Het is op de warmste dag in de maand september, als ik de weermensen – weermannen en weervrouwen mag geloven, dat ik me naar de Loswal begeef. Nu woon ik al meer dan de helft van m’n leven zeer dicht bij deze Wal, maar ik moet bekennen dat er dagen voorbij gaan dat. En het is er gek. Het is druk, op het water en op de Wal. Oorspronkelijk was de Loswal een loswal. Een plat stukje in de dijk langs het Wantij, om het laden en lossen te vergemakkelijken. Aardappels, voeder- en suikerbieten, in ieder geval; oogst. Dat werd geladen op binnenvaartscheepjes.

Nu is het er een gekte. Op het water en op de Wal wordt gerecreëerd. Enthousiaste honden springen in het water om stokken op te halen die hun baasjes er voortdurend in gooien. Kinderen gillen, spetteren en zwemmen boven en onder water. Het is heet, de zon blikkert op het bruingroene Wantijwater dat ondoorzichtig blinkt en waarin zich ergens een enge snoek verstopt. Een te dik echtpaar pruttelt voorbij in een te klein bootje, sudderend in hun eigen vet. Een witgeverfd en lelijk kruisertje tuft langs. Het hangt een beetje scheef, de vrouw zet koffie binnen, maar de gordijntjes zijn netjes en wit. Op de Wal roept een vrouw met bakfiets en hakjes haar zoontje:
“Noa, kom, Noa, we gaan, Noa, kom nou.”

Een rood speedbootje komt er aan, ter hoogte van de Wal gaat het gas er op en het maakt niet noodzakelijke bochten. De honden en de kinderen deinen in de golven. De bikinimeisjes op de achterbank van het speedbootje gillen. Het is midden september maar het lijkt hoogseizoen. Er hangt een vakantiesfeer hier op de Wal. Er is een lichte stroming in het water, vanuit de stad, het is dus vloed. Twee donkergroene Zalmschouwen met hengels. Aan de overkant een geluidloze kano. Van de andere kant nadert een slanke, lichthouten sloep van de Roeivereniging. Twee roeiers in kleurige polo’s zitten achter elkaar en bewegen hun riemen exact gelijk. Op het bankje zitten de echtgenotes met grijs haar. Zij bedienen het roer, hebben de touwtjes in handen.

Toen, alweer een tijd geleden, het havenplateau en steigertje opgepoetst moest worden, vreesde ik het ergste. Het viel mee, het ongepolijste is gebleven, het is niet te aangeharkt geworden. De nieuw geplaatste slagboom bij de trailerhelling was opmerkelijk snel verdwenen. Daar glijdt een lange zwarte sloep met achterover leunend echtpaar statig voorbij, de Nederlandse vlag achterop tipt steeds het schroefwater. Mevrouw lacht minzaam naar het volk aan de Wal. Dat volk vergaapt zich aan wat voorbijvaart, zelf leunend op fiets of scootmobiel. Hier wordt nog het originele Dordts gesproken. Er komt een motorkruiser aan. Zwart met brons. Hij vaart langzaam maar aan alles is te zien dat hij hard kan, heel hard. Naar binnen kijken kan niet, de ramen zijn zwart. Plots zwenkt hij linksaf, de Merwegoot in. Nu komt de achterzijde in zicht en daar stapt een vrouw naar buiten, ook haar jurk is zwart. Zij hangt alvast de stootwillen op. Daartoe moet ze steeds bukken. Wanneer ze klaar is, trekt ze met een snelle beweging de onderbroek uit de bilspleet en strijkt daarna het zwarte jurkje glad. Een hond snuffelt aan de achterkant aan mijn been. Ik roep:
“Hé!”
Dan duwt hij zijn natte neus in mijn kruis, ik deins achteruit en roep, harder nu:
“Zeg hé!”
“Hij doet niks hoor, “
zegt een lange slungel. Twee andere hondenbezitters knippen hun peukjes in het water, roepen de honden bij zich en gaan naar het Acht Uur Journaal. Een oude sloep in reggaekleuren vaart langs, zacht klinkt Senegalese muziek; Youssou n’Dour meen ik te herkennen. Het juppenvolk aan boord met blinkende zonnebrillen ligt relaxt onderuit. Ongetwijfeld spreken zij over zeer interessante onderwerpen, wereldproblemen, het milieu en zo. Ook ik ga maar naar huis en fiets zeer langzaam weg van de Wal. Op de Wantijdijk geef ik voorrang aan een stoet senioren. De voorste heeft een oranje hesje aan. De laatste heeft ook een hesje aan, oranje, van de ANWB.