Tja, als niks meer helpt, de voorgeschreven oefeningen, de goedbedoelende fysio, de huisarts die het ook niet echt weet en dan nog meer zware pijnstiller voorschrijft. Ik heb wel eens een verhaaltje geschreven met de titel; ’Occasion’, waarin het gaat over het lichaam van een niet nader te benoemen persoon dat van alles mankeert en dat lichaam daar besproken wordt als ware het een auto. Tweede- of derdehands wel te verstaan, nog in goede staat, veel kilometers op de teller, wat gebruiksschade hier en daar, maar ‘kan nog wel even mee’. Niet altijd binnen gestaan overigens. Tja, inmiddels weer wat ouder en wat klachten rijker.

Trouwe lezers kennen misschien ook de schrijfsels over Tai-Chi, Yoga op het strand en onlangs over Zen. Past in dit rijtje mogelijk ook acupunctuur, welnu in opperste wanhoop, mijn hoop in bange dagen, het laatste redmiddel, dát moest het worden. Ik had al de ellende moeten doorstaan van: ‘Krijg niks onder de leden in december’. Extra drukte, huisarts op vakantie, druk bij de fysio – al zijn klanten willen nog gebruik maken van ‘nog te goede behandelingen’ zo aan het eind van jaar. En dan ook de dreigende staking van de apotheken. Nu hangt over acupunctuur eveneens een zekere zweem van zweverigheid, net als bij die andere voornoemde praktijken. Om niet in de klauwen te vallen van een kwakzalver die er lukraak hier en daar wat naalden inkwakt met in de andere hand het ‘Handboek voor doe het zelvers’ of een of andere ouwe Chinees met nog drie tanden in zijn duister vergeelde behandelkamertje, zocht ik net zo lang tot ik iemand vond die vertrouwen inboezemde. Weliswaar diende ik een ingewikkelde route te volgen om haar te vinden, ergens in een groot gebouw met veel kamers en veel verdiepingen.

Intake. Jo – ik mag Jo zeggen – stelde me de gekste vragen, of ik het warm had, of koud, of ik moe was; dacht ze aan mijn tong te zien, en zelfs over de stoelgang. Toen mocht ik me uitkleden en op een warm ligbed plaatsnemen en werd deze occasion toegedekt met een zacht en warm kleed. Ze sjorde de onderbroek wat omlaag en masseerde de rug, na een tijdje ging het kleed er weer overheen en nu trok ze de ene pijp van de boxer omhoog. Want daarvoor was ik hier, het ‘piriformis syndroom’, de pijn diep van binnen in de bil. Het ging gebeuren, de naalden werden gezet, inderdaad nauwelijks voelbaar. De stekende uitstraling in het been werd ook gemasseerd, dat was goed voelbaar en ook hier werden naalden geplaatst. Met een onzichtbaar apparaat werden de naalden, het been en de machtige bilpartij verwarmd waardoor ik het weldadig warm kreeg. Jo liet me verder met rust.

Heel zacht klonk muziek die mij sterk aan Nepal deed denken. Beelden van de lange trektocht door Solo Khumbu in de richting van Mount Everest Basecamp doemden op. Hoe gelukkig ik mij die weken voelde, het was een van de absolute hoogtepunten in mijn leven. Alleen maar genieten, alleen maar lopen, drie weken lang en kijken. Geen zorgen, geen verantwoording, alles werd geregeld door de Sirdar en de Sherpa’s, de bagage droegen de veertien dragers en eenmaal boven de vierduizend meter ook enkele yaks. We konden de inspannende zware tocht met gemak aan, in topconditie en; geen pijn! Heel anders dan nu al een maand lang. Ik zonk weg in een roes van gelukzaligheid, een rust die misschien dus Zen was, het leek of ik droomde. Ook dwaalden mijn gedachten over mijn geliefde stranden, waar ik alleen was, met de enorme zandvlaktes, de zee die kalmpjes ruiste, de zandbanken, de lage duintjes en de poeltjes en de zon en de wind die zachtjes mijn blote lijf streelde.

Tot slot zette Jo nog een hele serie haast onzichtbare naaldjes in mijn oor, die moesten blijven zitten en zouden de pijn onderdrukken. Thuisgekomen riep ik Eega toe:
‘Ik ben herbóren!’