Peter Fonda is dood, de foto over twee hele krantenpagina’s afgedrukt, schiet mij onmiddellijk in de ‘herinneringsmodus.’ De fantastische chopper uit de film Easy Rider, die ik in mijn dromen zovaak bereed, drie weken rechtdoor over de rechte golvende wegen in Utah, Route 66, Flagstaff Arizona, from coast to coast, you name it. Aan de binnenkant van mijn kastdeur hing jarenlang een foto van die twee op hun motoren, Fonda en Hopper. Toeval of niet, de cultfilm uit hetzelfde jaar als Woodstock, beide troffen in mijn toen achttienjaar oude mind een goede voedingsbodem.

Zoals veel van mijn generatiegenoten was ook ik in de ban van deze film, was ‘born to be wild’. Die fantastische motor met extreem lange voorvork, het kleine tankje, de relaxte zit. Alleen die stars en stripes op de tank en op Fonda’s helm, daar was ik, ook toen al, geen fan van. Zijn bril wel, die bril, nu nog steeds prachtig, wil ik zo hebben. De film stond voor het gevoel van vrijheid, weg met de heersende klasse. De vervreemdende scenes, in de commune en de hallucinerende drugstrip, daar schrok mijn nog onbedorven geest wel van, toen. En het tragische einde, dat ze in elkaar werden geslagen en tenslotte neergeschoten door de ellendige rednecks, dat deed pijn maar droeg wel bij tot een nog grotere adoratie en drang om je af te zetten tegen, tja waartegen eigenlijk.

Men hoorde toen een Puch of een Tomos te bezitten. Noodgewongen wegens geldgebrek reed ik op een ‘buikschuiver’. Een zeer onhippe Magneet, een groene met grote spatschermen. Een aantal daarvan had ik verwijderd, dat maakte hem nog lelijker en ter vervolmaking van mijn ‘anders zijn’ image zaten er paar wapperende oude fietstassen achterop. De helmplicht bestond nog niet zodat ook de haren vrijelijk konden meewapperen.
De Magneet trok niet snel op, maar eenmaal op snelheid passeerde ik alle vrienden op hun Puchjes en Tomosjes, dankzij mijn twee jongere broertjes, die stiekem, als ik niet thuis was, op de brommer reden en hem steeds sneller maakten. Wanneer mijn moeder me op zaterdag vroeg Chinees of frites te halen, had ik een goede reden om nog harder, als een volslagen gek, met de bestelling tussen mijn benen balancerend op de tank, volgas door de stad te rijden; het eten moest warm blijven. Het grote voordeel van een buikschuivermodel, hij was uitgerust met een zogeheten buddyseat, hierop heb ik diverse schone jonkvrouwen weten te ontvoeren.

De film had niet echt een heel duidelijke verhaallijn, veel werd aan de kijker zelf ter invulling overgelaten. Meerdere keren zag ik de film, maar zo magisch als toen werd hij niet meer. Vermoedelijk is hij binnenkort weer ergens te zien, eerbetoon aan Fonda en ik denk niet dat ik kijk. Soms is het beter herinneringen te koesteren, zoals sommige dingen beter niet gezegd kunnen worden. ‘Some things are better left unsaid’. Op Youtube rijden ze in lange shots, zoals het hoort in een roadmovie, door eindeloze vlaktes, lachend, vrij en onbekommerd, op hun schitterende blinkende motoren, dat is genieten. You know, I really dig it, you know!
Voor het echte scheurwerk waren de Easy Rider choppers niet geschikt, ongemakkelijk met het té hoge stuur, ongeveerde achtervork. Beter voor relaxt cruisen, zoals ik nu ook zou doen. Eigenlijk, en dat komt opeens sterk opborrelen, zou ik dat eens moeten doen. Op de motor, hoeft niet persé een chopper, over Red Rock Bridge, die uit de film, over Colorado River.

Misschien hangt de foto van de motorhelden nog achterop die kastdeur – ik ben inmiddels verhuisd – onder de foto van de mooiste kerktoren van Nederland, mijn geboortedorp, maar dat is weer een geheel ander verhaal. Toen de groene Magneet definitief de geest had gegeven, kocht ik na een weekje vakantiewerk opnieuw een brommer. Tweedehands, een Magneet, een blauwe nu.