Kerstmest, met dank aan Frits Spits die spitsvondig als hij is, haha, dit woord bedacht. Want lieve mensen, het is bijna kerst, het is bijna oorlog als je Rutte moet geloven en er is nog veel meer aan de hand in de wereld en waar hebben wij het over? Althans, de mensen die door het volk gekozen zijn om met verstandige beslissingen het vaderland vooruit te helpen. Dagenlange vergaderingen, eindeloze discussies over poep. Ee is stront aan de knikker. Ja wat had je dan verwacht, wanneer je het aan de minister met de getatoeëerde wenkbrauwen uit de boerenpartij overlaat, die strijdt immers voor de boerenbelangen. Zoals vissers de zee leegvissen, zo boeren agrariërs op hun akkers en zo melken ze hun koeien. Méér, méér opbrengst, méér oogst, méér melk.

Als kind viste ik op stekelbaarsjes in slootjes met water zo helder dat je erdoorheen kon kijken en het had kunnen drinken, dat dee ik dan weer niet. Dit voorjaar zag ik het gebeuren. Een enorme tankwagen stond half op de weg geparkeerd. Er was een dikke slang aangekoppeld die de sloot overstak en kronkelend over de kale akker naar een tractor aan de verre einder leidde. Deze brullende tractor sleurde een mestinjecteur voort, die de vloeibare drijfmest tien centimeter in de grond injecteerde. Iets verderop deed zijn buurman het nog innovatiever, met de zogeheten applicatiemachine, een futuristisch ogend apparaat, knalgeel en ik moet toegeven, mooi vormgegeven. Dankzij de buitenproportioneel grote banden kon hij met een enorme grote hoeveelheid mest in de tank direct zelf het land op.

Europa wil zich overal mee bemoeien, kampioen regelgeving, jaarlijks worden duizenden nieuwe regels uitgevaardigd, zo ook met onze gezonde Hollandse poep. Duidelijk is, te veel koeien geeft te veel poep, die poep moet ergens heen, dus logisch, op de akker ermee. Meer mest = meer opbrengst, wat wil je nog meer. Daar steekt Europa een stokje voor; max 170 kg. per hectare, uit te rijden op grasland van 16 febr. tot 31 aug. De mestsleufjes mogen niet breder zijn dan 5 centimeter en de mest mag er niet overheen stromen. En niet dichter bij de slootkant dan 1, 3, of 5 meter, afhankelijk van type sloot en perceel. Bovendien is voor het vervoer van mest naar verwerker een VDM – vervoersbewijs dierlijke bijproducten noodzakelijk.

En nu wordt het grappig, het zal wel aan mij liggen, ik zie het voor me. Agrariër Jaap heeft voor morgen en overmorgen bij de Coöperatie de mestinjecteur gehuurd. Zijn mestkelders zitten vol, tjokvol. Jaap komt er niet uit, hij heeft X hectare, zijn kelders zijn X kuub. Zondagavond, agrariër Jaap zit aan de keukentafel, de vrouw is al te bedde, gebogen over de schrijfblok, de cv is al op de spaarstand en er staat nog een halfvol flesje Jupiler naast hem. Jaap krabt eens op de schedel, hij komt er niet uit. Het is eind augustus, het mag nog net. Maar dan, 5 ½ maand lang opslaan, hoe moet dat. En X maal X…. Later dan anders op zondagavond gaat het licht uit op de boerderie. De volgende morgen crosst Jaap links en rechts over zijn weilanden. De groene John Deere, vorig jaar aangeschaft, á € 125.000 met een beetje hulp van de Rabo, is sterk genoeg, de mestinjecteur en de slang die hij voorttrekt lijkt hij niet te voelen. Hup, dáár nog een beetje, in die hoek, is hij daar al geweest, de kelders moeten leeg. Het zal agrariër Jaap aan zijn reet roesten en het is nog lang geen kerst en van kerstmest heeft tie nog nooit gehoord.

Vervuld van sombere gedachten hoe het verder moet met al die versneld smeltende gletsjers, liep ik nietsziend verder op de automatische piloot, de ene voet voor de andere zettend, hardnekkig vasthoudend aan het quotum van 10.000 stappen per dag, ook al weet ik dat dat getal inmiddels naar beneden gesteld kan worden, richting het gezellige buurtwinkelcentrum, waar ik onbewust in de verte in mijn brein al de zeurende Kerstmuzak meende te horen;
‘It’s beginning to look like Christmas, every here you go’
totdat ik opeens wakker werd geschut door; ‘Nou moet ik het toch eens even vragen’.

Een tegemoetkomende man op fiets, door mij in het geheel niet opgemerkt, remde schielijk af en sprak tot mij voorgaande woorden. Ik wrikte mijn gelaatsuitdrukking ietwat op en keek op mijn beurt hem vragend aan. Of ik uit X, kwam? (mijn woonplaats, die waar ik enige tijd geleden geboren ben en een aantal jaar voor het grote uitvliegen noodgedwongen doorbracht) In een split second besloot ik het niet te ontkennen, het was tenslotte waar. Inwendig was mijn gezicht verbijsterd, van buiten vrijwel onveranderd, als je het mij vraagt, maar hoe kon dit. Ik, die al op mijn negentiende daar vertrok, akkoord, ik kwam er nog een aantal jaar regelmatig terug. Hoe kon mijn facie na al de jaren nog herkenbaar zijn, was ik dan niet oud en versleten, was al dat leed van de wereld, al mijn lijden op de flanken van het hooggebergte niet zichtbaar, was ik dan niet getekend, gekweld door alle twijfels en onzekerheden die het leven van een manspersoon als ik tot een ware hel konden maken.

De man die schrijlings op zijn fiets bleef balanceren vertelde, afkomstig uit diezelfde woonplaats; al zo vaak mij gezien en altijd gedacht, dat gezicht, dat kende hij. Ook bij nadere bestudering van ’s mans hoofd en na enig nadenken toen hij zijn naam noemde; Peter S. ging er bij mij geen enkel lichtje branden. Peter was precies even oud als ik, ook in dezelfde maand jarig, slechts een paar dagen eerder. Wel was Peter precies tien later in onze huidige woonplaats woonachtig geraakt. Tevens was de vrouw van Peter afkomstig uit diezelfde stad, net als die vrouw van mij, echter de zijne was drie jaar geleden overleden. Peters stem beefde even bij dat laatste, maar vermande zich snel en kondigde aan verder te gaan, naar de binnenstad, ‘of de Kerstmarkt nog wat zou zijn dit jaar’. Ik prevelde uit respect iets van drie jaar en dat dat nog best recent was en informeerde of hij nog familie had in die leuke provincie en of hij ernaar terug wilde. Hij had er nog een jeugdvriend, misschien kende ik die wel? Jan de J.

Op de weg naar huis herhaalde ik voortdurend zijn naam om dit vreemde verhaal te delen met Eega en te onderzoeken of Peter online vindbaar was, teneinde meer licht geworpen te krijgen op deze zaak, maar het kostte moeite zijn naam te onthouden in het te doorkruisen gezellige buurtwinkelcentrum waar dit Kerstlied onder de luifels galmde, net niet te hard, maar wel zodanig niet te vermijden dat de achternaam van Peter S. verdrongen werd door;
‘ I’m driving home for christmas
Oh, I cant wait to see those faces
I’m driving home for christmas, yea
Well I’m moving down that line
And its been so long’

In het land waar de minister met getatoeëerde wenkbrauwen de mest vrijelijk over Gods akkers en door Gods sloten laat vloeien is droevig nieuws te melden. Hij is niet meer, hij is neergehaald en het staat er, het is onontkomelijk bewezen dus het is waar, het DNA der GW3237M.  

In het land waar landbouwhuisdieren, gehuisvest in goed geventileerde stallen voorzien van luchtbewassing en waar per dag 45000 varkens, 5000 koeien en 1,6 miljoen kippen worden geslacht, betreurt men de dood van deze Wolf.

Een dier met probleemgedrag. Was er dan niets wat deze moord had kunnen voorkomen. Is de Europese habitatrichtlijn dan niet gehandhaafd. Of is het dan te veel gevraagd, het gaat hier te lande slechts om zegge en schrijve 110 stuks Wolven. Kent men in het Wolvenleefgebied niet het Wolvenpopulatiemeldpunt? Moet afwijkend gedrag niet juist beloond worden? Hoe staan wij tegenover het idee van het genoemde paintballgeweer, is dat dieronvriendelijk, intimidatie, onheus gedrag. Kan dat nog anno 2025, moeten wij dat tolereren? Moet er een precedent geschapen worden, willen er eerst doden vallen voordat sprake kan zijn van jurisprudentie? Willen we niet liever een eufemisme bedenken voor dat afschuwelijke woord, afschotvergunning?

Het is van hier naar Omsk nog een kleine honderd werst
’t Is prettig dat de paarden net vanmiddag zijn ververst
Maar jammer dat de Wolven ons toch hebben ingehaald
Men ziet de flinke eetlust die uit hun ogen straalt. #

Is er geen kennisgenomen van de voortgangsreportage inzake Wolvenwaarnemingen? Heeft men dan niets geleerd van Kevin Costner, hoe hij omging met deze diersoort in de film ‘Dances with Wolves’? Was de Pyramide van Austerlitz niet hoog genoeg op de Utrechtse heuvelrug? Moeten wij niet over onze schaduw heenstappen en onmiddellijk nu onze aandacht richten op GW 3237M, ook wel genoemd Hubertus, de Wolf woonachtig op de Veluwe die reeds maanden op de Dodenlijst staat? Laten we wel wezen, zorgen de anderhalf miljoen honden, geregistreerd in dit land, niet voor meer poep op de stoep? Laten we wel wezen en de handen ineenslaan en het Wolf Fencingteam hierop aanspreken. Wellicht kunnen zij de Faunaschade Preventiekit onder de hardwerkende bevolking verspreiden. En tevens het Schadeformulier Gederfde Inkomsten bij de gedupeerden opnemen. Immers, het moge duidelijk zijn, er zijn beduidend minder pannenkoeken geconsumeerd in de voor de hand liggende gebiedsdelen.

Ik zing nu weer wat lustiger, want Omsk komt in zicht
Ik maak een sprong van blijdschap en verlies mijn evenwicht
Terwijl de Wolven mij verslinden denk ik, dat is pech
Ja, Omsk is een mooie stad, maar net iets te ver weg. #

Treft u een Wolf aan, maak dan een profiel aan op Wolf@mijnfaunazaken.nl

# met dank aan drs.P.

Hoewel ik echt véle jaren Franse les heb gehad bak ik er nog steeds niet veel van. Ook nu niet met het dagelijkse kwartiertje digitaal. De filmtitel Nouvelle Vague vertaalde ik eerst even gemakshalve als een vaag verhaal. Waar ik overigens zelf liefhebber van ben, vaagheid, vage verhalen, zoals ook dit er een wordt, ben ik bang. En zoals altijd, ik las het maar half, waar die film over ging, het was Frans, in zwart wit, ik zag Parijs, ik zag de namen Jean-Paul Belmondo en Jean Seberg en ik was om.

Pas gaandeweg in de film werd me duidelijk waar het over gaat. In het kort: over de ‘making off’ van een andere film, À bout de souffle. Deze titel moest ik even vertalen; ‘Ademnood’. Die in een geheel andere stijl werd gemaakt als tot dan gebruikelijk was, nu met korte snelle shots, met sprongen in de tijd, meer denkwerk voor de kijker. De film À bout de souffle kwam uit in 1960 en films als Roodkapje en Sneeuwwitje was ik bij wijze van spreken toen net ontgroeit. Nouvelle Vague speelt dus in het Parijs van de zestiger jaren met korrelige beelden, in cafés met Ricard asbak op tafel-want iedereen rookt en straten vol mooie oude auto’s. Ai-je besoin d’en dire plus? Need I say more? Het té romantische beeld van Parijs wat ik koester komt hier nogal voorbij. Net als de jonge filmmakers herken ik het gevoel, het gaat gebeuren, het leven lacht je tegemoet, we gaan het maken, we gaan beroemd worden. We waren jong, we droegen zwarte coltruien en slappe suède schoenen en we rookten Gitanes en Gauloise, we waren arm en we zwierven door Parijs.

Er wordt niet gerepeteerd, alles in één, hooguit twee takes opgenomen, om het maar naturel in beeld te vangen. Het moet anders, Nouveau Vague; nieuwe golf. Of ‘Breathless’ zoals de film in Amerika wordt uitgebracht, een ‘moderne’ film. Hier is niet iedere scene tot in detail uitgedacht, beschreven en getekend op het storyboard. Al improviserend alles laten gebeuren. Zoals het leven is. Zoals je een boek schrijft, een schilderij maakt. Een film maak je vijf keer zegt regisseur Godart, je schrijft hem, dan zoek je de cast, je draait hem, daarna monteer je de film en tenslotte breng je hem uit. En daarvan genoot ik nog het meest, onderuit in het rode pluche in de verder lege bioscoop, uiteraard op een ander level, maar zo werkte ik m’n hele leven. Met een ‘vaag’ beeld in het hoofd beginnen, het creatieve proces opstarten, noodgedwongen dingen anders doen, meegaan erin en andere oplossingen bedenken en dan, hoewel niet altijd, een geslaagd resultaat neerzetten. Heerlijk om te zien, hoe Godart zijn acteurs zijn á l’improviste en du moment een scene laat spelen, meteen opnemen en hup, dóór. À bout de souffle was de doorbraak van zowel Jean-Paul Belmondo als van Godart, die wereldberoemd werd en 140 films regisseerde.

À bout de souffle was voor die tijd revolutionair, modern werd dat genoemd. Nu heet dat cool of vet of is dat ook alweer achterhaald. Ouderwets woord eigenlijk, modern. In 1989 vond Juul Deelder het kennelijk ook al passé met zijn boek ‘Modern Passé’. En nog eerder namKees van Kooten ook dit woord op de hak in zijn boek Meer modermismen uit 1987. Of was het woord modern toen nog modern.

Ligt het aan jou, heeft er nog iemand dit, zijn er meer mensen met deze mixed feelings, lijdt er ergens een eenzame typist op zijn/haar/hen koude zolderkamertje achter zijn nieuwe toetsenbordje van haar nieuwe laptopje aan koudwatervrees? Of ben ik alweer de enige? Het zat er aan te komen, de oude pc kraakte in al hen voegen. Zij begon al wat op leeftijd te komen, kuren te vertonen. En traag, tráág, je kon beter koffie gaan zetten en dan ook nog je ochtendwandelingetje rond het Blok maken wanneer je hem aanzette voordat zij enig teken van leven gaf. Zeker wanneer je soms een paar dagen niet naar hen had omgekeken, was weggeweest en er tegenop zag het weer op te starten.

En toch, zij was zo belangrijk voor jou, in jouw leven. Immers, wat wist hij veel van jou, wat had jij haar allemaal al niet toevertrouwd. Zoveel herinneringen bevatte het. In de vorm van foto’s, gedichten en verhalen, in mapjes, in documenten, in mapjes van mapjes verstopt, in geheime laatjes en in vreemde Clouds en onbekende drives en inmiddels onvindbaar verborgen bestanden, die jijzelf ook niet meer kon vinden, hoe lief je het ook vroeg. Natuurlijk lag het niet aan haar interface maar aan user it self, hier een crash, daar een bug, AFAIK, jouw eigen slordigheid, chaoot dat je bent, slecht archivaris. De firewall, Ddos, je browser, het peer-to-peer system, je server, je moederbord, SSD en de GPU of de Ram, het heeft het allemaal, daar ligt het niet aan. Even updaten maar. Oké, Enter en dan kon je beter de volgende morgen terugkomen, zo lang moest het stampen.

Dus dan toch, op naar de gevreesde winkel, die met die hightech. Met al die wachtenden, de clientèle en de schaarse verkoopadviseurs, zeer lang in gesprek blijvend met een koopgrage. Maar weer naar huis gaan, wegvluchtend, uitstellend en googelend en navragend wat is wijsheid, hoe nu. Je wilt niet nogmaals getroffen door malware, niets vermoedend muziek kijkend op Youtube en een ‘politiemelding’ krijgen met een kulverhaal dat tegen betaling van losgeld jouw pc weer de vrijheid zou krijgen. Je moet eraan geloven, mee in de vaart der volkeren, het is jouw Window op de wereld. Jouw vraagbaak, jouw streetview, jouw digimap van o.a. bijvoorbeeld de Alpen. De werklaptop die je je zelf toe-eigende als smartengeld krijg je ook niet meer aan de gang, kabelbreuk. De tablet, hoe fijn ook, blijkt ongeschikt als typemachine. De gezellig zachtzoemende computer gaat vervangen worden.

Hoeveel uur zat je op die ouwe Gispen, in jouw hoekje achter het raam, uitzicht op alles wat er gebeurt in de wijk. Blind typend op het toetsenbord waar haast geen letter meer te zien was. Je zielenroerselen te digitaliseren, zoekend naar info, eindeloos filmpjes Youtubend. Soms wachtend op Word, dat jou niet kon bijhouden met opslaan. Het is even wennen nu, de snelheid van deze nieuwe processor. Het hypersensitieve toetsenbord, slordige typer dat je bent. En schrikken wanneer een strakke mannenstem opeens het zojuist geschrevene voor gaat lezen. Het nieuwe device verrekt het samen te werken met de printer, te oud. Van Brother naar Canon, het lukt Groundcontrol zélf verbinding te maken via Bluetooth en Iphone met Notebook, printen maar. 

Nadat met zachte hand de harde schijven verwijderd zijn wordt de pc, de muis, de printer, het scherm, het toetsenbord, de laptop en nog een tablet en de hele wirwar van snoeren naar het Afvalbrengstation vervoerd en aldaar, met een inwendige snik, achtergelaten in een rolcontainer in een kille container. Dit schrijvende meldt laptoppie dat zij energiebesparing heeft geactiveerd, nog 14 procent, waarop jij onmiddellijk zijn voeding inplugt om nog langer op hen tekeer te kunnen gaan.

Vandaag was het zo ver. Hij lag op de mat, door de brievenbus gevallen, ze wisten me te vinden. Nou ja, er stond: ‘aan de bewoners’, even goed hadden ze er mijn volledige naam en initialen opgezet, ‘ze’ weten toch al alles van me. Die coördinator van terrorismebestrijding en veiligheid, de lui van de overheid, FBI of hoe heet die CIA in Nederland. Waar ik gisteren of vorige maand was, zichtbaar op camera’s, en via mijn IPhone op de markt in de stad of onder het viaduct op de N311. En was dat nu laatst een drone boven mijn straat of toch gewoon een UFO, weet de KGB in het Kremlin al met hoeveel personen ik in mijn geïsoleerde halfvrijstaande hoekwoning verblijf, wat mijn waterverbruik is en op welke partij ik stem. Heeft de AIVD nog genoteerd staan dat ik demonstreerde tegen de boeven van Chemours, de neutronenbom en guldens doneerde aan Stichting Onkruid, tegen de nieuwe F16’s en door rood licht reed? Kennen zij mijn zoektermen op internet?

Of ik voorbereid ben, eeh tja, in de berging staat voedsel, daar kan een half tentenkamp in Gaza een week van eten denk ik. Ik moet nog een paar flessen water bijhalen, eigenlijk tegen mijn principe, ons kraanwater is zo oneindig veel klimaatneutraler dan dat aqua in de fles. Om de wc door te spoelen is de singel hier vlakbij, wel uitkijken voor de rivierkreeft, voor je het weet heb je een verstopping. Noodradio, Wakuwaku met zonnepaneeltje, powerbank, batterijen, kaarsen en zákken waxinelichtjes en oja op zolder nog mijn ouwe trouwe campingaz stelletje, misschien een paar tankjes gas aanschaffen. Zwitsers zakmes, zestig meter dynamisch klimtouw, donsjas, donsbroek, slaapzak en ik moet nog ergens een bijl hebben. Dus ja, drie dagen geen internet kan ik wel hebben. Al vaker meegemaakt overigens, geen bereik, in de bergen, of zelfs in België.

Alleen ‘wateroverlast’, daar ben ik eigenlijk banger voor. Als ex-Zeeuw die de Ramp meemaakte, vanuit mijn wiegje weliswaar, maar toch. Op ‘overstroomik.nl’, internet dus, lees ik dat mijn huis tot vier meter onder water komt. Vlucht naar zolder, moet ik volgens de richtlijnen en dat wordt lastig in een huis met twee verdiepingen. Toch maar een rubberboot aanschaffen dan of rénnen (zwemmen) naar de vlakbij gelegen dijk op Deltahoogte. Een depressie die dagen blijft hangen bovenstrooms en plaatselijk overstromingen veroorzaakt creëert een vloedgolf in de Maas. Denk daarbij een westerstorm in combinatie met springvloed, dan hebben wij hier op het eiland een probleem. En dan zijn er nog mensen die beweren dat er geen klimaatprobleem is. Of geen dreiging van oorlog of zelfs in de vorm van sabotage, het onderzees doorknippen van een essentieel kabeltje. Net als die lui die het onzin vonden een vaccin te halen tegen de wereldwijde pandemie.

Om maar te zwijgen van de opruiers, de haatzaaiers, die nog een zetel in de Kamer kregen ook en Domrechtse praat verkopen. Die verkeerde cijfers hanteren, over tsunami’s vluchtelingen roeptoeteren. Geen AZC in my backyard. Gisteren fietste ik zachtjes fluitend door ons vredelievende poldertje en wat zag ik daar, wat viel ontzettend op in het grijsgroene herfstlandschap. Rood-wit-blauw, onmiskenbaar de Nederlandse vlag. Maar niet fier wapperend aan een vlaggenmast of lui uit een raam hangend van een geslaagd Mavodiploma. Neen! Een metalen kastje van een elektrische trafo was in de nationale kleuren geschilderd. En een paar kilometer weer zo’n van kilometers zichtbare driekleur, nu op het kastje van een pompgemaal bij een watergang. In het witte vlak de tekst: ‘AZC, weg ermee’. Daar in de polder staat geen camera, hopelijk heeft de satelliet van Musk die de AIVD least, beelden van desbetreffende spuitgast en sporen ze hem op. Die mag naar de Donbas, even zijn kennis bespijkeren. Sjonge, wat zal ik internet missen straks, schrijven lucht op.

Hallootjes zoals ik Sinterklaas in het journaal soms hoor zeggen en dat klopt niet het is gewoon hallo en hallo met 2 x ll dat weet ik want ik kan al best goed lezen en dat vinnik ook erg leuk. Opa had een leesboekje uit de bibliotheek (wat een moeilijk woord) gehaald maar dat hoeft niet want ik heb al een hoge stapel uit school die moesten weg. Maar nu even iets anders, wat is dat nu allemaal voor gedoe over noodpakketten op dat Sinterklaasjournaal. Ik hoor papa en mama daar ook steeds over en dan zeggen ze ook dat ze daar maar straks over moeten praten anders worden wij bang, ik en Jens. Echt niet! Nog eventjes en dan word ik 7 en heb ik een feestje en mama maakte hele mooie uitnodigingen samen met mij. En als je het niet verder vertelt, ik weet al wat ik van opa krijg, een keertje naar de klimhal met hem, dat wil hij al zolang maar ik was nog niet groot genoeg, nou ja vooruit als hij dat nou leuk vindt. Dat kan er ook nog wel bij, ik zit al op korfbal, elke zaterdag ergens anders spelen, gelukkig nu binnen want de laatste keer toen regende het de hele tijd en dan wordt die bal best koud aan je handen. En oja, ik ben nu klaar met zwemles, ik heb al A, B en C. Soms mag ik Lily even vasthouden maar soms gaat die dan opeens die melk uitspugen maar ik vind haar wel erg schattig en ik mocht de auto van opa op de handrem zetten.

Ik ben Jens
Ik en Juul vragen soms of we naar opa en oma mogen en dan gaan we opbellen en dan mag dat. Ik ga dan voetballen met opa en Juul doet met oma eten maken of zoiets. Of we mogen filmpje kijken tot de wekker van oma gaat. Ik ga op school ook voetballen als de school uit is met de jongens uit de hogere klas ik kan hoog schoppen en met opa voorzet geoefend. En de auto handrem, inknijpen en omhoogtrekken dan kan die niet wegrijden. Mijn papa’s auto heeft dat niet, mama wel. Oma zegt steeds ootoo maar dan zeggen wij neehee, het is auto. Opa heeft altijd die klep voor de zon naar beneden dan kan die beter kijken zegt die maar ik zie dan juist minder want ik moet nog in dat stomme stoeltje waar ik bijna niet meer in pas.
Als Lily er is ga ik haar over haar hoofd aaien en dat moet zachtjes en dat weet ik heus wel. En tekeningen voor haar maken met heel veel hartjes. Pas nog gingen we met allemaal foto’s maken, met een echte fotograaf. Daar in dat bos waar ik toen in het water viel. Ik heb daar niet altijd zin in, al die foto’s, nou ja, als je haar maar goed zit zei opa, daarom had hij zijn pet op. Luister, ik heb een vraag; ‘Mag ik iets belangrijks zeggen?’ Ja? ‘Mag ik iets belangrijks zeggen?’ Haha, het is een grapje van roetveegpiet. Van opa moet ik dit aan papa vragen; ‘Het zit in een boom en het loeit, wat is dat.’ Een nest jonge koeien. Dat is een mop.

Ik ben Lily
Mag ik ook nog even, die J en J zijn zo druk, altijd aan het woord en lawaai maken, maar wel leuk en interessant om naar ze te kijken. Soms mag ik even bij een van hen op schoot, alhoewel, ik heb er niks over te zeggen, het is gewoon van hup! Daar zit ik weer bij iemand, iedereen schijnt dat leuk te vinden om mij vast te houden. Oma had een hele doos opgezocht met speelgoed waar Juul en Jens ook mee hebben gespeeld toen ze zo oud waren als ik nu.
En grappig, mama ook nog met sommige, de hele grote roze Barbie camper was van mama en tante Marinke, daar ben ik nog te klein voor. Als mijn familieleden die nog maar even heel laten en niet verder slopen totdat ik zover ben. Gisteren was het feest, 6 maanden hoorde ik mama zeggen wat dat ook mag betekenen. Hoe dan ook, wat ik wel zo prettig vind is dat ik niet meer de hele tijd in dat smalle zitje moet, joh, ik zat helemaal klem en nu in dit nieuwe ding kan ik beter rondkijken als ze mij weer gaan rondrijden, jammer wel dat dat op de een of andere manier slaapverwekkend is voor mij. Terwijl, overdag heb ik er gewoon geen zin, slapen, veel te interessant allemaal om te kijken of had ik dat al gezegd. En hoe ze het doet, doet ze het, oma krijgt mij toch in slaap, zachte liedjes, hand op mijn hoofd en hup, zo is het weer een tijd voor de volgende fles. Maar die dan ook wel graag; snel!

‘Goedemorgen heren’, klinkt vanaf een passerende scootmobiel en wij groeten terug. Lekker aan de wandel en meer van dat soort gekeuvel en voordat de bestuurder gas geeft overhandigt hij een kaartje met de woorden; ‘Daar kun je lekker eten.’Aha, en ik vertel Chris over het fenomeen Stoepiér, ik heb het nog heel even meegemaakt, bij Amsterdamse volkszaken voordat het, althans in Nederland, uitstierf. Mannen die je naar binnen praten, In zuidelijke landen nog in zwang bij restaurants. Of soms op de kermis: ‘Een dikke sigaar voor de man die de bel doet rinkelen!

Het kon niet uitblijven, wij, museumbezoekers, moesten erheen, even wachten tot het stof is neergedaald, de grootste hausse overgewaaid. En het stelt niet teleur, dit is genieten, ten eerste al van het gebouw, fijn en wijs dat het niet gesloopt is. Het Fenix museum was ooit een havenloods, de grootste ter wereld, gebombardeerd, afgebrand en wederom opgebouwd, als een Fenix uit de as verrezen, googel ik. En dát het groot is, het koffer doolhof met tweeduizend koffers, ieder met zijn verhaal, we gaan er maar niet in, verdwalen. We komen voor de kunst. De foto’s van The Family of Migrants laat maar weer eens zien dat reizen en vluchten van alle tijden is en overal ter wereld. Het doet je eens te meer beseffen hoe veilig en vreedzaam onze generatie al tachtig jaar leeft, wat een geluk. Er hangen foto’s van Robert Capa en Eva Besnyö, ik zoek ze op. Capa maakte naam met de iconische foto van een rennende en doodvallende soldaat. De quote die ik nota bene zelf ook weleens gebruik – en toepas – blijkt van hem te zijn:
‘If your photo is not good enough, you’re not close enough.’

De Tornado op, de blikvanger, de trekpleister, we halen net de eerste etage, koffie! De tienduizend stappen halen we ruim vandaag, liepen de toeristische omwegroute vanaf het station. Alsof we zwartrijders waren glipten we samen door het poortje, Chris’ zelf geprinte ticket werkte niet, de QR-code dichtgeslibt. Telefoon; of ik met dochter en kleinkind mee wil, wandelen, ik stuur haar een foto van het fabuleuze uitzicht, De kop van Zuid, Hotel New York en de skyline erachter. Voorgrond vulling: de koffie. Nooit, herhaal, nóóit kiekjes maken, even nadenken, scherp blijven. Laat ik over de kunst kort zijn, twee immense zalen, alles gerelateerd aan vluchten, gevaar, rassenscheiding, vertrekken en thuiskomen. Van een hek dat elk half uur met een donderende dreun dichtklapt, tot een stuk Berlijnse muur en een sloep die aankwam op Lampedusa, vol met vluchtelingen, mensen op zoek naar geluk, vrede en veiligheid.

Die drie dingen vallen over ons heen zodra we binnenstappen in het Verhalenhuis Belvedere, de tip van de scootmobiel. Katendrecht 2025, het huis is van alles geweest, café, nachtclub en wie weet wat nog. Nu is het er gezellig huiselijk rommelig, rood-wit geblokte tafelkleedjes, posters overal. De vriendelijke grijsgelokte vrouw wordt nog vriendelijker wanneer Chris het verhaal over de scootmobiel vertelt. Even later brengt de ‘gast’ huiskokkin het eten. Aan menukaarten doen ze niet, dit is het vandaag, rijst met kip of vega, op z’n Indisch. Na het afrekenen, echt goedkoop, mogen we boven kijken en dat is terug in de tijd. Haveloos en verveloos, de muren en de deuren. Het keukentje met beige granieten mini aanrechtje. Op de bovenste verdieping, eigenlijk zijn we al verzadigd, treffen we nog meer kunst en alweer een aardige mevrouw. Op de vraag van Chris of het soms ook een buurthuisfunctie heeft krijgen we alweer een heel verhaal. Bij het verlaten van het pand bedankt hij de grijsgelokte voor het heerlijke eten; Chris, die vergeten ze hier nooit meer. En zulke gastvrijheid, we komen terug.

‘Zo, ik heb weer aan mijn burgerplicht voldaan’, dacht ik bij het verlaten van het kerkje, ingebouwd in het verzorgingshuis. Een rijtje jong-bejaarden achter de tafels, dik ingepakt tegen de kilte die doorgaans heerst in dit soort ruimtes waar de verwarming alleen op zondag aan mag, zat mij zienderogend in te schatten tot welk stemvee ik zou behoren. Welnu, als ik verklap dat ik het immense vel papier niet heel ver open hoefde te vouwen laat ik hen die eveneens ten stemburele gingen niet in het ongewisse welk vakje ik gedecideerd inkleurde, need I say more; rood.

Het feest der democratie, nou nou wat een feest was het weer die laatste weken. De dames en heren politici die alleen nog maar lijken te kunnen ‘jijbakken’. Een beetje respectvol met elkaar kunnen discussiëren, het zal wel ouderwets zijn. De toenemende verhuftering vindt zijn oorsprong hoe het er heden ten dage in de tweede kamer aan toegaat. En hier weer, dit alles in navolging van de grote blonde lijder. Minder, minder, minder, kopvoddentaks, door elkaar schreeuwen, niet de ander laten uitspreken, het is normaal geworden – doe lekker zelf normaal, knettergék! Deze haatzaaiende politicus (tsunami) wakkert alleen maar argwaan en afkeer aan, door voortdurend onjuiste aantallen te noemen en alles bij elkaar op te tellen, asielzoekers, studenten en expats. Ook zij van die zogenaamd liberale partij goochelde er met cijfers maar wat op los, nareis op nareis op nareis en beschuldigde ook nog even een getatoeëerde zanger van Jodenhaat. Wat is er overgebleven van ons tolerante landje, wat is er gebeurd met het fatsoen, waar is mijn generatie van love en peace heengegaan.

De Minderpoliticus zegt alleen maar tegengewerkt te zijn, tja, democratie is nu eenmaal de dictatuur van de minderheid. Ha, zoals OxfamNovib zegt; ‘wij zijn met meer’. Hij weer: ‘Ik vertegenwoordig twee miljoen kiezers’, kan wel zijn, maar zestien miljoen Nederlanders stemden niet op hem.

In mijn ‘oudste stad van Holland’, een stad zo vol met geschiedenis kreeg die knettergek de meeste stemmen van het Vee. Dat is dan maar zo, het zit hier vol met ‘hardwerkende Nederlanders’, maar wat mij wel verbijstert is dat mensen in mijn omgeving (de mensen thuis) ook op hem stemden. Ik schatte hen in als normale weldenkende, intelligente, sociale, lieve mensen, zij die ook opgroeiden met Woodstock, al of niet vermeende, net iets te laat geboren hippies. Dat er onder hen van mening zijn die nog steeds Israël te moeten verdedigen, het is onbegrijpelijk, waar waren zij al die jaren voor de inval van Hamas. Word ik er boos om, nee, teleurgesteld en verdrietig en dat is eigenlijk nog veel erger.

Dat iemand, zelfs nadat bekend werd dat Tweedekamerleden van Hem een haatdragend facebook account beheerden, nog dat eerste vakje op het stembiljet inkleurt, ik kan er met mijn verstand niet bij, wat een niveau. De domheid regeert.

De dag nadat ik mijn burgerplicht verrichtte, bezocht ik het Fenix museum, met de fototentoonstelling van al die duizenden immigranten, door de jaren heen, de honderdduizenden mensen overal ter wereld die moeten vluchten voor honger, geweld of discriminatie. Als die aanhangers van die partijen met fascistisch gedachtegoed dat nu eens bezoeken, misschien dat zij dan beseffen, hoe goed, hoe veilig, hoe vredig het hier is in dit land, al hun hele leven lang.

Het was misschien studentikoos maar toch gezellig. Ik weet niet eens meer of er live dixieland werd gespeeld of toch gewoon plaatjes gedraaid. Spotify bestond nog niet in het jaar 1975. Want daarover gaat het in dit onderhavige verhaal. Misschien iets te veel bier en ook te veel onder de indruk van het vlammend rode haar van de vriendin naast me. Een halve eeuw later ben ik er weer eens, het Rembrandtplein in Amsterdam. Het café is er niet meer, alles heeft inmiddels een andere naam gekregen. Ook de gore ‘krul’ waar ik een eens maar nooit meer ervaring net niet beleefde is gelukkig verdwenen. Het standbeeld van Rembrandt staat er nog, de bronzen beelden die lange tijd de Nachtwacht uitbeelden niet meer. Passend bij deze tijd staart Rembrandt nu naar het goud geschilderde beeld van kunststof, ‘De Denker’ van Josefh Klibansky. We zijn op weg naar de Stopera, waar het enige moeite kost om de juiste ingang te vinden. Tenslotte worden we door mijn goede vriend Adrie langs de beveiliging binnen gesluisd voor een korte rondleiding en wie weet een vis-á-vis met burgemeester Femke.

Haarlemmerdijk – Nieuwendijk – Dam – Kalverstraat – Spui – Reguliersbreestraat, alles ademt herinnering. Tip de Bruin, zo’n typisch Amsterdamse zaak uit die tijd, met de goedkope smokings in de etalage, hij is er nog, opgepimpt. Het sjieke Austin Reed, Engelse herenkleding, waar ik werkte niet – sollicitatiegesprek in Krasnapolski – en waar bijvoorbeeld de schoenen zo duur waren dat ik een ras Amsterdammer hoorde kraaien: krijg je er een Cadillac bij kadów? De ordinaire meubelzaak Woltering, mijn eerste baantje waar ik na één week alweer wegwilde, maar ja, ik zou en moest naar Amsterdam. De bloemenkramen bij het Spui waar ik met mijn koude klauwen enorme kerstbomen kocht en die de hele Kalverstraat door sleepte. Tuschinski, waar ik mijn moeder en later mijn latere vrouw verraste met de pracht en praal. De Cineac, de filmtunnel waar je verplicht rookte en ik de onvergetelijke film Midnight Cowboy zag. En dus de Stopera, pas gebouwd na lange protesten. Voorafgegaan door de Nieuwmarktrellen, waaraan ook ik deelnam, maar als pacifist niet met stenen gooide.

Wel nieuw nu, biertje in de zon, op een boot in het water van het Rokin, links, daar was V&D, daar was de Bonneterie, daar nog steeds de luxe sigarenboer Hajenius en nog wat verder Jaeger, dure Engelse dameskleding waar ik ook werkte.
‘Wat is het toch een heerlijke stad’
‘Ja, dat zei je net ook al’, zegt Eega.
We vergapen ons in de Bijenkorf die nóg luxueuzer is. Het Damrak kun je beter mijden, mits je interesse hebt in Nutella, molentjes, stroopwafels of kaas. Hier zat toen, noot vroeger (vroegah) (kúile) zeggen, een brave thee- en koffie zaak met een bepaalde deur. Daarachter bevond zich een geheime disco. Helemaal van die tijd, verlichte dansvloeren, tapijt aan de muur en lichtshows op het ritme van de soulmuziek, want dat was het wat daar gedraaid werd. De roodharige en ik waren meestal de enige blanken en we dansten de vonken uit de vloer. In de spits in de volle tram, net als toen, maar nu naar het Art-hotel; kapot geslenterd.

Eindelijk, sinds zoveel jaar, weer eens in het Stedelijk. Natuurlijk wandelde ik eerder over het vernieuwde Museumplein, dat alweer aan een upgrade toe is zie ik. In de witte plastic wasbak echter was ik nooit. In de kelder eronder biedt de grote zaal een vervreemdende ervaring met een in groen licht gehuld leger van reusachtige figuren. Het museum is kleiner dan in mijn herinnering, een kopje thee met een gebakje veel duurder. We dompelen ons onder in de wereld van de kunst, soms onbegrijpelijk, adembenemend en ook veel van o ja, dit ken ik, hier zie ik het voor het eerst in het echie. Zo ook met ‘peinture á la haute tension’, de neonkus. Toepasselijk na een kort bezoek aan I love Amsterdam.