Dat er veel toeristen in de stad zouden zijn was te verwachten, er lag een enorme rivercruiser (Basel) aan de kade. Een stukje verder wist hij een kleinere, veel ouder ook, gevuld met de voor Poetin gevluchten. Op weg naar het centrum passeerde hij groepen gegidste, veelal beflaphoede ouderen. Ook zwierf er veel jong volk in dezelfde T- shirts in paars of lichtblauw. Oja, het was weer introductieweektijd. Eenmaal gezeten op de lange bank die nu toch serieus begon af te bladderen bleek het plein leeg. Het was nog vroeg, maar al heet. De fontein spoot krachtig met alle elf zijn stralen. Een duif zat er bij plat op zijn kont in een plas en liet zich natspetteren. Van links kwam een stel het plein op, allebei een rolkoffertje trekkend. Rakelings passeerden ze een vrouw die ook overstak en plotseling na iedere tien stappen halt hield, wéér een appje.

Achter de gevelrij tegenover steeg af en toe een wolkje op dat het plein overstak en even later dan weer achter hem verdween. De man die op het plein zat zag dit alles en dacht na. Over de gevluchten, over de naderende winter en de gasprijs en dat hij straks en nu echt meteen zou gaan googelen naar een elektrische kachel, dan kan de thermostaat een graadje lager. Terwijl wij bovenop een gigantische gasbel wonen, dacht hij.

Een zwarte langharige hond liep dwars door de fontein heen tot groot plezier van zijn baasje. Een vrouw in een knalgroen broekpak, type Cora van Nieuwenhuizen, passeerde. Een brede man die zijn armen ver weg van zijn lichaam liet bungelen keek naar haar om. Stomme donders, dacht de man op de bank op het plein, doen ze minimumloon omhoog. Wordt alles straks nog duurder. Donderen miljarden in die stomme KLM pot en is het nu op soms? Glasnost, naar hem luisteren doen ze niet.

Van links een man in een strakke knalblauwe driekwart broek, opgeschoren coupe, met polstasje. Van rechts een man in een vuil oud trainingspak op zijn sloffen, met een uitgezakt knotje. Hij rook sigarettenrook, rechts naast hem zat een jonge vrouw, rugzakje, zonnebril, leuke sneakers en precies goed slordig bijeengebonden haar. Amerikaanse backpacker dacht hij, of couchsurfer, kan ook. Duidelijk niet van het schip uit Basel. Net op het moment dat hij haar wat wilde vragen, stapte ze op.

Tis toch veel goedkoper, dacht de pleinzitter, knap voor een paar miljard die huizen op daar en pomp verdomme dat gas op. Kunnen de minima gewoon hun kot verwarmen en de modalen ook en de middenstanders brood bakken en de kassen verwarmen enzo. Kan die Poetin het helemaal bekijken met z’n gaspijp. Perestroika en hij dacht terug aan die keer dat hij hem tegenkwam, gewoon op het Plein in Den Haag, hij droeg zijn tweedjasje en Gorbatsjov ook en het leek op dat van hem. Ze lullen er altijd maar omheen en ze doen er niks aan. Net als met die stikstof, moeten de honderdzestig natuurgebieden gered worden, alsof het daarom gaat, de zeespiegel, kaffers.
Een jonge vrouw met grijs haar en een retrokinderwagen liep voor de man op het plein langs en keek hem vragend aan. Betrapt hield hij zijn mond, was hij weer in zichzelf aan het mopperen geslagen. Ze rolde met haar ogen, zag hij nog net, naar een andere vrouw, zo een met een geel hipsterrugzakje en van die zwarte sandalen met heel dikke zolen.

Met die hoge gasprijs, zo dacht hij toch weer verder, binnensmonds nu, wat krijg je, alle mensen die er eentje hebben, die gaan hem gebruiken, de open haarden, al die houtkachels, nou lekker voor het milieu. Net als met die stomme NS, lekker dan, gaan er minder treinen rijden, gaat iedereen weer met de auto. En de zeespiegel maar stijgen. Straks ben ik er ook een, zijn wij de gevluchten. De zon verdween even achter een wolkje, de duif bij de fontein vloog een stukje verder om op te drogen. Een blauwe bakfiets van Coolblue dokkerde over de steentjes van het plein. De man op de bank stond op, keek achterom of hij niets vergat en stak schuin het plein over. Een afritsbroek echtpaar stond onhandig te hannesen met een grote stadsplattegrond. Toeristen.