‘These mist covered mountains
are a home now for me’
‘Eerst het slechte nieuws, dit wordt ons laatste nummer’
De bekende songs bewaarde de band voor het eind van het concert. Op de eerste tonen ervan rees het voltallig publiek op uit het rode pluche. Vanaf de eerste rij vanaf het balkon zag je dat iedereen in de steil oplopende zaal onder je braafjes meeklapte en ook dat fifty shades of grey de hoofden van the audience domineerden. In de middelgrote provinciestad bleek een verassend leuk theater te bestaan, van buiten een goudgele kolos, binnen onverwacht hedendaags spannend en het was volle bak, uitverkocht.

Ondanks dat Dire Straits al achtentwintig jaar niet meer bestaat is de muziek niet vergeten, vorig jaar stond ‘Brothers in arms’ in de Top 2000 zelfs nog op de veertiende plaats. Na de pauze leek het of de band pas goed op gang kwam of was het omdat nu de bekendere nummers werden gespeeld.
‘Maar het goede nieuws, het is wel een lang nummer’
En na het niet ophoudende slotapplaus kwam de Dire Straits coverband ‘Boom like that’ terug voor de toegift, nog zo’n lang nummer, weer drie achter elkaar. ‘Money for nothing’ en ‘Sultans of swing’, maar de eerste tonen van het volgende nummer ontlokten een tussentijds applaus.
‘Hier heb ik de hele avond op gewacht’,
schreeuwde je in de oren van je vrienden links en rechts. ‘Brothers in arms’ en je liet je terugzakken in het pluche want je voelde al snel, dit gaat niet goed.

‘Trough these fields of destruction
baptism of fire’
Te mooi die gitaar en te warm die muziek en teveel herinneringen. In een paar seconden reis je sneller dan ten thousand lightyears weg uit deze zaal en verdwaal je in je hoofd. Een trage autorit met vrienden op een hete dag met voorbijglijdende landschappen, bezweet bestoft en vermoeid na een lange dag klimmen met een extended version van dit nummer op de radio en denk je hier temidden van al deze jongbejaarden terug aan je voorbije jeugd en word het je zwaar te moede en kom je onvermijdelijk aan bij die intens verdrietige periode, zo kort geleden nog en zie je het lieve gezichtje van dat kleine baby’tje met die mooie naam Luana.

‘Now the sun’s gone to hell and
the moon’s riding high’
Dit alles stormt door je hoofd in die luttele seconden, in de veilige geborgenheid van het zachte pluche tussen de staande vrienden links en rechts en de onuitgesproken voelbare troost van je vrienden in de klimhal en van je vrienden in de ‘mist and snow covered mountains’ van België’. 

Geconcentreerd speelt deze band het repertoire en zo ook het allerlaatste nummer: ‘Going home’, práchtig. En zeker respect voor de frontman, die Mark Knopfer ‘doet’, een van de beste gitaristen ooit, om dat na te spelen, dat is heel knap. Zijn zang is minder, maar eerlijk, Mark was ook niet echt een zanger.

Ernstige moeilijkheden* – letterlijke vertaling van Dire Straits