te binnen, Juul mag dan weer met opa meehelpen, aardbeien plukken, terwijl, ik lust ze ook graag. Hoor ik Juul zeggen: ‘We moeten nog wel aardbeien over laten voor papa en mama’. Slijmbal, ik was net begonnen! Nog een nieuw geintje, Juul propt zich in dat kleine duwkarretje en met dat hele gewicht van haar als ballast kan ik ze dan de hele kamer door douwen, de zwarte strepen op de vloer, daar doet oma niet moeilijk over.
Ik moet nu afbreken (hangen – zegt mama in de telefoon) want ik word zo ingeladen. In zo’n lullig stoeltje in de auto. Juul wordt weer helemaal hyper, we gaan naar Het Huisje aan de Zee, wat dat is: ’zee’, geen idee, kan iemand mij daarover bijpraten? Nou ja, misschien dat ik jullie daarover de volgende keer kan inlichten. Later!