Minder is meer, gek eigenlijk en dat klinkt veel minder bekend dan Less is More, terwijl het toch min of meer over hetzelfde gaat. En is dat zo? Is minder meer?

Naarmate ik minder jaren nog te leven heb, statistisch gezien, gooi ik meer weg. Ik hoef het allemaal niet meer te bewaren. Ik wil ook steeds minder hebben, ben niet meer zo kooplustig, hebberig. Je moet er maar weer voor zorgen, wat heb je aan al die ballast? De kunst van het weglaten, nog zo’n uitdrukking. Wat wordt daar mee bedoeld? Letterlijk dus, weglaten, of op tijd stoppen. Ik zag vandaag de kerstversiering in de Koopgoot, daar hadden ze dat niet begrepen. Er hing teveel te veel.

Consuminderen. Toen ik nog principes had ben ik ermee begonnen. Haaks staand op het vak dat ik toen uitoefende: de mens meer laten consumeren. Mijn redenering was, als ik minder geld heb koop ik minder. Wanneer er minder gekocht wordt, zal er minder geproduceerd worden. Dat was toen beter voor de wereld, bleven de grondstoffen langer voorradig.(bijkomend voordeel was: er zou op termijn minder weggegooid worden)Terugredenerend: als ik minder wilde consumeren, moest ik zorgen dat ik minder geld had, dus moest ik minder werken. (bijkomend voordeel nr. 2: dat leverde meer vrije tijd op)( bijkomend voordeel nr. 3: in de extra vrije tijd kon ik meer dingen zelf doen die ik anders had moeten kopen of had moeten laten doen)

Groene vingers. Heb jij groene vingers? Nee? Nou die krijg je dan vanzelf. De moestuin. Ik had er totaal geen verstand van. Dat was juist extra leuk. Alles was een experiment. Hoe groeit nu eigenlijk een spruit? Of hoe kweek je tomaten. De ingewikkelde groei van witlof. Wat is die vers geplukte sla lekker! Gif spuiten met het eufemistische ‘gewasbeschermingsmiddel’ doe ik niet. Wanneer je veel tijd hebt kun je een moestuin onderhouden. Op het moment dat je je uien oogst kosten ze in de winkel haast niets. Hetzelfde geldt voor de aardappels en eigenlijk alles in je ‘hof’. Daar gaat het niet om, zoals al die tuinders zeggen, je doet het voor je plezier. In de jaren zeventig deed ik alsof ik het boek: ‘Het rapport van de club van Rome’ had gelezen. Het doemdenken rapport wat toen al repte over oprakende olievoorraden en dreigende energie- en voedseltekorten. Beïnvloed erdoor was ik wel. Ik bekeerde me tot de club der principiëlen. Zij die dus ‘bewust’ leven. Gekleed volgens de normen van die tijd. Simpele houtje touwtje jas waardoorheen de wind vrij spel had. Basale corduroy broek die vele jaren meeging totdat er geen corduroy meer op zat. Brood bakte ik zelf, vegetarisch was ik ook, roken en bier drinken kon wel. Een periode was ik volledig vervoerloos. De kapotte auto voor vijf gulden verkocht, de fiets was gestolen, dus ik liep. Alles. Dat kostte wel meer tijd en er werd vreemd tegenaan gekeken. Voortdurend werd mij door iedereen een lift aangeboden. Ik mocht niet lopen. Ook hier gold: minder is meer. Zonder eigen vervoer duurt alles langer.

Binnenkort is het de kortste dag van het jaar. Hoe korter het daglicht duurt, hoe langer het nacht is. De ‘feestdagen’ naderen. Steeds dikkere pakken folders ploffen door de brievenbus. Zoals elk jaar zie ik er ook nu weer tegenop. Het is teveel, teveel verplichte gezelligheid, rollades, kaarsvet, bitterkoekjespudding, dennengeur – hoewel: ben ik nog de enige die de moeite neemt een echte boom op te zetten – koorzang op tv snel doorzappen, doen we nog een spelletje,  tulbandcake en lichtsnoeren die kronkelig langs de gevels hangen. Om maar niet te spreken van het geknal van vuurwerk. Het lijkt wel of het steeds vroeger begint. In de Noordergang, een steegje dat op de Noordendijk uitkomt, ontpofte een helse donderslag. Juist op het moment dat ik daar langsfietste en ik kwam los van mijn zadel. Hilversum is de eerste stad waar het verboden is vuurwerk af te steken. Steeds meer mensen spreken zich uit voor een vuurwerkverbod. Ik weet nu al: dit jaar zal er weer meer geld worden uitgegeven dan vorig jaar.

Nog even dit, wanneer je minder gif spuit in je tuin heb je meer onkruid.