Il cammino é il dialogo con se stessi

Dat de weg het doel is, jezelf ontdekken, tegenkomen en meer van dit soort wijsheden, dat ken ik en  ontdek ik ook nu al vrij spoedig. Na tien minuten denk ik nattigheid te voelen. Bij de bushalte in Pozza di Fassa, waar we in de stromende regen lang wachten op de bus, is het echt waar; mijn jack lekt. Lekker begin van een tocht in de Sella Dolomieten, met niet al te beste weersvoorspelling. Tijdens de wandeling in Campitello naar de gondel duik ik een winkel in en koop in vijf minuten een tamelijk lelijk regenjack dat me ongetwijfeld een hoop ontberingen zal besparen. Nooit in mijn leven deed ik zo’n snelle aankoop – qua kleding dan, ben ietwat kritisch. Mijn oude jack laat ik achter, voor mijn part verkopen ze het daar.

Verbazingwekkend handig schenkt de waard van rifugio Vincenza, met een hand waaraan drie vingers ontbreken, ons, Rienk, Aad en mij, drie Grappa’s in. Blij dat er toch nog gasten zijn die niet afbellen of gewoon niet op komen dagen. Nu was het inderdaad niet makkelijk. Naarmate de grote gondel ons duizend meter hoger tilde, naar Col Rodella 2387 m., nam de regen af en veranderde in sneeuw. We stapten we uit in een andere wereld; wit. De harde klappen die we hoorden onderweg, dat was ijs wat van de kabel op het dak viel. In de nevels op de kale vlakte gingen we op zoek naar de volgende funivia, hoger, naar Rifugio Tony Demetz. De vele wegwijzers naar alle rifugio’s, restaurants en kabelbanen die aan alle kanten opdoemden maakten het er niet makkelijker op.
Bij rifugio Passo do Sella werden we tot spoed aangemaand, de kabelbaan ging sluiten, met dit slechte weer was er inderdaad niemand. Met enig geweld werden Aad en Rienk in het piepkleine gondelbakje geperst, in de haast vielen de Nepalese handschoenen van Rienk op de grond. Ik kon ze nog meegrissen  voordat ik een cabinetje werd geduwd. Dat ik er eentje voor mezelf had vond ik niet erg.
Op de Langkofelscharte 2681 m. lag een echt pak sneeuw en na enige aarzeling begonnen wij aan de worsteling er doorheen, naar de vierhonderd meter lager gelegen hut, rifugio Vincenza 2253m. Hoge staken met rode markering wezen ons de weg. Nu, na de Grappa en de heerlijke maaltijd heeft de waard ook nog een tip. Morgen willen wij de Via Ferrata Oscar Schustersteig nemen, volgens hem zal vanaf negen uur de zon in de kloof schijnen en de sneeuw snel doen verdwijnen. En wij zijn zo naïef dat te geloven, zo’n waard kent immers zijn gebied.

Negentien jaar geleden deden wij deze zelfde route. Toen nog geheel onervaren op het gebied van Via Ferrata en met zeven man, waarvan er twee geen Klettersteigset hadden, we dachten, die brengen we dan wel even heen en weer. Zo werkte dat dus niet. Mede daarom leek het ons nu, doorgewinterde Klettersteigers als we inmiddels zijn, leuk om deze ‘Steigs’ nog eens te doen. Hoeveel sneller zijn we nu? Niet al te vroeg, om de sneeuw wat smeltkans te geven, gaan we op pad. Het kost moeite de route te vinden, de markeringen zijn ondergesneeuwd. Lichte inzinkingen in het sneeuwdek en onze ervaring wijzen ons de weg.
Toch sluipt er bij mij al wat twijfel binnen, het is niet heel slim dit te doen. Een aantal jaren geleden deden we de VF Bolver Luigi, het kleine beetje sneeuw van toen veranderde in een ijspantser bovenin en het werd het moeilijkste wat ik ooit deed. Nu ligt er hier al een pak, hoe wordt dat hoger? Diep onder ons zien we vier stipjes, dat is het andere groepje wat later nog de hut binnen viel. Zij kunnen eenvoudig ons spoor volgen. We beginnen eerst met honderd meter ongezekerd klauteren, de vorige keer, met heerlijk weer, was dat genieten, nu op z’n minst lastig te noemen. Gelukkig, daar begint de kabel, het is hijsen en op goed geluk de voeten plaatsen, zoeken naar steun. Van de beloofde zon is totaal geen sprake, in september staat die te laag, komt niet meer in de kloof. Er ligt steeds meer sneeuw, m’n handen zijn totaal gevoelloos en na enige tijd vraag ik Rienk eens voorop te gaan.
We komen bij een dikbesneeuwd zadel tussen twee rotstorens in en aan de overkant gaat de route kennelijk verder, stalen treden in de gele wand. Behoedzaam steek ik als eerste de maagdelijke ronding over, het voelt alsof ik over een grote Wächte loop, blijft dit liggen? Heel even in de zon prikken en steken mijn vingers.

lees het hele verhaal hier verder: https://wp.me/P4CCMR-Tj