Dit verhaal is geschreven door mijn ‘klimmaatje’ Lynn. Ze schrijft net zoals ze klimt, snel en trefzeker en altijd met een glimlach.

Vlak voor de wekker werd ik wakker. Zou ik stil de tent uit sluipen of me toch nog even omdraaien? Ik koos voor het laatste. De kinderen sliepen nog en dat was toch uitzonderlijk voor dat tijdstip; 08.00 uur. Liever riskeerde ik niet dat ze van mij wakker werden.

Een paar minuten later kroop ik, ietwat onrustig vanwege mijn plan voor die dag, toch van mijn luchtbed. Het was nog rustig op de camping waar ik voor twee weken mijn vakantie zou doorbrengen. Een vakantie zonder plannen. Ons leven thuis zit altijd al volgepland genoeg. Op vakantie zouden we wel zien wat we gingen doen… Of toch niet helemaal? Een paar weken geleden had ik een vriend uitgenodigd; de Herintredende Klimmer, zoals hij zichzelf soms half grappend noemt (HK). Onze camping was dicht bij een klimgebied gelegen met bijzondere zandstenen rotsformaties. Die kon ik toch niet onbeklommen laten? HK was het daarmee eens en stond zowaar open voor het plan om voor een dagje klimmen naar Luxemburg te komen om daarna een nachtje bij ons te bivakkeren. Er was enige overredingskracht nodig om HK ervan te overtuigen dat hij meer dan welkom was op ons vakantieadresje. Bescheiden als hij is, was hij bang dat hij te veel beslag zou leggen op onze family-time, maar dit vonden wij totaal niet nodig. Mijn man was al lang blij dat hij een dagje minder risico liep om door mij het klimgebied ingesleurd te worden en een dag vrij kon besteden met wat lezen, luieren en sporten op de camping. Want klimplannen had ik dus stiekem wel gemaakt. En hoewel de auto al bijna niet meer dicht kon van alle vakantiespullen die we bij ons hadden, moest en zou die klimtas en dat touw er nog worden bij gepropt van mij. Mijn man zuchtte, maar gunde me, heel lief, dit pleziertje en herschikte de auto zonder er verder woorden aan vuil te maken.

Ik was zelf eigenlijk ook een heringetrede klimmer. Hoewel klimmen voor de komst van de kinderen hooguit een maandelijkse hobby van me was, genoot ik altijd al enorm van de weekenden in de Ardennen waar ik in verenigingsverband twee dagen aan de rotsen hing. Moe, maar met een gevoel als van na twee weken vakantie, kwam ik dan van zo’n weekend thuis. Twee dagen buitenlucht, een leuke groep mensen en je nergens anders over hoeven te bekommeren dan over of je voldoende vaardig bent om tot bovenaan die rotsen te kunnen klauteren, zijn voor mij dé ingrediënten om weer helemaal op te laden. Toen ik kinderen kreeg was het een aantal jaar niet haalbaar om weekenden voor het klimmen vrij te maken, maar begin 2018 besloot ik om mijn oude hobby weer op te pakken en daar tussen de klimweekenden door ook wat in de hal voor te trainen samen met een ‘soortgenoot’ die ik dat jaar daarvoor, inmiddels ook met kindjes, weer tegen was gekomen tijdens een familieweekend van de vereniging. De soortgenoot klom ook af en toe met HK en toen we alle drie interesse bleken te hebben in een langere trip voor het klimmen van multipitch routes in de Alpen, vormden we al gauw een trio wat geregeld de plannen op elkaar afstemde om uiteindelijk met elkaar naar Chamonix af te reizen. En zo werden klimtripjes de uitzondering op mijn gewoonte om zo min mogelijk lange termijn plannen vast te leggen.

In Luxemburg was het plan dus om een dagje te klimmen met HK. Het was mijn tweede vakantiedag en ik vond het heerlijk om zo snel al op pad te kunnen. Een perfecte uitlaatklep om de sores van het werk en de vertrekstress voor de rest van de vakantie achter me te kunnen laten.

Nu bleek het vertrek voorafgaand aan het dagje klimmen ook niet helemaal stressloos.  Vanuit een tent met nog slapende gezinsleden, onvindbare spullen doordat nog niets een vaste plek had, een slecht werkende internetverbinding die nodig was voor het vinden van de klimlocatie en een klimmaat die een uur voor de verwachte aankomsttijd al appte dat hij in Luxemburg was gearriveerd, bedacht ik me voor de zoveelste keer in mijn leven dat ik me voortaan toch echt beter moet voorbereiden. Aan de andere kant; hoe goed ik ook voorbereid ben, ik krijg het altijd voor elkaar om toch iets te laat aan te komen. Hoe erg ik dat ook van mezelf vind, het lukt me niet dit te veranderen. Zo ook op mijn klimdag met HK. Gelukkig had ik een thermosbeker koffie bij me om het met HK goed te maken en waren we, zodra we het koele bos in liepen, te veel met de omgeving bezig om ons nog druk te maken over andere dingen. Want wat was het een mooie plek! Sprookjesachtig. Met een beetje verbeelding zag je de Hobbits van Tolkien zo achter een boom wegduiken. Via een slingerend paadje, tussen de met mos begroeide zandsteenkliffen door, bereikten we het beklimbare deel van het gebied. Wat, zoals wel vaker bij ons het geval is, nu lastig bleek, was het juiste massief te vinden. De foto’s van een topo op onze telefoons waren toch niet zo duidelijk als dat we hoopten, maar gelukkig troffen we een vriendelijk groepje Belgische klimmers die ons de wat makkelijkere routes konden wijzen.

Helaas waren al deze routes al bezet, maar ach, we hadden de tijd aan onszelf dus streken we neer op een rots nabij de route die we wilden ‘innemen’ zodra onze voorgangers daarmee klaar waren.

Met een kop koffie en een koek kletsten we wat en keken we naar de klimmers die al bezig waren. Toen de route vrij was verplaatsten we onze spullen en bonden ons in. Ik zou de route voorklimmen. Hij was gewaardeerd als een 4b, dus dat moest heel goed te doen zijn. Via een schoorsteen klom ik gemakkelijk door het eerste deel, maar al gauw volgde er een lastiger stuk en doordat het klimmen op zandsteen nieuw voor me was, voelde ik me niet zeker genoeg om een stap te zetten waarbij ik onvoldoende houvast had naar mijn zin. HK moedigde me vanaf de grond aan en wees me op de naam van de route, ‘Dame Jeanne’, hoogstwaarschijnlijk een verwijzing naar Jeanne Immink, één van de eerste vrouwelijke alpinisten. Haar verhaal is in een boek opgenomen wat ik recent van HK had mogen lezen en ik had met bewondering gelezen over het doorzettingsvermogen van deze vrouw, die zich door niets liet weerhouden om bergen te beklimmen in een tijd waarin het ontbrak aan moderne hulpmiddelen voor de klimsport en dit voor vrouwen al helemaal een ongebruikelijke bezigheid was.
“Kom op Lynn, laat je inspireren door Jeanne om door te gaan!”

Na deze opmerking van HK deed ik nog enkele pogingen om hoger te komen, maar de verzuring had door mijn eerdere twijfel al toegeslagen. Ik klikte snel een extra setje bij en liet HK weten dat hij me maar moest laten zakken. HK was wat minder ervaren als voorklimmer, maar wilde toch wel proberen om iets verder te komen, wat hem lukte. Na het volgende setje te hebben geplaatst wilde hij echter dat ik hem liet zakken, waarna ik de route zelf af klom. Een tweede route, eveneens langs een grote spleet, klom ik een stuk gemakkelijker omhoog, terwijl die wat zwaarder gewaardeerd was. De waardering bleek niet veel te zeggen in dit gebied, want de moeilijkste route van de dag, een 5c, kon ik gemakkelijk klimmen, terwijl ik kort daarvoor in een 5a opnieuw door HK gered moest worden toen ik ergens niet doorheen kwam. Dit, uiteraard tot groot genoegen van HK, die aan het begin van de dag ook nog eens geblesseerd was geraakt aan een vinger en altijd dacht dat ik de betere klimmer was van ons twee. Het maakte mij niet uit, ik was allang blij dat we het materiaal nu weer mee terug konden nemen en dat ik de route zelf nog een keer, lekker veilig toprope, kon beklimmen.

Wat voor mij in de hal van groter belang is, of een route uitdagend genoeg is, doet me bij het buiten klimmen een stuk minder. Het in een onbekend gebied, op een mooie plek in een route stappen om naar boven te klimmen en daar even van het steeds weer nieuwe uitzicht te genieten, is voor mij avontuurlijk genoeg. Dit samen te ervaren met gelijkgestemden vergroot het plezier wat ik aan het klimmen beleef. Met HK, die altijd veel oog heeft voor de omgeving en de andere mensen die we tegenkomen, deel ik graag wat een plek bij me oproept, alhoewel daar niet eens altijd woorden voor nodig zijn. Gewoon even naast elkaar zitten terwijl we een banaan of een sportreep eten, om ons heen kijkend, geeft al een bepaalde verbondenheid. Bijzonder hoe dat ontstaat door wat je met elkaar onderneemt en de zorg voor elkaar die daarbij hoort in de klimsport. Wat je in het dagelijks leven doet, welke leeftijd je hebt, of je man of vrouw bent, het doet er niet toe, want als je tijdens het klimmen hebt ervaren dat je op elkaar kunt vertrouwen, voelt het samenzijn ook al snel heel vertrouwd.

Tegen het eind van de middag was het tijd om te gaan. Tevreden wandelden we terug naar de auto. Zonder de stress die ik nog lichtelijk had gevoeld op de heenweg, reed ik met HK achter me aan, terug naar de camping. Enthousiast werden we begroet door m’n meisjes. Ook die hadden van alles beleefd en zaten vol verhalen. Kort deden we verslag van onze dag en richtten we ons op de kinderen (HK had heel attent zelfs cadeautjes voor hen meegebracht), het voorbereiden van het eten en het kampvuur wat natuurlijk niet mocht ontbreken op deze vakantiedag. Later zouden we het wel weer hebben over een volgende trip, want die moest zéker weer in het vooruitzicht liggen. En het verhaal van deze dag; dat zou dit keer door mij opgeschreven worden. Want op een vakantie zonder plannen, kun je tenslotte best wat tijd vrij maken voor het schrijven van een stukje.
Lynn