Onderstaande gedachten borrelden bruisend door mijn hoofd toen ik, gezeten in de zwarte middenklasser, mij liet voortstuwen door de hallucinerende tunnel van de Carwash, teneinde – voel de symboliek, lezer – het vuil van 2019 af te spoelen. Op gevaar af, het meelezende deel van de bevolking voor het hoofd te stoten met niets betekenend hol geschrijf, wil ik het volgende meedelen:

Was het maar vast 2021, ik kan niet wachten. Hohoho hoor ik je zeggen, eerst moet het nog 2020 worden. Nou, voor mij hoeft het niet zo nodig, wat mij betreft slaan we dat jaar gewoon over. ‘Volgend jaar’, klinkt altijd zo ver weg, nu echter, aanstonds binnenkort. Neen, geef mij maar 2021, lekker makkelijk, goeie voornemens, jazeker, ik heb ze – hou nu eenmaal van uitstellen – voor 2021.

In 2021 bereik ik, als het doorgaat, de leeftijd der zeer wijzen, word ik misschien wel een luie E-biker, heb ik wie weet hoeveel kleinkinderen, zijn Eega en ik alweer toe aan de zoveelste mijlpaal in ons samenzijn (ben de tel kwijt), kan ik terugzien op de geslaagde beklimming van de Grossglockner (bijvoorbeeld) of misschien toch ook weer net niet.

In 2021 denk ik terug aan die legendarische middag in 2019 hoe ik met een sluimerend griepje in de Carwash alvast vooruit dacht, iets te ver, aan 2021. En hoe we in 2020 eindelijk verlost werden van Trump, sterker nog, zal ik geen actieve herinnering meer hebben aan deze figuur. Aan hoe die zomer eindeloos lang duurde en de pedicure overuren maakte aan mijn door oeverloos lange strandwandelingen verkregen eelt. Kan ik terugkijken op drie nieuwjaarsduiken, ’19, ’20 en ’21 die ik allemaal aan mij voorbij liet gaan.

Als je 2020 overslaat heb je niet dat zeurende dooremmerende nieuws over de nieuwe Holleeder, Ridouan Taghi. Heb je niet het gemis gevoeld van de verdwenen talkshowhosts Jinek en de alsmaar milder wordende Pauw. Het Rotterdamse Songfestival, is dat erg? De start van de Vuelta die zestien september over de Grebbeberg fietst.

In 2021 ga ik terugkijken op die onvergetelijke maand in 2020 – a dream came true – op Bora Bora, het witte poederstrand, in de verte het atol waar de Stille Oceaangolven zich stuk beukten en ik met eigen ogen waarnam dat de zeespiegel stijgende is. Ga ik nog minder drinken, iedere vrijdag bloemen kopen, alle tekeningen van kleinkind J op volgorde archiveren, aardig doen tegen buurtgenoten en oude vrouwtjes, stop ik met de ‘kritische blik’, cynisme zal mij vreemd zijn. In 2021 zal ik mij verheugen op de jaarwisseling naar 2022, zonder honderdduizend donderbommen en zinloos vuurwerkgeknal.

Maar bovenal, beste lezer, zo stel ik mij voor, zal ik in het jaar 2021 waarlijk vrij zijn, vrij van alledaagse verplichtingen die het leven in deze, door nepnieuws aangestuurde maatschappij aan ons oplegt. Bevrijd van duist’re gedachten en bedenksels in het hoofd. En dat, alleen al die belofte, dat ideaalbeeld doet mij watertanden reikhalzend uitzien naar 2021. Nog een jaar slechts.

Ps. Goed voornemen: kleinkind J kennis laten maken met de psychedelic attraction van de Carwash.