Natuurlijk, hij zou naar het strand kunnen gaan. Dat zou hij kunnen doen, het was vlakbij, als  de wind goed stond kon je de zee zachtjes horen ruisen, ruiken zelfs. Die zee met het strand erlangs, waar het smal begon maar zich snel verbreedde tot een vlakte die soms lag te zinderen in de hete zon maar waar het ook kon spoken met verstuivend zand in een storm.
Nu niet, de wind lispelde hoog in de bomen langs de witte weg die naar het strand leidde en hier bij het huis was het stil en door een opening  in de bomenrij viel een schuine baan zon in de tuin die de roze rozen deed geuren en warm kleurde. Nee, hij bleef hier nu, naar zee kon altijd en hij aarzelde lang, meer bier of toch weer wijn. De bierfles blonk met grote koude druppels in het licht van de koelkast. Als hij nu de stoel naar voren schoof kon hij nog lang genieten van de zon en bij het koude bier at hij koude en zoute vis en oud stokbrood dat eigenlijk te droog was maar besprenkeld met olie precies goed. En zo zat hij hier en dacht aan haar die hij had liefgehad.
Natuurlijk, hij zou naar haar toe gegaan zijn en alles zou gewoon geweest zijn en rustig en goed en helemaal vanzelf neuriede hij met zijn mond vol vis en zout en bier:
“Tell me how you feel…”

Het strand dat hij kende met zijn steeds veranderende vorm, de lage zandbanken en de ondieptes, de duinen en de nieuwe duintjes op de grote vlakte en de muien waar met eb water in stond dat langzaam zeewaarts stroomde en dat steeds bleef doen tot het weer vloed werd. Hij wist waar de fazanten woonden en de reeën en hij kende de vogels, de visdiefjes, de strandpleviertjes en de scholeksters en de meeuwen. Soms was de vloedlijn blauw, kwallentijd.
In de boom, hoog in zijn tuin, de oude abeel waar soms een tak afbrak, koerde de woudduif die er woonde en de rode steentjes eronder besmeurde met zijn witte poep. Dat hoorde hij, onbewust, tegelijk met de harde en melodieuze zang van de fitis in de kromme hazelaar. Hoorde hij het of was hij op het strand met haar, waar de zon langzaam zakte en haar die hij had liefgehad warm verlichtte, terwijl de zee het strand kuste en waar hij haar in zijn armen had genomen en fluisterend boven het geruis van de golf die uitliep over het natte zand vroeg:
”Tell me how you feel…”

De donkere rode wijn die haar werk deed en de zon die steeds harder leek te gloeien vanonder de bladeren van de abeel op zijn voeten en zijn hoofd en verbrande borst en hij wist het, dat het pijn zou doen in zijn hoofd en overal, maar ook dat hij niet meer zou gaan, naar het strand. Want hij dacht aan haar met haar stem en haar ogen. Hij had haar goed gekend, hij wist hoe ze liep en in gedachten rook hij haar geur en streelde hij haar voeten.
Hij wist hoe ze was als ze wakker werd en uit bed kwam en met haar handen die smal waren een kop hete thee omklemde en naar buiten staarde. En als ze liep hoe haar tenen neerwaaierden in het zand zoals zeeanemonen meebewogen in de ebstroom. Hij dacht aan haar silhouet in het maanlicht tegen het raam en snel verzette hij zijn gedachten. Het strand, de zon, de zee en haar die hij had liefgehad, het was er allemaal, want hij ging nergens meer heen, achter zijn gesloten ogen zag hij alles, de transparantblauwe hemel waar witte wolkjes stilletjes verschoven maar ook het zout en het zand, blinkend op haar huid.

Hij wist dat de zee zich nu langzaam terugtrok van het strand en het zand nat achterliet en glimmend met de sneltrippelende vogels op zoek naar voedsel. Hij wist het precies, de steeds verschuivende getijden zaten in zijn hoofd als een inwendige klok en al sloeg hij weleens een dag over, of het vloed of eb zou zijn, opkomend of afgaand tij. Het zwarte hout van het oude huis was opengescheurd en straalde de opgespaarde warmte van de dag uit in zijn rug.
Op het strand schoof de schaduw van een wolk die toverde met licht en donker en oplichtende fel beschenen vlekken zand en schelpenstroken en ook op de zee, die rustig lag te golven en te blikkeren, ook daar waren donkere schaduwen.