Even ontsnappen, wegwezen, frisse lucht opzuigen. Na weken van behangsafstoomstof, geschuurde deuren -, vers gefreesde stopcontacten in betonnen muren – , vloerverwarmingssleuven – en stucadorenstof gaven mijn veelgeplaagde longen aan dat nodig te hebben. “Fresh air, please, give us some fresh air”, meende ik ze te horen gillen. Bijna twintig jaar terug, oudejaarsnacht van het jaar 2000 rookte ik mijn allerlaatste sigaret, zeventien jaar eerder, toen ik papa werd was ik al gestopt en rookte al die tijd alleen nog gebietste peuken op feestjes, bruiloften en partijen en jawel, verbouwingen. Men kan er dus vanuit gaan dat doorrookte longen na zevenendertig jaar weer min of meer schoon zullen zijn. Mits daar niet teveel cementstof, spuitlijm en fijnstof langswaaide en men allicht daar een snuif van mee kreeg. Nog daargelaten de niet te vermijden wolkjes van een stug doorrokende medemens. Alsmede de haast onzichtbare magnesiumsmog die in menig klimhal hangt.

Het was waarlijk of ik het voelde, het ontbreken van stikstof, niet waarneembare koolmonoxide, daar aan de oever van de rivier. Natuurlijk, ik hield mezelf voor de gek, schadelijke stoffen, de emissies van Moerdijk, de ammoniakuitstoot van de Amercentrale waren hier niet te zien, maar het voelde zo schoon. Het was fijn er nu weer eens te zijn, toen ik deze zomer ontdekte dat er aan mijn secret beach niet veel secret meer is. Voor de oplettende natuur- of rustzoeker, er staan zelfs al her en der aanwijsbordjes, met de naam die ik hier nog steeds niet wil onthullen. Geduldig als ik ben, dacht ik, mijn tijd komt nog wel, en inderdaad, op een saaie grijze maandag in december was er niemand. De oude bomen kreunden zachtjes in de wind, kleine golfjes keerden de schelpjes om op het strandje, waar geen voetafdrukken het egale vlakke zand ontsierden. Behalve 327 grauwe – , rot – en nijlganzen op de akkers, een lief roodborstje, een zilverreiger, een niet nader aan mij bekendgemaakte roofvogel geen levend wezen gezien. Behalve dan die ree, die op slechts tien meter voor me overstak en die ik pas zag toen ik weer voor me keek, te laat, dus. Behalve boswachter, Th. v. d. E. drentelend op de P. Plaats, waar ik de neiging moest onderdrukken om hem toe te vertrouwen dat ik regelmatig zijn blog over het wel en wee van de Biesbosch lees.

Ontsnappen en frisse lucht inademen, even geen  poly- en perfluoralkylstof, geen Pfas dus. Gelukkig is er weer iets nieuws ontdekt dat we moeten vrezen, getiteld Pfas en Pfoa. Het ozongat is gerepareerd, zure regen kennen we niet meer, asbest daken zijn toch minder gevaarlijk dan werd gedacht. Aan de andere kant, klimaatontkenners blijven ontkennen. Boeren blijven protesteren en mogen dat, gedoseerd. Op Schiphol mochten andere demonstranten zonder tractoren dat weer niet. Chemours, de nieuwe naam voor Dupont, het fijne bedrijf op slechts enkele kilometers benedenwinds van de Asus pc, waar deze column op wordt ingetikt, heeft van onze minister Cornelia van Nieuwenhuizen – Wijbenga weer vergunning gekregen om door te gaan met stiekem lozen van Pfoa en Genx in de rivier. Niet de rivier aan ‘s welks oever ik mij thans bevind, maar aan de andere zijde van het eiland. Hoewel, via de gekanaliseerde route rondom ons eiland zou er nog wel een homeopathisch verdund minidrupje met de vloedbeweging terug gespoeld kunnen worden.

Op een droge steen in het natte zand gezeten, kabbelden deze hersenspinsels door mijn  – pan. Het lukte ze weg te filteren en me domweg gelukkig te voelen. Nog even vrede en een bijna-Kerstgevoel in die beangstigend veranderende wereld. De lichte spierpijn overgehouden aan het schuur- en schilderwerk en de bijna-over-verkoudheid, aangestoken door een snotterend oppas kleinkind deden daar niets aan af. Op de terugweg trapte ik nog enkele wegwerpblikjes (zichtbare vervuiling)  plat alvorens ze verderop in de groene bak te deponeren, onder toeziend en goedkeurend oog van voornoemde boswachter.