‘Ergert U niet, verwondert U slechts.’

Dit credo probeer je wanhopig vast te houden. Lang voordat twaalf uur is ,op de laatste dag van het jaar, is het al een oorverdovend geknal. Horen en zien vergaat. Je verwondering slaat snel om, toch ergernis. Voor de zoveelste keer loop je naar het raam om tevergeefs te kijken wie daar nu weer vuurwerk afsteekt. Je zet de tv nog harder en opnieuw een doffe dreun. Zitten we hier in de frontlinie, rukt IS al op? Bam! Was dat een zelfmoordaanslag? Bermbom? Het schijnt te moeten kunnen. Die ene keer per jaar. Het is traditie, dat hoort zo.

Alles moet altijd veiliger in dit land. Onnozele teksten op elke verpakking; keep away from children. Is de vloer glad, dan dient een bordje neergezet: caution, wet floor. Een beetje sneeuw of harde wind en het is Code Oranje. De bunker waar ik jarenlang speelde en mijn kinderen ook, nu afgezet en verboden toegang: valgevaar. Oranje hesjes overal, afzetlinten, pilonnetjes. Binnenkort fiets je verplicht gehelmd. (help)

Een beetje man is tevens pyromaan. Wat mezelf betreft, dat klopt, ik mag graag fikkie stoken. In mijn vorige tuin had ik zelfs een officiële kampvuurcirkel. Als kind stak ik bermen van Zeeuwse dijken in de fik. Een keer liep dat volledig uit de hand. Coming out; ja ik was het, ik beken, dat was niet netjes.

Eerder op oudejaarsdag dwaalde ik door de mist in de Brabantse Biesbosch. Zou de sleutel passen? De sleutel van de Zwarte Keet, die ik tenslotte na lang soebatten bij de boswachters van Staatsbosbeheer te leen kreeg. Hier gaan we volgende week, tijdens de NKBV Nieuwjaarswandeling, lekker beschut onze lunch opeten. In die oude griendkeet, omringd door gereedschap voor het snoeien van wilg en riet, at ik een koude boterham. Het donker gerommel uit de stad, vijf kilometer hemelsbreed verder, van te vroeg ontstoken vuurwerk, verstoorde de Biesbosch stilte. Werd Dubbeldam gebombardeerd? Zorgvuldig sloot ik de deur af met het zware hangslot. In de dichte mist zocht ik mijn weg terug en zag vlakbij de contouren van een ree. Door de Ping! van een Whatsappje sloeg ze op de vlucht. Kleumend wachtte ik op de veerpont. De overkant en niets en niemand te zien. Het zal toch niet waar zijn, straks is die ‘wegens mist uit de vaart genomen’.

Een week later is het zover: Code Oranje, ijzel alarm. En het is ook de dag van de Nieuwjaarswandeling. We zouden op de fiets naar het wandelgebied, de Deeneplaat is niet per auto bereikbaar. Wat te doen? Afblazen? Wij bergsporters zijn toch niet bang voor wat sneeuw en ijs. Wat echter, als een van de deelnemers daar aan de overkant valt met de fiets en iets breekt? Code Oranje. Het halve land ligt plat, honderden aanrijdingen, uitgevallen treinen. Ik voel me verantwoordelijk en las het af.

In de eerste uren van het nieuwe jaar rij je terug naar huis. De brug over, de donkere rivier er onder flonkert in de nacht. De stad is leeg en er hangt een vreemde stilte. Het staakt-het-vuren is ingegaan. Een wapenstilstand van een jaar. Jammer, het gaat lang duren voordat je weer hulpverleners mag plagen, autobrandje kijken en die heerlijke kick van de Decibull, Shockwave, Devil Celebration en de Geisha 1617 Bad SS Box. Knallen! Ach, die ene keer per jaar, lachen man.