Schreef ik laatst nog over tradities, die voor mijn part mogen verdwijnen, tot mijn schrik merk ik er zelf een in stand te houden. Na hoeveel jaar kan men spreken over een traditie, wanneer is het zover. Een select groepje deelnemers weet waar ik op doel. Zij, die vroeg opstonden, op de eerste zaterdag van het nieuwe jaar. Berubberlaarst of anders improviserend pogend droge voeten te behouden, indien nodig, in de Biesbosch waar omstandigheden moeilijk voorspelbaar zijn.

In voorzichtig zonlicht, ruggelings tegen het zwartgeteerde hout van de Keet nipte ik van m’n koffie. Merkwaardig sfeertje hier, in de verre omtrek vermoedelijk, behalve die twee reeën, niemand. Een klein stukje terug hing zeer dichte mist, geen verkeersgeruis van de Moerdijkbrug drong tot hier, dat aanhoudend gerommel op de achtergrond, dat kwam van de stad. Het was oudejaarsdag en daar, in Dordrecht was het al gezellig. Daar genoten enkele fanatici van Thunder Crackers, Bazooka’s en Cobra’s, speelden voor Trumpje en keken wie er langst geen oog of vinger verloor. En zo doe ook ik graag mee met de nieuwe geboren traditie, – en nu citeer ik vrijelijk een cabaretier – de traditionele jaarlijkse discussie over het jaarlijkse wel of geen vuurwerkverbod. Volgens wijze politici die ons land besturen wil het volk dit, we willen knallen, het milieu verpesten, lekker zinloos geld verspillen.

Traag wandelde en fietste ik terug, dwars door een droomlandschap van grillige wilgen die opdoemden in dichte mist. Bij de aanlegsteiger zat het zo potdicht dat ik me even afvroeg of de pont nog wel zou varen. Werkelijk niets te zien of te horen. Tot een zacht brommen hoorbaar werd en pas bij het aanmeren een vage contour in beeld kwam. Gelukkig, ik hoefde niet via Werkendam en Gorinchem terug.

Ieder jaar melden er zich enkele mensen aan die zin hebben in een frisse neus, stukje wandelen na al die feestdagen, nieuwsgierig zijn naar een onbekend stukje natuur vlak bij huis, of sterke verhalen hebben gehoord over bizarre waterstanden. Met de Nieuwjaarswandeling gaan Kees en Rienk sowieso elk jaar mee, dit keer zijn er negen aanmelders waarvan drie zich weer afmelden, dat maakt een club van zes. Prima.
Het is droog, niet erg koud, de bruggetjes liggen boven water en precies modderig genoeg. Gezellig keuvelend maken mensen, klimmers en wandelaars, die elkaar wel en niet kennen, het rondje. Het is niet te ver, alleen het weer, dat is een beetje saai, geen sneeuw, of storm met jagende wolkenluchten, grijs, waar de zon zich niet doorheen geschenen krijgt. Tocht tradities, pakweg duizend Rivierenlanders gingen nog niet mee naar de overkant: zaterdag 2 januari 2021, nieuwe kansen.

Op die mistige oudejaarsdag groef ik de sleutel op in een van de vele ‘handige’ zakken van m’n jack, het hangslot zag er hetzelfde uit en jawel hij paste nog, de sleutel van de Zwarte Keet. De griendwerkerskeet uit 1912, gerestaureerd in 2000, waarvan de sleutel tijdens de eerste zaterdag van het nieuwe decennium van 2020, alle goede voornemens ten spijt, nog thuis op het nachtkastje lag, vergeten.