Hallo zeg, hier weer even een updeetje van mij. Mijn broertje Jens heeft wel weer genoeg aandacht gehad, lijkt mij. Dat hij nu drie tanden heeft, twee boven en een onder is niet echt boeiend. En dat hij eindelijk kan kruipen is ook geen groot nieuws, het werd tijd, al dat zinloze geschuif over die vloer, daar wordt niemand blij van. Oké, hij is helemaal gek van de bal, maar dat balgevoel, dat heeft tie van mij, ik heb een goed schot al zeg ik het zelf, of had ik dat verteld. Jens moet het nu nog hebben van zijn handjes, grijpgrage klauwtjes en daarover een andere keer.

Aan de slag *
ik kan een paar nieuwtjes melden – als je het weten wil – ik ben er vanaf, van de luiers. Zindelijk zogezegd, ik was het eigenlijk al een tijdje beu, die natte billen, maar ja, ergens is het ook wel makkelijk, relaxt, lamaar lopen. Beter voor het milieu en ook voor je figuur, ik kan nu strakkere broeken aan. Heb een lichte voorkeur voor roze en paars, kleuren die mijn opa niet heeft. Laatst had ik hem tuk, hij vroeg wat ik van zijn nieuwe schoenen vond.
‘Niet mooi’, zei ik.
‘En mijn shirt?’ vroeg hij.
‘Niet mooi, zei ik.
‘En hoe vind je mijn nieuwe broek? vroeg hij toen.
‘Niet mooi’, zei ik.
Hij was, geloof ik, niet eens teleurgesteld, volgens mij deed hij moeite om niet te lachen. Soms, of eigenlijk dikwijls, begrijp ik hem niet. Waarom laat hij me altijd schrikken of pakt hij steeds de bal af als we voetballen, is dat leuk ofzo. Oma vraagt dan of opa mij weer zit te plagen en dat tie dat doet omdat tie me zó lief vindt. Nou lekker dan.
Laat me met rust denk ik dan. *  
Ik fluisterde toen, als je het niet verder vertelt, in oma’s oor dat ik die andere opa eigenlijk liever vind. En hopelijk leest die andere opa dit niet, anders gaat hij naast zijn schoenen lopen. Ik heb zelfs trouwens net nieuwe, met roze, heel hip, net als die van mama. Wat opa van Jens vind weet ik niet, moeilijk in te schatten, hij noemt hem steeds:
‘Kleine Schurk’ *
Raar woord, schurk. Toen ik dat zelf laatst ook eens zei tegen Jens, hoorde ik mama lachen, in de keuken.

Weleens gehoord van de ‘Dordtse Doorpakkers’? Dat zijn van die lui die met zo’n knijpstok rommel van de straat opruimen. Je voelt het al aankomen, opa heeft ook zo’n ding. Volgens mij voelt hij zich te goed om het zelf te doen en kreeg ik die knijper, hij droeg de emmer. Nou ja, dacht ik, laat ik eens iets goeds doen voor de samenleving, je kan niet vroeg genoeg beginnen. En ik moet zeggen, ik vind het een sport hoor, gewoon met één hand, grijpen, knijpen, oppakken en húp in de emmer. Maar nu nog iets anders. Pa en ma vinden het bijzonder geloof ik maar ikke niet, de gewoonste zaak van de wereld, je bent tenslotte Nederlander en die kunnen fietsen. Nou, ik dus ook. Met al mijn ervaring op de step, de loopfiets en nu dus mét trappers. Daar rij je toch gewoon (bijna) zo meteen op weg. Die ouders van mij; gillen, lachen en filmen….
Geef mij een beetje lucht denk ik dan *

Nou dit was het, knuffelen doe ik niet, het moet geen gewoonte worden. Als er nieuws is , je hoort het!
Juul (highfive van Jens)
En je gelooft het niet, binnenkort wordt hij alweer één jaar, die schurk.

* opgetekende uitspraken uit het uitspraken-van-Juul-boekje, van Mama.