Kan zomaar gebeuren, niets vermoedend loop je over de Buiten Walevest, de Veerhaven III perst drie duwbakken onder de brug door, erover dendert juist een gele dubbeldekstrein, wazig in het tegenlicht en opeens is daar die wolk. Onzichtbaar, maar giftig, dat wel, dodelijk. Niemand had dat zien aankomen, kunnen voorspellen. Zevenhonderdduizend doden in Zuid-Holland, zou kunnen, toch?
‘and the living is easy, summertime

Misschien een iets te ver gezocht voorbeeld, iets. Heeft niet iedereen weleens zo’n gedachte? Je overwint je vliegschaamte en vliegt toch even naar je vakantiebestemming. Het doosje van het broodje ei, het koffiebekertje, het servetje en de dingetjes zijn opgehaald, het eiland is in zicht, de daling al ingezet en de turbulentie is heftig en jawel: doorstart. Your captain is speaking en zegt ‘dat jullie het wel gemerkt zullen hebben en dat we het nog eens gaan proberen’. En dat dan drie keer. Je klampt je vast aan de gedachte, iedere seconde landen overal ter wereld honderd vliegtuigen en het gaat altijd goed. Ook hier, op Samos, vandaag?
‘and you ‘ll spread your wings and you ‘ll take to he sky’

Over een paar dagen wandel, klauter en klim je op grote hoogte in de massieven van de Dolomieten, waar de zon de rots verwarmt en geel kleurt en je het stof ruikt en het gruis en die geur van het Dolomiet. Sta je op een roestig stuk betonijzer wat uit de wand steekt, onder je honderd meter lucht en houd je een kabel vast waar je van uit gaat dat die ergens hoog, goed vastzit. Je denkt daar geen seconde bij na, wel kijk je omhoog en vraag je af hoelang die brokkelrotsen daarboven nog blijven zitten en hoe het hier is gesteld met de permafrost.
‘there ain ’t nothing that can harm you’

Doemscenario’s, ik ben er goed in, jawel! Tegen wil en dank, zorgeloos zwerven, onbezorgd leven, dat is wat ik wil. “Pa, je bent een flierefluiter”, zei m’n dochter eens. Ik wist het niet maar ik hoop het wel. Hoe kun je weten dat drieduizend kilometer hier vandaan, heel langzaam, diep in het inwendige van de berg, Cumbre Vieja op Las Palmas het ineenstortingsproces is begonnen, dat dat het begin is van de enorme catastrofe die grote delen van de wereld zal treffen, dat de zee, hier achthonderd meter verderop zich plotseling terugtrekt, de nooit geziene bodem van de kom blootlegt in slechts enkele seconden tijd, wachtend op een tsunami die onhoorbaar nog, zich op gaat bouwen, hoger, steeds hoger tot honderden meters hoog, tot er tenslotte een drukgolf van wind ontstaat die voorafgaand aan het verwoestende water, alles wegblaast, de bomen, huizen, mensen, alles en iedereen.
‘so hush, little baby, don ’t you cry’

Minder exotisch; met harde westenwind, a perfect storm, springtij en hoge waterafvoer in de rivier, vind het juist nu plaats; de risicoanalyse van die overstromingskans van eens in de vijfduizend jaar: in 2021. Op de site van Overstroomik staat het bij mijn postcode tot de dakgoot. Moet ik het hier nog hebben over dat gekke plekje op je arm, de zeespiegelstijging of die zeurende pijn linksonder.
‘summertime, and the living is easy’

(uit: Summertime, uit Porgy and Bess, door DuBose Heyward)