Giovanni had snel door de preview van de film geskipt die Harry met hem deelde. Het fragment van drogende was op een dakterras gelardeerd met Italiaanse klanken was hem voldoende en hij antwoordde: ‘Si, we gáán!’

Al zolang hij leefde was hij in de ban van Sophia Loren, de onbetwiste diva, ‘la Loren’, la mama, femme fatale, zij met haar amberen ogen, die mond met die rij tanden en haar verrukkelijke oksels wanneer zij achteloos haar lokkenpracht opstak. Altijd was hij jaloers geweest op dat miezerige mannetje, die Carlo Ponti, 22 jaar ouder dan haar, wat een geluksvogel. En ook op Marcello Mastroianni, die vaak haar tegenspeler was en dus ook in de film ‘Una Giornata Particolare’ en die de tweelingbroer had kunnen zijn van zijn oom Piet, als hij in Zeeuws Vlaanderen had gewoond.

Nu dus op weg naar Cineville De Witt voor ‘C’é Ancore Domani’. Gio was langzamer gaan fietsen, niet té vroeg arriveren. Waarom toch, vroeg hij zich af, moet alles in deze stad nu de laatste tijd De Witt gaan heten, is men zo trots op die raadpensionaris en zijn broer? Telefoon! Haastig stopte hij zijn fiets, Harry: ‘Valentino belde mij, men zit al aan tafel!’  Vol gas nu, op de pedalen! Even later, wanneer zij naar hun tafeltje in de hoek, weg van de Italiaanse drukte zijn gelaveerd, toasten zij, Harry, Tino en Gio in afwachting van de ossebuco di risotto met de vino bianco: ‘Saluti!’ Bij binnenkomst had hij hem ogenblikkelijk gespot, de man die hij verwachtte, Giuseppe Garlone, hij was er.

De film ‘Een Bepaalde Dag’ is uit 1977 en speelt in 1939. De scene met de waaiende lakens en de wanhopige kus op het dak, waar een rode vlag met een hakenkruis aan de muur hangt terwijl van beneden fascistische liederen klinken is onvergetelijk. Dat in ‘Er is nog een Morgen’, die net na de oorlog in hetzelfde Rome speelt, ook lakens op een dak te drogen hangen zal niet geheel toevallig zijn. De film die officieel pas over twee weken in première gaat zal worden ingeleid door de voorzitter van de Associazione Italia, Giuseppe Garone. Onverstaanbaar zal hij niet teveel willen verklappen en al snel eindigen met de mededeling niet teveel kunnen verklappen.

Het drietal bestelde nogmaals, liet de glazen klinken en tijdens dit tweede glas kon Gio niet langer wachten. Hij moest het vertellen, het verhaal dat Harry, op z’n Harry’s, reeds een keer snel had door gescrold. Hoe het leven zo boordevol toevalligheden zich kan ontrollen. Hoe voornoemde voorzitter in de roman ‘Treinspotten’ die Gio schreef, model stond voor de hoofdrol met als naam de Kleine Italiaan (KI) en hoe later bleek dat deze Giuseppe inderdaad Italiaans is. En dat ook nog diens zoon bevriend blijkt te zijn met zijn bloedeigen schoonzoon. Dat het met de Kleine Italiaan in het verhaal niet goed afloopt moge duidelijk zijn maar meer kon Gio niet verklappen. Mocht er nog een derde vino bianco gedronken zijn had Gio naar alle waarschijnlijkheid verteld over zijn meet and greet met Sophia Loren. Enige jaren geleden opende zij het filmfestival ‘Films at Sea’ in het nabije Zeeland.

Is Paola Cortellesi, die geweldig acteert in deze film, waarin zij lijdt onder het juk van haar tirannieke echtgenoot en die zijzelf ook regisseerde, de nieuwe La Loren?