Natuurlijk, je kunt thuisblijven, de Marathon van Rotterdam lopen of voor buis gaan zitten en dan aansluitend kijken naar de Amstel Gold race. Op zich ook vermoeiend en slecht voor je rug en indien je je laat meeslepen, of je bent te chauvinistisch, tevens slecht voor je hart. Je kunt je ook over laten halen door een aandringende klimmaat om mee te gaan met het klimweekend. Jouw argument dat je zonodig naar een ander gebied wilt, wegens een ‘Project’ is geen argument: dan gaan we eerst daarheen, simpel. Wanneer men thuis is na een geslaagd tripje, loom en frisgedouched, met opstijvende onbekende spieren her en der, rijpen er dikwijls alweer nieuwe plannen, wilde ideeën, ontstaat er een ‘Project’, dreigt het gevaar van overmoed. Het ‘Project’ is: alle twintig routes op het massiefje Rocher de la Jonction in Beez te klimmen, liefst vóór te klimmen, hoeft niet op één dag.

‘Moi, je fais de la montagne 3*’, al eerder voorgeklommen, lukt. Alléén die naam al, jouw zekeraar en jij, beiden behept met enorme heimwee gevoelens naar les Montagnes. De film De Acht Bergen deed daar geen goed aan. Je concentreert je op het klimmen en dat er beneden wordt gesproken over het eten van madeliefjes dringt niet tot je door. Met een droge bek klik je je vast aan de tophaak. De volgende, nauwelijks moeilijker lukt je niet, naklimmen dan maar weer. En zo volgen er nog meer, het laatste stuk, de crux is voorklimmend vaak net te lastig. De klassieker, wegens de naam van de route – bijna hetzelfde als de naam van een van de zekeraars – is voortdurend bezet. De laatste route van de dag: ‘Le Royeu de Cruau 3+ *, lukt vóórklimmend wel. Vertaald: ‘De koning van de wreedheid’. En zo is het, een droom valt in gruzelementen, het ‘Project’ wordt afgeblazen. ‘Hoogmoed komt voor den val’, luidt een Oud-Chinees spreekwoord en dat is precies wat je wilt voorkomen, vallen. Je kunt best een beetje klimmen, maar voorklimmen….. Schrale troost is dat in de nieuwe Topo alle routes met minstens een schaal zijn opgewaardeerd, de jouwe, oeroud, is uit 1998. En nog een troost, ‘Masculino,ma non fanatico 6a*, deed je wel ooit.

Steenbokhut re-revisited. Het grote genieten in de laatste stralen van het eerste lentezonnetje wordt zolang mogelijk gerekt onder de oude muur die warm aanvoelt. Zo voelt ook de vriendschap met de klimmers die duogewijs aanschuiven vanuit het klimgebied Mozet daar vlakbij. De barbecue rookt, het bier schuimt en lachsalvo’s galmen over de weide waar de ganzen en de kippen gezellig doen en het leven is goed. Zó goed. Na een glaasje Port, een Duveltje en een Chimay val je als een blok in slaap, maar slechts kort en temidden van de slaap-, zucht- en snurkgeluiden maalt het maar door in je hoofd. Waarom willen wij dit toch, dat omhoogklimmen, is dat het oerinstinct, die strijd tegen de zwaartekracht, dat zoeken naar iets om je vingers achter te krijgen, is het de overwinning op jezelf.

Op zondag regent het altijd in de Ardennen, vandaag heb je geluk, het is alleen een beetje miezerig. Toch is dat genoeg om de gladgeklommen rots nog iets op te gladden, als dat een werkwoord zou zijn. Niet getreurd, je bent hier, je bent niet thuis, je hoeft niet te werken of te stofzuigen. Het is altijd feest, ontbijt met: poffertjes! Zoveel lekkerder dan de krentebollen die je, gemakzuchtige simplist die je bent, thuis al had belegd. De huttenwaard, het oermens Wouter- hoe goed kan een waard passen in zijn hut – is gisteren al vertrokken, helaas. In goed vertrouwen laat hij het kuisen der hut en het afrekenen der barkaart aan Rivierenland over, het is in orde!

Na een paar halfslachtige pogingen om omhoog te glibberen in de miezerregen trek je je terug in een grot waar een stel holbewoners een rokerig vuurtje brandend houdt. Het is prima hier, je zit droog en warm (nouja, bijna) en in goed gezelschap, koffietje, vooruit doe nog maar paaseitje. En zo besef je, dit is het. Het is niet alleen dat klimmen, net als in de film De Acht Bergen, het is dat oergevoel, het gaat om vriendschap.