Lange zomers lang
had hij van haar gehouden
op de fiets of in het brandend zand
bloedend streelde zij zijn hand

Lange zomers lang
had hij tot haar gebeden
op terras en in een dode stad
van de liefde ladderzat

Warme zomers lang
dacht hij dat hij droomde
haar lange adem in de nacht
teder, hees en warm en zacht

Lange zomers warm
lui liggen in een donker park
privé concert alleen voor haar
de sterren hadden geen bezwaar

warme zomers warm
door bergen en door dalen
door een bedreigende vallei
op hoge heuvels vol stampij

Voeger waren zomers lang
aan vreemde oevers zwerven
bekende hij haar schuld
gebroken ziel en geen geduld

Vroeger duurde even lang
nooit meer de vergiffenis
ademloos voorgoed schaakmat
solo op het eindeloze pad

Bange zomers lang
klinkt haar stem nog in zijn oor
haar liefde was een steenlawine
zijn hart verwerd een bloedmachine

Lange zomers bang
de toekomst is gevlogen
elke berg kent zijn ravijn
en zo eindigt dit refrein