Toen de eerste klanken van de machtige stem van Luciano Pavarotti klonken, waren wij met de doodskist waarin mijn moeder, Jos, al haast de kerk uit. ‘Caruso’ heeft een nogal lang intro, het ging te snel, de mededragers liepen te vlug, hoewel, dragen, het is rijden. Ik wilde het plechtiger en waardiger en probeerde het tempo te vertragen. Ik trok hard aan de kist, wilde remmen, lukte niet, het was een tegen vijf. Nu pas, meer dan een jaar later durf ik het lied, in dezelfde uitvoering als toen, weer eens af te spelen. Het schalt door mijn huis op volle kracht. En ik kan het hebben, nu.‘Qui dove il mare luccica, e tira forte il vento
su una vecchia terrazza davanti al golfo di Surriento
un uomo abbraccia una ragazza, dopo che aveva pianto
poi si schiarisce la voce, e ricomincia il canto.’

Het was mijn idee, mijn moeder, Jos was nogal gek geweest op ‘The Three Tenors’, alweer lang geleden, toen ze opeens populair werden. Wat theatraal misschien, maar na al die psalmen en gezangen, ook als eerbetoon aan haar, leek mij dit zeer welkom. Wat mij betreft, een kippenvel moment, en uiteraard te veel emotie oproepend, ook weer wat mij betreft. Dat moest dan maar. Uiteraard had ik onderzocht of het toch niet een te vreemde tekst zou zijn op een begrafenis, ook al verstaat waarschijnlijk niemand van de aanwezigen Italiaans. Letterlijk vertaald komt er een ietwat gekke tekst uit. Vrij vertaald is het wel toepasselijk te ‘omdenken’ naar mijn moeder, Jos. Terugkomend thema tijdens de plechtigheid was immers ‘de Overkant’, van de Westerschelde, waar zij vandaan kwam. Caruso gaat over de zee, de liefde en het leven dat eindigt. En over ogen, zeegroen. En die had ze ook, mijn moeder, Jos.

‘Hier waar de zee schittert en de wind hard blaast
Op een oud terras voor de Golf van Sorriento
Kust een man een meisje nadat hij heeft gehuild
Vervolgens schraapt hij zijn keel en herbegint hij zijn gezang’

Het terugkerende couplet bevat een zin die niet te vertalen, niet te begrijpen is….
Ik geef te veel om jou
Maar zoveel, zoveel, dat weet je
Nu is het een ketting
Die het bloed in de aderen oplost, weet je’

De in mijn ogen, tijdens zijn leven onderschatte André Hazes schreef op de melodie van ‘Caruso’ een geheel eigen versie, getiteld: ‘Nu jij niet meer hier bent.’ Mooie tekst ook, maar minder van toepassing, het gaat over een verloren liefde.
‘Nu jij hier niet meer bent, terecht zegt dat je mij niet kent
Mijn hart huilt en doet zeer
Sluit ik mijn ogen, zie ik jou steeds weer’

 Caruso, wie dat is, of wat het betekent: het lied is opgedragen aan een van de beroemdste Italiaanse tenoren, Enrico Caruso. De twee coupletten combinerend wordt het wel wat, terugdenkend aan mijn moeder, Jos.
Ik geef teveel om jou, dat weet je
Nu jij hier niet meer bent, zie ik jou steeds weer.