Het is weer zover, het gaat wederom niet lukken. En wanneer hij zich realiseert dat hij dat denkt; ik kan niet in slaap komen, dan lukt het helemaal niet meer. Gedachten tuimelen over elkaar heen in het hoofd. Het is er te vol, het bevindt zich in memory lane en wel op het paadje naar Eega. Niet dat dat zo erg is, integendeel, sweet dreams en steeds verder terug in de tijd graaft hij zich. Hij ziet het zo weer voor zich, hoe haar paardenstaartje op en neer danste, toen ze samen hard liepen op het smalle polderweggetje en hoe hij daar in al zijn overlopende verliefdheid zo om moest lachen.
En als ze wandelden en de zon scheen en zij haar sandaaltjes droeg, of waren het teenslippers, en hoe haar teentjes bij elke stap zachtjes omhoogwuifden als zeeanemonen in het heldere water voor de kust bij Bonaire op een diepte van dertig meter.

Een ander deurtje in het geheugen schuift opzij en toont hoe zij zwaaide, net zoals die Belgische televisiepresentatrice na Kapitein Zeppos zwaaiend afscheid nam van de jeugdige kijkertjes toen, zo zwaaide zij met twee handen tegelijk waarachter haar glimlach zich verborg, haar kleine handen die op geheimzinnige wijze ergens vanuit haar lange donkere cape kwamen.
Hoe zij opeens op een donkere herfstavond opdook in het volle licht van de halogeenlamp hoog aan de Amsterdamse gevel van het enorme pand waar hij eenzaam nog laat aan het werk was en een bliksemflits door zijn lichaam sidderde bij deze onverwachte ontmoeting. Lang vergeten herinneringen poppen op in zijn schedel als het kaarslicht ontstoken door een zondige misdienaar in een koude kerk. Hoe ze bij hem achterop de oude damesfiets zonder licht, net als Rutger Hauer en Monique van der Ven, door de stad kriskrasten, lachend en vrolijk en net dat beetje onbezorgd en aangeschoten.

Zoals dat gaat in halfslaap is er geen systeem in te ontdekken, hij krijgt het niet voor elkaar, het tolt maar door en hij weet het. Ook dat de zinnen die nu vanzelf ontstaan met woorden wel in zijn woordenschat aanwezig, doch ongebruikt die nu schitterend op hun plaats vallen, zinnen waarvan hij weet dat die de volgende morgen verdwenen zullen zijn. En weer hoort hij het geluid, de zee die onhoudbaar dichterbij kwam en die het strandje waar ze lagen zou opslokken en hoe ze op het laatst snel omhoogklommen over de gladde rots, nadat ze zich gehaast aankleedden en het bodempje witte wijn waarvan ze ieder nog een slok namen. Het zout van de zee en haar lichaam, het natte zand en wijn.
Hoe op de dansvloer van Bar the Laughin’ Ghost de lange pony van het zwarte haar dat haar ogen haast bedekte, glansde en het grijs erin zilver leek. Hoe haar zelfgemaakte meubels en kunst aan de muur in haar kamertje hem toen haast ontroerden en de vlam nog hoger stookten.

Hij draait zich om in het krakende oude bed dat men zo romantisch vindt en ziet de groene fosfor cijfers van de wekker kwart voor drie aanwijzen en luistert naar de rustgevende slaapgeluidjes van Eega vlak naast zich. Dat gaat een wel heel kort slaapje worden realiseert hij zich en neemt zich voor nu echt in slaap te gaan vallen.
Natuurlijk, hij zou uit bed kunnen sluipen en de goed verstopte slaappil die hij van een vriendin had gekregen; ‘hier, probeer deze maar eens’’, nu eindelijk dan eens innemen. Onhoorbaar schuift een ander laatje open in de diepten van zijn dichtgeslibte geheugen. Opeens, waar komt dat vandaan, ziet hij haar weer zitten achter het spinnewiel en hoe ze met die kleine handen van de vette schapenvacht een ragfijne wollen draad spon. Het is mogelijk dat dat het is, niet het bekende ‘schaapjes tellen’ waardoor hij opeens in slaap valt, maar misschien het ritme van haar voet waarmee ze het spinnewiel aandreef en het eentonig snel draaien van het rad.
Een diepe, weliswaar korte slaap waarin hij mogelijk verder droomt over Eega of misschien ook over andere zaken die hij hier nu liever voor zich houdt en waarvan het meeste alweer vervaagd is voordat hij goed en wel beseft dat hij wakker is, het ochtend is en hij er uit mag.