Toen ik in Doha landde voor een tussenlanding was ik totaal blanco neutraal. Wie had er in 2004 van dat land Qatar gehoord, een stukje woestijn aan de Perzische golf. Vaag herinnerde ik me wel eens een foto te hebben gezien van skyscrapers en Arabieren in witte kaftans.  Het vliegveld was piepklein en in de korte wandeling van vliegtuig naar gekoelde hal was van die woestijn niets te zien. Een paar uur verveeld wachten volgde, we waren alleen geïnteresseerd hoe snel we daar weg konden, Nepal, de Himalaya wachtte. Het enige dat me opviel, was dat alles wat er buiten rondreed in een beige zandkleur was en veelal van het merk BMW.

Ons vertrekkende vliegtuig stond iets verder weg en een raar model bus reed ons erheen. Voor we mochten instappen werden we gefouilleerd, op een hardhandige manier; armen en benen wijd en binnenbeens werd afgerond met een harde tik in het kruis. Toen Raymond aan de beurt was vroeg hij van te voren, met zijn aanstekelijke lach, of hij de douanier ook mocht fouilleren. Het mocht en hij gaf de man een vriendelijke mep in zijn kruis terug.

Wat ook opviel, was dat er heel veel Nepalezen in het vliegtuig waren en meer nog, de enorme hoeveelheid bagage die zij meevoerden. Geen koffers of tassen maar enorm grote balen dichtgeknoopt plastic. Zes jaar later zou het WK voetbal toegewezen worden aan Qatar, er waren dus ongetwijfeld ook toen al bouwvakkers daar aan het werk.

Nepal, een van de armste landen ter wereld. Voor mij had het al vanaf mijn jeugd een magische klank; de hoogste bergen ter wereld. En ik ontmoette er alleen maar vriendelijkheid. Iedereen lachte je toe: ‘Namasté’. Elke dag tijdens onze trektocht, nadat we ons hadden geïnstalleerd in het tentenkamp speelden we met onze dragers en keukenjongens met de frisbee die ik had meegenomen, een bal paste niet in mijn rugzak. Een keer was er in een dorpje een volleybalnet, ze fabriceerden toen een soort bal van aan elkaar geknoopte truien.

Een maand later landden we weer in Qatar. De ruiten van de luchthaven bus waren volledig dichtgeslagen met condens door de hoge luchtvochtigheid. Na de kurkdroge hitte van het hooggebergte een enorme overgang. Nu vertrok ons vliegtuig pas de volgende dag en we werden naar een hotel in Doha gebracht. We verbaasden ons over de norsheid van het personeel op de luchthaven. De drank die we bij ons hadden, ‘Everest whisky’, moesten we inleveren, verboden mee te nemen. Ik vergaapte me aan de luxueuze stad, waarschijnlijk nog niets vergeleken met zoals die nu is. Tussen alle dure auto’s reden toen ook nog paardenkarren en ik ving een glimp op van de Perzische golf. Het hotel viel tegen, het was wat ouder en deed erg gedateerd aan. Hoewel het ongelooflijk luxe overkwam na alles wat we in Nepal hadden meegemaakt. Mijn kamer was heel groot, de badkamer eveneens en werkelijk alles was geel. De tegenstelling kon niet groter, het bad en vooral de wc, na drie weken gehurkt boven een gat in de grond.

De sfeer in het restaurant was niet bepaald gezellig en de onvriendelijke behandeling van het personeel maakte het er niet beter op. Het was alsof zij, met hun kaftans en doeken op het hoofd op ons westerlingen neerkeken. Een totaal andere wereld als waar we net vandaan kwamen. De bedoeïenentent die er stond als decoratie kon het niet verbeteren. In het donker dwaalden we rond op zoek naar de zee die onvindbaar bleef. Het korte stukje van de bus, de volgende dag, naar het gereedstaande vliegtuig wilde ik benutten om een foto te maken van de woestijn. Die haast onzichtbaar bleef door de zinderende trilling van de hete lucht. Ik werd dringend gemaand om terug te gaan in de rij. Ik deed of ik niets hoorde, stelde scherp, dacht; ‘bekijk het maar met die theedoek op je kop’ en drukte af.  

Alle ophef en schandalen rond het WK nu, ik kijk er niet van op, het grote geld regeert.