Zonder veel hoop scroll ik door naar andere weerapps, in de hoop daar optimistischer voorspellingen te vinden. Het nadeel van buiten het centrum wonen is dat je om uit te gaan steeds naar datzelfde centrum moet zien te komen. Nu doe ik sowieso alles binnen de stad op de fiets maar om nu in de bios te zitten met een natgeregende broek is niet erg aanlokkelijk. ‘Dan ga je toch met de bus, of met de trein?’ stelt Eega voor en ze wil me zelfs wel brengen. Lief, ook al ziet ze het niet zitten me nog op te halen, ‘s avonds laat. Niets is erger dan een half uur op dat tochtige perron op een trein te moeten wachten dus; op de fiets.

Het Goretex jack en regenbroek doen het perfect, wel stroomt regenwater gestaag mijn schoenen binnen wanneer ik me met harde wind tegen naar de stad worstel. Onder de luifel, tussen de terrasstoeltjes stroop ik de broek af, ook met de tot de heup openritsbare broekspijpen een heel gedoe, niet betaald ‘uitgaansgevoel ‘bevorderend’. Aan de bar zit al een jonge vrouw, ik wil niet pal naast haar gaan zitten dus ik neem plaats op de kruk aan het eind. Koffie! Ik app Harry; ‘aan de bar!’ De snibbige serveerster droogt het zink van de toog, maait bijna mijn koffie en telefoon eraf met de opwerking dat ik aan het werkgedeelte zit. Een minuut later schuift Harry aan en we spreken over de film die wij gaan zien. Recensies gelezen, Halina Rein die ochtend in de krantbijlage, Oscar nominaties, spraakmakend, Nicole Kidman. De snibbige roept dat er twee consumpties aan de bar nog open staan, jaja! Babygirl is kennelijk een erotische thriller, wat gaan we allemaal voorgeschoteld krijgen. Vreemd wel, die middag nog zag ik bij ticketservice dat alleen onze twee stoelen bezet waren, alles was nog groen.

De deur van Zaal Twee is dicht, over twee minuten begint onze film, we gluren naar binnen, de zaal zit vol en er draait een film. Zijn we te laat? Ik check het screenshot dat ik maakte. Nee, film, zaal, tijd, alles klopt. De leuke vent bij de kassa kijkt beter dan wij en leest de datum, het is weer eens zover, ik ben een week te vroeg. Voor de zoveelste keer, een week, of een dag, te vroeg of te laat. Moet ik hulp gaan zoeken? Wat nu, dan maar aan de bar en zuipen? De leuke kassavent weet een oplossing, Paris, Texas begint over twintig minuten, hij ruilt even de tickets om en willen wij, Dordtpas-houders, een gratis drankje en popcorn? Drankje, zeggen wij geen nee tegen, alleen hoe kom ik bij mijn Dordtpas. Gelukkig, gezichtsherkenning werkt ook bij deze app.

Ry Cooder die de uit duizend herkenbare soundtrack speelde is ook alweer zevenenzeventig. Het iconische beeld van Travis, dolend door de Texaanse woestijn met de fantastische zandsteenformaties, met die heerlijke slide guitar sound, is mij altijd bij gebleven. Ik fluister naar Harry, ‘Daar zou ik graag eens willen klimmen’. Tevens bezat ik de elpee ‘Chicken skin music’ en dat is wat ik ook nu bijna krijg bij die allereerste beelden, kippenvel. De film uit 1984 is ‘remastered’ naar een digitale versie met een enorme resolutie dat de beelden, de trage shots van voorbijglijdende landschappen en stilstaande shots nog mooier maakt. Ik was een beetje bang dat zo’n oude film te langzaam zou zijn voor mij, meer iets om thuis op de bank te zien met een boek op schoot. Het verveelt geen moment en veel scenes heb ik kennelijk deleted, komen onbekend voor.

Bij het gratis drankje in de leeggelopen bar delen Harry en ik onze gevoelens, deze film, veertig later revisited, het was de moeite waard. Met wind mee zeil ik door de stikdonkere nacht terug naar huis, niemand in de stad, ik kom geen mens meer tegen, mijn hoofd is gevuld met prachtige kleuren en klanken in plaats van de magere blote billen van Nicole Kidman. En; de regen is gestopt, het is droog.