Op de uitnodiging van Stichting de Stad ga ik gretig in. Aan Dordtenaren wordt gevraagd ideeën te uiten die onder hen leven over Dordrecht, stad en water. Een Waterpitch, zeer korte lancering van ideeën. Hoe kan al dat water gebruikt worden, hoe is het een meerwaarde voor de stad en haar bewoners. Nu kan ik mijn frustratie kwijt. Toegang verkrijgen tot de Sliedrechtse Biesbosch. Alleen bereikbaar over het water. Of ook via de twee sluisjes in de Merwelanden, de Otter- en de Helsluis, die echter verboden toegang zijn. Volgens mijn berekening zou een pad vanaf de ene sluis tot de punt van de landtong, die reikt tot aan Boven-Hardinxveld en terug naar de andere sluis, maar liefst vijftien kilometer zijn. Ik stuur het idee in, een PowerPoint presentatie in de vorm van een filmpje. Getiteld: Ruimte voor de Dordtenaar. Wel schrijf ik erbij, heel slecht te zijn in presenteren, vandaar mijn filmpje. Nog een tweede idee borrelt op: Dordtse Gondels, varen, winkelen en uitgaan in de Voorstraathaven. En ook dit stuur ik in.

Beide ideeën komen door de keuring maar tot mijn grote schrik blijk ik ze ook mondeling te moeten presenteren. Er is een jury, er zijn fotografen, wethouders en de hele avond wordt gefilmd. Dordtyard is de locatie, de vroegere Merwedehal op de Stadswerven. Een inspirerende plek, centrum voor beeldende kunst. De eerste spreker noemt zichzelf een visionair, met bestudeerd artistieke sjaal en een bevlogen maar zeer verward verhaal. Hij ziet een brug die de drie Drechtsteden met elkaar verbindt. Een grote pyloon middenin de rivier, waar drie hoge hangbruggen samenkomen. Aldaar kunnen Dordtenaren, Papendrechters en Zwijdrechters elkaar ontmoeten. Prachtig idee, later op avond blijkt dit ook een van de winnaars te zijn. Maar naar mijn mening onuitvoerbaar, op het ‘drukstbevaren’ rivierenkruispunt kan nooit een hinderlijke brugpyloon worden geplaatst. Bovendien, wat gaat dat kosten?

Een ander idee is een parkeerboot. Het te parkeren blik niet in een garage maar op zo’n reusachtige autoboot en dan middenin het havenfront. Leuk, weer een stukje minder zicht op het water. Ik ben er niet blij mee, tenzij het een onderzeeër wordt. Nog een waardeloos idee: het herbouwen van een oude molen, die zo lang geleden aan de Houttuinen stond, dat niemand van de aanwezigen hem zich nog kan herinneren. Prima, bouw dat ding, maar dan in Arnhem, in het Openlucht museum. Dit alles gepresenteerd door Dordtenaren in alle mogelijke verschijningsvormen. Er is de blasé architect die bijna verveeld naar voren komt. En de man die, zich opstellend achter de microfoon, omstandig de broek die onder zijn buik bengelt, gaat ophijsen. De broek blijft te lang. En zijn stropdas is net zo oud als de molen.

En alweer een architect, met een revolutionair idee, van wandelbruggen hoog over de huizen en in het water. Jammer dat zijn idee van een brug, drijvend in het water, niet nieuw blijkt. Vriend Hank weet er een te liggen, omgeving Halsteren. Bovendien denkt de man met die drijvende brug een tijdelijke verbinding naar Papendrecht te kunnen maken. Hij weet niet eens de breedte van de rivier. En dan denkt hij ook het scheepvaartverkeer even stil te kunnen leggen.

Mijn hele school- en studieperiode heb ik op wonderbaarlijke wijze altijd weten te ontkomen aan het fenomeen spreekbeurt. Smoesjes, ziek, gespijbeld, nooit sprak ik in het openbaar. Nu moet ik eraan geloven. Ook al weet ik mij geruggensteund door de aanwezigheid van mijn twee oudste vrienden, Wim en Hank, dit is niet mijn hobby. Mijn presentatie is met voorsprong de kortste van de in totaal negentien. Na vijf zinnen die ik voorlees, vraag ik de film te starten. En daar heeft men een probleem, pas na enkele spannende, stille minuten draait ‘Dordtse Gondels’. De tweede film

‘Ruimte voor de Dordtenaar’ start gelukkig sneller en ik hoor een goedkeurend geroezemoes. Applaus en met een diepe zucht plof ik op mijn klapstoeltje. Praatje van de wethouder en dan is het pauze. Complimenten van de vrienden en een enkeling uit het publiek. Een kalmerend glas wijn en terug voor de uitslag. Het visionaire idee, het luchtkasteel in de vorm van de brug wint. ‘Ruimte voor de Dordtenaar’ valt niet in de prijzen, maar is zo goed dat het eigenlijk direct moet worden uitgevoerd. Oproep aan de gemeente: Pak het op! De parkeerboot komt in het verhaal niet voor, gelukkig, afgezonken.