Passo Gardena
Met nog meer dan gemiddelde belangstelling keek ik naar de etappe van de Giro die over deze pas trok. Over enkele maanden zal ik zelf naar deze pas gaan, niet per fiets. Te voet, afdalend van het Geissler massief en omhoog naar Pisciadu. Probeerde alvast sfeer te snuiven, voorpret! Met als bonus dat Steven Kruiswijk hier passeerde in de roze leiderstrui. Passo Pordoi herkende ik van eerdere tochten.

Op een van de tochten met de buurmannen klampten eens meer renners bij ons aan. Ik moest mijn plaats als laatste man afstaan. Het waaide hard en op de smalle Ammerse kade naar Groot Ammers ontstond een waaier. Ik zat met mijn kop in de wind. Het bruggetje over het Achterwaterschap was teveel voor me. Ik verloor aansluiting. Het duurde lang voordat ik thuis was.

Agnello zal voor Kruiswijk altijd een pijnlijke herinnering blijven, daar verloor hij met een koprol de Giro. Col d’Agnel, zo spraken wij het uit, op z’n Frans, ik was daar ook, maar dan op de echte top en niet op de pasweg. En we kampeerden bij de startplaats van die etappe: Guillestre. Nooit vergeet ik de eerste ochtend dat ik er wakker werd. Vroeg uit bed, een zonplekje zoeken in het schaduwende bos. Hmm, nog wat koud, toch wat aantrekken. Even later, nog veel meer kleren aandoen. Het was net boven het vriespunt, de kampplaats lag op 1700 meter. Iedere avond ging de zon om zes uur achter de berg, meteen een trui aan. In het hele bos lag er geen takje op de grond. Bij iedere tent werd een kampvuur gestookt. Hout moest je van ver aanvoeren.

Vlak nadat La Tour gefinished, en de dag erna was gestart in Courchevel zette ik de tent op in de Vanoise. Onmiskenbaar was de Ronde hier langsgekomen, het asfalt was beschilderd met namen: Pantani, Virenque. Ik huurde een fiets en ging op weg naar Courchevel, vrijwel direct ging het omhoog. Pas na vele kilometers moest ik ergens remmen. Een hevig schurend geluid, achter bleek er slechts één remblokje aanwezig te zijn. Er zat niets anders op dan meteen om te draaien, nog hoger klimmen was nog meer afdalen met slechts een werkende voorrem. Mijn woedende commentaar bij de verhuurder werd op z’n Frans, schouderophalend, aangehoord.

Een van de allermooiste momenten was toch wel toen Marianne Vos wereldkampioene werd. De Nederlandse vlag werd gehesen, het Wilhelmus klonk en Marianne zong keihard mee, terwijl ze even hardgrondig huilde. Hou het dan maar eens droog als sportliefhebber.

Met vriend Wim een weekend naar de hellingen van de Posbank. De hele zaterdag vielen we het hoogste punt van de Veluwe van alle mogelijke kanten aan. Die avond daalden we af naar Roozendaal en naar de plaatselijke uitspanning. Naar binnen mochten wij niet, onze kledij was daarvoor niet geschikt. We brachten de avond door op het terras, terwijl binnen een avond voor alleengaanden gaande was. Hoe wij in het nachtelijk donker, tamelijk gedrogeerd, op onze kale onverlichte fietsjes de camping terugvonden, is tot op heden niet opgelost.