‘Blessed are the one way ticket holders’. Soms betrap ik me er op dit soort zinnen te zingen, half geneuried, onverstaanbaar, zodat Eega vraagt:
“Wat zeg je?”
Deze, maar ook vele andere strofen uit de songs van Joan Baez. Alle momenten, dat ik vroeger naar de hoezen van haar elpees staarde, bij elkaar opgeteld, moeten dat uren zijn geweest. Nu pas, nu ik haar Google, zie ik dat, toen de Elpee Vol.2 werd opgenomen, ik nog maar tien jaar was.

Tim Knol, die knakker uit Tukkerland komt opeens langs met fantastische Bluegrass muziek, Country & Western-achtig, sneller en hoog gezongen. Herinnert me aan de tijd dat wij ‘into‘ folkmusic waren. The Flying Burrito Brothers, The Dubliners, de Nederlandse band CCC inc. Alles vervlochten met en beïnvloed door ons ideaal beeld van het hippie-dom. Zagen films als Easy Rider, Woodstock en liftten naar Isle of Wight. Hoopten nog iets te vinden van de sfeer van the Isle of Wight festival waar Joan Baez optrad met Bob Dylan. Net te laat geboren, would-be hippies als we waren.

‘Blessed are the midnight riders.’ Blessed zijn de muziekliefhebbers. Zij die op reis gaan, reizen door hun muziekgeheugen. Hoe mijn broertje en ik naar Commander Cody and his Nashville Friends gingen, country rock, in Musis Sacrum, Arnhem en hoe wij met z’n tweeën de zaal afbraken. Hoe ik met mijn vriend Harry, Tom Waits zag optreden in hotel Americain, Amsterdam; onvergetelijk. De elpees van Bob Dylan werden grijs gedraaid en de onbegrepen teksten zongen wij fonetisch mee. ‘Blowin’ in the wind’ tot vervelens toe, dagelijks met m’n broertjes tijdens de afwas. Beatles films als ‘A hard days night’ en ‘Help’ in een andere periode. ‘Yesterday’ zong ik toen al, nog heel jong. Later prefereerde ik de versie van Charles Aznavour. Nu hoor ik die zelfs liever in het Frans: ‘Hier encore’. Tot verbijstering van mijn dochters bekende ik dat op mijn jongentjesslaapkamer destijds een poster hing van Rob de Nijs. Met zijn ‘The Lords’, allen in smoking. Overigens, ernaast hing Sandy Shaw. Die kenden de dochters dan weer niet. Hoe alle Nederlandse bands als Brainbox, Super Sister, The Shoes, Cuby & the Blizzards optraden in het naburige dorp. Hoe wij ‘s nachts als bezetenen dansten in de muziekkelders in Nijmegen, of met mijn vriendin Marja als enige blanken in de souldiscotheek aan het Damrak. Of gebiologeerd door mijn eigen dansende schaduw op de staldeur van het schuurfeest. Of onder de volle maan, in het water van het Veerse meer.

Het Bimhuis, centrum toen voor improviserende jazz, in een obscuur zaaltje achter de Amsterdamse wallen, de intellectuele levensfase. Chicagoblues, breedlachende zwarte muzikanten in glimmende pakken in het Rotaanhuis, down and out at night. Lazy Sunday afternoons, in het Vondelpark liggen met het Festival of Fools, Jango Edwards en het werktheater. The Stones in Ahoy met Mick Jagger onder handbereik.

‘Blessed are the blood relations’. Het is vroeg en zondag, Eega slaapt nog en in de ontplofte logeerkamer weet ik een dochter, ook diep in slaap. De zon schijnt door de halfopen schuifpui en verwarmt m’n blote voeten. Hoe gelukkig kun je zijn, wanneer je kind dat je ver weg waande, in Zambia of Botswana, opeens voor je staat en drie weken blijft logeren. Joan Baez klinkt op de achtergrond met ‘Diamonds and rust’.

‘Rain will come and winds will blow.’ Nog zo’n zin die soms opeens uit het niets opkomt en min of meer verstaanbaar door de keuken galmt tijdens het stofzuigen.