Bloody hot was op het balkon.
“En? Ben ik al bruin?” vroeg Eega lachend, net wakker van een dutje, zich even niet bewust van het fabelachtige uitzicht recht tegenover haar. De witte wereld van Les Sybelles in de Hautes Mauriennes. Recht voor ons toonde Pic de L’Etendard, 3464m.  zijn besneeuwde elegante hellingen. Deze top en de drie in het oog springende rotstorens van les Aiguilles d’ Arves,  3514m. die mijn klimmershart sneller deden kloppen. “Ojee, straks kom je thuis met zo’n echt WinterSport hoofd”, lachte ik terug.

Voor de tweede keer in mijn leven op WinterSport, net terug uit de Elzas, waar eerst te weinig sneeuw was, later meer, toen met storm en ook nog een dag met zon. Nu dan in het Walhalla, als ik M&M moest geloven. En, du moment ik de gordijnen open deed van de schuifpui van de woonkamer van het appartement op de bovenste verdieping van het chalet in La Toussuirre op zeventienhonderdvijftig meter hoogte en onbelemmerd over de lager gelegen huizen en hellingen het oogverblindend schouwspel zich aan mij openbaarde, begreep ik het. Ik begreep hen. Dat ze persé weer hierheen wilden.

Het was de duizend kilometer rijden waard, ook al waren die afgelegd met mixed feelings. Corona leek Frankrijk over te slaan, voor hoelang? We zien wel – we hebben geboekt – we gaan, zeiden we tegen elkaar. Het zweeft niet zomaar rond, berglucht is schoon, veel contact met mensen zoeken we niet op, what ’s the risk? Toch, eenmaal daar was het vreemd. Er ontbrak iets, de lucht WinterSport blauw, vriendelijk en vrolijk, de hellingen maagdelijk en wit. De liften draaiden, hier en daar een skiër, daar een boarder, dát was het, zo raar, het was stil, er was haast niemand. Het skioord, het leek een spookstad.

In grote haast en heel vroeg nog, hadden we alles in de auto’s gepropt, het huis schoon, de sleutels in de sleutelbox in het uitgestorven dorp en weg. Twintig kilometer dalen, hairpins en slecht wegdek, geen enkele tegenligger. Toen volgas naar Chambery, Albertville, Lyon en verder. De Péages waren nagenoeg leeg, totaal geen verkeer, met niet werkende klotetolpoortjes, herkenden geen creditkaart meer, stom systeem. Snel het land uit voordat de grenzen sloten. Had het virus ons te pakken? Tanken, soms ook een kunst in dit land. Capriolen, welk pasje deed het? Vlug, we konden weer, door! Geen eten meer te koop, we hadden nog koekjes, water, koffie. Nog een Mars en een Twix en appels (2) en jaa, haha, wc papier, dat hadden we ook. Dijon, Nancy, hoever nog naar Luxemburg? We waren op de vlucht. Op zoek naar ons huis, ons land, thuis. Wilden asiel, die grens over. Weg van president Emmanuel Macron, met zijn ’Nous sommes en guerre’. Wij zijn statushouders, inwoners van Europa met zijn open grenzen. We wilden niet, hoe romantisch het ook klinkt, in quarantaine in dat skioord op die prachtige plek.

Nu eenmaal thuis, denk ik terug, hoe ik me omhoog stampte. Zwetend over de geribbeld geprepareerde en verblindend witte sneeuw van de piste. Kan ik hier weer naar beneden, zonder ski’s, niet denken, hoger. Niemand hier, rechts hangt stil de stoeltjeslift du Soleil. Boven het dorp, aan de andere kant zijn er nog veel meer, geen beweging te zien. Enkele zwarte stipjes, wandelaars. De zon brandt en maakt de sneeuw net zacht genoeg voor mij.
Een helling verder scheurt een sneeuwscooter naar beneden, zijn uitlaatgas waait mijn kant op. Het wordt toch te steil nu, hoog genoeg dan maar. Kijk om me heen, het dorp is verdwenen en ik zoek een afdaalroute. Die stoeltjeslift ginds moet ik volgen denk ik, even niet verdwalen, zonder ski’s. Steek over naar een andere piste, door zachte sneeuw. Zak een paar keer heel diep weg, liever niet in een gaatje vallen hier. Daar in de diepte, daar zie ik het dorp weer. Rutschend op m’n schoenen terug. De zon brandt, de sneeuw blinkt, ik hijg en ik zweet, het is stil en de wereld is mooi. Alleen al, voor deze wandeling, het was het waard.

Een beetje schrijver doet research voor zijn verhaal: de naam La Toussuirre komt waarschijnlijk van “tochière”, de lange houten stok waarmee de herders vroeger hun vee hoedden. Wanneer je La Toussuirre in de vertaalapp gooit: ‘Hoest het op’………..
De schaduw op Pic de L’Etendard, dat profiel, Macron? Of zie ik dat alleen?