Van die momenten, die nieuwsberichten, van die rare besluiten, dat onbegrijpelijke, dat je denkt, wie verzint dit, ik wil het niet meer weten. Ik zeg mijn krant op, ik stop met het acht uur journaal te kijken. Ben ik het enige normaal denkende wezen in dit land.

Het zal toch niet waar zijn, de grote blonde lijder krijgt dan toch zijn zin. Het boerkaverbod is er door. Na tien jaar, z’n kopvoddentaks. Tjongejonge, een tsunami van honderdvijftig tot wel driehonderd vrouwen, die weleens een boerka draagt, overspoelt ons land. Toegegeven, onmiddellijk, ik zie ook liever een onbedekt vrouwengezicht dan een weggestopt, gesluierd. Liefst ook een beetje aardig, hoeft niet aan de gebruikelijke maatstaven van schoonheid te voldoen. Liever niet zelfs, dat gemiddelde, het mag best een beetje bijzonder, heb een brede smaak. Ik ben een natuurliefhebber. Aan de andere kant, ik hou wel van een beetje mysterie, iets geheimzinnigs. We weten het allemaal, datgene wat je net niet kunt zien, dat wil je.

Rare besluiten, de politiek is niet te volgen. In Amsterdam wordt op alle mogelijke manieren gepoogd de luchtvervuiling terug te dringen. Even verderop, in Zandvoort strijkt de Formule 1 neer. Omgeving Schiphol ernstig vervuld met fijnstof. Minister van Nieuwenhuizen laat Onze Luchthaven weer verder groeien, 40.000 vluchten per jaar er bij, toe maar.

Die boerka’s en die nikab’s, laat iedereen dat toch zelf weten, wat een betutteling van overheidswege – zoals binnenkort de helmplicht op de fiets. En dan nog het ergste, dat iedere burger dan mag ingrijpen. Een -draagster mag aanspreken, een burgerarrest uitvoeren, in een krant werd zelfs gesproken van ’tegen de grond werken’. Ik heb het gelukkig niet meegemaakt, maar dit doet denken aan de Kristallnacht. In Duitsland werd in 1938 opgeroepen Joden en hun bezittingen aan te vallen. De naam werd later bedacht, wegens de grote aantallen gesneuvelde winkelruiten. Helemaal vergeten in 2019, eng, dit verbod. Waar is het gebleven, het ‘normen en waarden’ gedoe ten tijde van JP* Hoewel ik ook daar zo moe van werd, dat ik eens binnensmonds mompelde:
”De eerste de beste die nu nog eenmaal ‘Normen en Waarden’ in zijn bek durft te nemen, die sla ik op z’n smoel”.

Laatst hoorde ik zeggen, of denken, of was ik het zelf, het zal toch niet gebeuren dat ik het meemaak, dat in de tram of supermarkt, een PVV-er, FVD-er of anderszins zwakzinnige, een boerkadraagster ‘staande houdt’. Ik vrees dan het ergste, ik sta niet voor de gevolgen in. Dat dan mijn pacifistische masker geheel vanzelf verdwijnt en ik tot actie over ga. Harde actie. Waarschijnlijk komt deze het-recht-in-eigen-hand-nemer niet onbeschadigd uit de strijd. En wel dusdanig dat het dragen van een boerka voortaan dringend aan te raden valt.

Wat is er toch geworden van dit land, mijn land. Waar is het woord tolerantie gebleven. Is mijn generatie, van luf en piece, make luf, no war, dan al uitgestorven?

Tot slot dan nog ‘Lily was here’. Het onvolprezen muziekstuk van Dave Stewart en Candy Dulfer, (When I want sax, I call Candy – Prince) staat op moment van schrijven op repeat, iets te hard. De extended live version. Met net zo belangrijk als Candy overigens, de waanzinnige gitarist Ulco Bed. Het is een volledig instrumentaal nummer. Verwarring zaaiende titels, zowel in muziek als in columnpjes. En toch is ook hier een verband, voor wie het nog niet ontdekte, wie is, of was toch Lily?  Misschien was zij het, achter die sluier.

*Jan Peter Balkenende.