De eerste Jupiler wordt gretig geabsorbeerd door de drie lichamen van de drie klimmers. Van het tweede biertje wordt meer genoten, langzaam komen ze een beetje bij hun positieven en krijgen ze weer oog voor de omgeving. Vanaf het bankje voor de ruwstenen muur van de hut, warm beschenen door de lateavondzon zien ze de enorme walnotenboom en ook horen deze drie vermoeide bestofte klimmers hoe de stilte wordt benadrukt door zachtkabbelend Ourthe water.
Het was een lange dag, van de negenendertig routes op het massief Cathédrale deden zij er tien, met prachtige namen zoals bijvoorbeeld ‘Extrême Oction’ en ‘Le Baptistère’ en het was dat met zekere regelmaat de zon zich verschool achter een wolk, dat het ‘do-able’ was. De rotswand, pal zuid gericht, was warm en ondanks dat het er lange tijd verboden te klimmen was, bleek hij hier en daar behoorlijk ‘afgeklommen’.

Enige tijd later zien wij de mannen over wie dit verhaal gaat, onherkenbaar opgefrist, een voor een verschijnen in de imposante keuken van het opgepimpte gebouw.
‘Hoeveel fusilli’, vraagt de een; ‘Alles, het hele pak’, antwoordt de ander en kiepert het in de gloednieuwe roestvrijstalen pan. Zij bevinden zich in De HerBerg, voor de greenhorn die deze naam niet kent, ‘vroeger’ stond deze plek bekend onder de naam ‘Tukhut’. Nu voorzien van de modernste gemakken, een strak vormgegeven bar met de beste Bieren van het Belgische Koninkrijk, de ‘Stube’ met een interieur waar een stylist zich heeft uitgeleefd, volledig automatisch aanfloepende verlichting overal en met sanitair waar een buitensporter zich met graagte schoonboent. In de koele tuin stapelt het klimteam zich vol met calorieën voor de volgende dag.

Om de dag leuk af te sluiten, voor iets meer avontuur, wilden ze nog een multipitch doen; een tweede touwlengte tot de top, ‘Les Giboulées’. Er volgde enige discussie, met één of twee touwen? En nazekeren, met grigri of reverso? Drie klimmers, dus twee touwen? Toch bleef het oude, ouderwetsdikke touw in de tas.
Klimmer A klom voor en zekerde B vanaf het relais. Het touw werd naar beneden gegooid en ook C klom naar het relais. Daar was enige verwarring hoe nu de grigri in te hangen met het nazekeren vanaf de wand. Klimmer A klom ook de tweede lengte voor en nu ging C als tweede. B bleef achter op de standplaats, een redelijke brede richel met meerdere keurig ingerichte relais met abseilringen. Hij voelde zich enigszins ongemakkelijk, als het ware gevangen in zijn positie, zonder touw kon hij geen kant op.
Na enige tijd werd het touw naar beneden gegooid, het kwam een paar meter verderop terecht. Met een lange schlinge verlengde hij zijn liveline en kon toen net bij het touw. Maar dan, halverwege was het in een boom die op de wand groeide beland en onmogelijk los te trekken. Hij bond zich in, klikte zich los en begon erheen te klimmen. Wild geroep van boven, of hij al aan het klimmen was, ongezekerd? O, ja dus. Even later lukte het hem, gezekerd, het touw uit de boom te krijgen en klom hij, naast de gekuiste route, dwars door struiken en prikbosjes omhoog. En zo werd het onbedoeld toch iets te avontuurlijk.

De volgende morgen, bij het krieken van de dag, klinken kreunende geluiden door de slaapzaal en ook de nieuwe bedden kraken mee. De spieren, de gewrichten van de drie schreeuwen om koffie, thee met of zonder melk, krentenbollen, pindakaas met honing, eieren, iets! Even later bedwingen zij nog enkele routes op het aanpalende massief Rocher du Banc, alvorens de reis te aanvaarden, terug naar hun respectievelijke geliefden die op hen wachten om op echte vakantie te gaan. Slechts na herhaaldelijk aanroepen van hun lijflied op de afspeellijst:
‘Speel: Sultans of Swing!’
klinkt de uit duizenden te herkennen begintune, die met gejuich wordt ontvangen;
‘You get a shiver in he dark.
It’s a raining in the park but meantime,
south of the river stop and you hold everything.
A band is blowing Dixie, double four time.
You feel alright when you hear the music ring’.